Είναι σκάνδαλο ότι στα χρόνια της κρίσης δόθηκαν μαζικά πρόωρες συντάξεις με την ανοχή της Τρόικας που έκλεινε τα περίφημα «review» παρά την τεράστια υστέρηση στις διαρθρωτικές αλλαγές που είχαν συμφωνηθεί. Ανεξάρτητα, όμως, από τις ευθύνες των εταίρων/δανειστών για το περιεχόμενο των προγραμμάτων και για τον τρόπο εφαρμογής τους, η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στη νοοτροπία που διέπει οριζόντια και κάθετα το πολιτικό σύστημα και την κοινωνική πλειοψηφία.

Θεωρούμε κανονικό να συνταξιοδοτούνται μητέρες εφήβων στα 52, να δίνονται συντάξεις για τις οποίες δεν έχουν καταβληθεί εισφορές, να συντηρούν οι τωρινοί εργαζόμενοι με τις δικές τους εισφορές τους συνταξιούχους γονείς τους χωρίς να ξέρουν αν/πότε/ποια σύνταξη θα πάρουν οι ίδιοι. Δίνονται ακόμη διπλές και τριπλές συντάξεις, ούτε λόγος για πλαφόν στα 2.000 ευρώ, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν. Γίνεται χαμός για να μη μειωθούν οι υψηλές επικουρικές συντάξεις, ενώ οι νεοπροσλαμβανόμενοι παίρνουν γύρω στα 500 ευρώ καθαρά το μήνα και οι απλήρωτοι του ιδιωτικού τομέα πολλαπλασιάζονται.

Δεν είναι απλώς ζήτημα διαγενεακής δικαιοσύνης, είναι θέμα επιβίωσης για τη χώρα μας να εγκαταλείψει τις πλάνες με τις οποίες έφτασε στη χρεοκοπία. Κανείς δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσει το πανάκριβο ασφαλιστικό μας σύστημα για καιρό ακόμη. Το πάρτυ τελειώνει με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Ας χαμηλώσουμε μόνοι μας τα φώτα, πριν μας τα κλείσουν βίαια.