Σίγουρα δεν έχω ζήσει ένα τόσο ευχάριστο γεγονός στην ελληνική ιστορία. Το ’74, όταν έπεσε η Χούντα ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω τι παιζόταν. Όσο και αν αυτό αποτελεί υπερβολή φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα ένιωθαν οι Έλληνες το 1944 όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε από την ναζιστική κατοχή. Γιατί –σε ένα άλλο επίπεδο- κάτι τέτοιο συνέβη αυτή την 28η Σεπτεμβρίου. Η Ελλάδα φυσικά δεν βρισκόταν υπό κατοχή. Είχε όμως μπροστά της ένα φριχτό ναζιστικό εφιάλτη. Ο οποίος ενδεχομένως να αποτελεί οριστικά παρελθόν.
Το βράδυ της προηγουμένης είχα κραιπαλιάσει. Ξύπνησα αργά το πρωί και ανοίγοντας τον υπολογιστή μου είδα στον facebookικό μου «τοίχο» ποσταρίσματα πολλών ενθουσιασμένων φίλων να μου λένε να ανοίξω την τηλεόραση. «Βρε λες να λένε πάλι πως θα γίνω υπουργός ΝΕΡΙΤ;» σκέφτηκα.
Κι όμως… Τα νέα ήταν ακόμη πιο ευχάριστα! Σύντομα απολαύσαμε στις τηλεοπτικές οθόνες τους περισσότερους, πάλαι ποτέ «μουράτους» χρυσαυγίτες να παρελαύνουν με χειροπέδες. Επιτέλους, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπιζόταν όπως της άρμοζε: ως εγκληματική οργάνωση. Μια δικαίωση για τους εκατοντάδες μετανάστες που ξυλοκοπήθηκαν νύχτα στα σκοτεινά σοκάκια των υποβαθμισμένων συνοικιών της Αθήνας. Μια δικαίωση για τους Έλληνες αντιφασίστες (τους αυθεντικούς, όχι αυτούς του καναπέ και των σόσιαλ μύδια) που μαχαιρώθηκαν από τραμπούκους με ξυρισμένα κεφάλια. Μια δικαίωση για τον Παύλο Φύσσα και τον άγνωστο αριθμό (εξετάζονται δεκάδες δολοφονικές επιθέσεις) μεταναστών που πλήρωσαν με την ζωή τους τις ιδέες τους ή την καταγωγή τους. Εδώ βέβαια πρέπει να ανάψουμε και μια λαμπάδα στο μπόι του Χάνες Σβόμποντα ο οποίος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική προεδρεία, φέρνοντας τους εδώ κυβερνώντες ενώπιον των ευθυνών τους.
Τολμώ να πω πως ήμουν από τους πρώτους (με άρθρο μου στα Νέα, το Φθινόπωρο του 2010) που είχα τονίσει την ανάγκη να βγει εκτός νόμου η συγκεκριμένη οργάνωση. Οργάνωση, γιατί δεν επρόκειτο για κόμμα. Δεν νοείται πολιτικό κόμμα που συντηρεί τάγματα εφόδου, που οι βουλευτές του φέρουν τατουάζ με σβάστικες, που οι (πρώην) υποψήφιοι δήμαρχοί τους χτυπούν γυναίκες πολιτικές αντιπάλους σε live τηλεοπτική μετάδοση. Δεν νοείται πολιτικό κόμμα που να ασπάζεται τον ναζισμό, μια ιδεολογία που πρόσταξε το Ολοκαύτωμα, που προκάλεσε τον χαμό 50 εκατομμυρίων ανθρώπων, που έχει καταδικαστεί από την ίδια την Ανθρωπότητα. Εντάξει, ακούγομαι ψωνάρα, αλλά μια μικρούλα δικαίωση την νιώθω. Ειδικά όταν έμαθα πως ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και μια τύπισσα που με αποκαλούσε στο site της Χ.Α. «πασόκο κίναιδο»!
Και τώρα; Δεν είναι λίγοι αυτοί που φοβούνται πως η θυματοποίηση των μελών της οργάνωσης θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο τα ποσοστά της. Χλωμό το βλέπω. Το έχω γράψει κι άλλες φορές: οι Έλληνες (πόσο μάλλον οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής) δεν πολυγουστάρουν τα θύματα, αγαπάνε τους θύτες. Ας μην ξεχνάμε πως τα ποσοστά της Χ.Α. εκτοξεύτηκαν μετά τα χαστούκια του Κασιδιάρη στη Λιάνα. Με τον ίδιο τρόπο, η απήχηση της συμμορίας του Μιχαλολιάκου θα καταβαραθρωθεί μετά τις εικόνες των ταπεινωμένων μελών της με τις χειροπέδες στα χέρια και τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο να κουνάει τα χεράκια του πάνω-κάτω κρατώντας ένα kitsch γυναικείο τσαντάκι. Το γεγονός δε πως η σύλληψη του αφάν γκατέ του εγχώριου νεοναζισμού κινητοποίησε μόλις μερικές δεκάδες σκίνχεντ αποδεικνύει πως η χρυσαυγίτικη ψήφος ήταν μάλλον χαλαρή και οι πάλαι ποτέ ψηφοφόροι της θα διαλυθούν ησύχως, είτε απέχοντας από τις εκλογές, είτε επιστρέφοντας στα παλιά αγαπημένα τους κόμματα είτε ρίχνοντας την αντιμνημονιακή τους ψήφο σε πιο δημοκρατικές επιλογές.
Πέρα όμως από την πιθανότατη (ας κρατάμε και μια πισινή, έχουν δει τα μάτια μας…) εξαφάνιση της Χρυσής Αυγής, υπάρχουν και πολλές άλλες θετικές προεκτάσεις για την χώρα. Η είδηση προκάλεσε πάταγο σε όλη την Υφήλιο. Για πρώτη φορά, μετά από καιρό, όλος ο Γκλόμπος (που λέει κι ο Γεωργίου) είχε μόνο καλά λόγια να πει για την ταλαιπωρημένη Ελλάδα η οποία απέδειξε (έστω και εξωφρενικά καθυστερημένα) πως διαθέτει αποφασιστικό κράτος.
Επίσης, παροπλίζοντας την Χρυσή Αυγή η κυβέρνηση πέτυχε ένα ισχυρό χτύπημα γενικότερα κατά της βίας που ταλανίζει τα τελευταία χρόνια την χώρα μας. Από τους «αγανακτισμένους πολίτες» με τις κρεμάλες και τα γιαούρτια έως τους κουκουλοφόρους που κάνουν λαμπόγυαλο την Αθήνα σε κάθε διαδήλωση και περνώντας φυσικά από το hate speech πολλών πολιτικών και άλλων «επωνύμων» όλοι χρησιμοποιούσαν την δικαιολογία «Ναι, αλλά με την Χρυσή Αυγή δεν κάνετε τίποτα». Και είχαν βεβαίως δίκιο. Τώρα, με τους χρυσαυγίτες στην μπουζού (που θα ‘λεγε κι η Ζαρούλια) τα κόζα αλλάζουν.
Ακόμα και αυτές τις στιγμές υπήρξαν, δυστυχώς, παραφωνίες. Αμέσως μετά τις πρώτες συλλήψεις, τα κανάλια και τα ραδιόφωνα γέμισαν συνταγματολόγους (και «συνταγματολόγους») που ωρύονταν για την «συνταγματική εκτροπή». Εξ’ αριστερών ακούστηκαν συνομοσιολογικές αρλούμπες του τύπου «Η κυβέρνηση εξάρθρωσε την Χρυσή Αυγή για να περάσει απαρατήρητη η μεγαλειώδης 48ωρη απεργία της ΓΣΕΕ» ενώ οι γνωστοί «πολυδημοκράτες» κυλιούνταν στα πατώματα για την «παραβίαση των δικαιωμάτων των μελών της Χρυσής Αυγής». Δεν είμαι νομικός, δεν γνωρίζω αν όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες ακολούθησαν το γράμμα του νόμου. Ειλικρινά όμως, δεν μ’ενδιαφέρει. Προτιμώ μια δημοκρατία που φτάνει στα όριά της, ενδεχομένως και να τα ξεπερνάει λιγουλάκι, για να αυτοπροστατευτεί παρά την «δημοκρατία» του πρωθυπουργού Μιχαλολιάκου, του Δήμαρχου Αθηναίων Κασιδιάρη και του Προέδρου της Δημοκρατίας Στυλιανού Παττακού.
Δεν χαλαρώνουμε τώρα! Αυτό που ξεκίνησε το Σάββατο πρέπει να συνεχιστεί έως το τέλος. Οι ένοχοι πρέπει να μείνουν καιρό πίσω από της φυλακής τα σίδερα. Και ένας βαρβάτος αντιρατσιστικός νόμος να βάλει ταφόπλακα σε κάθε κίνδυνο αναζωπύρωσης την νεοναζιστικής απειλής.
Ο Παύλος Φύσσας (όπως είπαν οι ίδιοι οι σύντροφοί του – όχι στην πολιτική αλλά στην μουσική Low Bap) ήταν ένας άνθρωπος που πίστευε στην ειρήνη. Φεύγοντας εκείνο το βράδυ της προπερασμένης Τρίτης από την καφετέρια όπου είχε παρακολουθήσει τον αγώνα του Ολυμπιακού δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα πλήρωνε με την ζωή του τα πιστεύω του. Και σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί πως η θυσία του θα έβαζε τέλος σε έναν εφιάλτη για όλους μας. Ήταν ένας μάρτυρας.