Έχουν νόημα τη σημερινή εποχή οι απεργίες; Και μπορεί να κάνουν τη διαφορά στη Γαλλία;
Τα εργατικά συνδικάτα στη Γαλλία προχωρούν μία ακόμα φορά σε απεργίες , το συνηθίζουν άλλωστε κάθε άνοιξη αυτό, αντιδρώντας στις μεταρρυθμίσεις του Εμανουέλ Μακρόν .
Πρώτη φορά όμως μία κυβέρνηση αγνοεί τις αντιδράσεις των συνδικάτων και νομοθετεί τις αλλαγές που έχει προαναγγείλει στα εργασιακά.
Οι Νιου Γιορκ Τάιμς γράφουν ότι η απόφαση της Εθνοσυνέλευσης αποτελεί σοβαρό χτύπημα στο εργατικό κίνημα της Γαλλίας και αναλυτές παρομοιάζουν τη σύγκρουση του Μακρόν με τους εργαζόμενους στους σιδηροδρόμους με τη σφοδρή σύγκρουση που είχε τη δεκαετία του 1980 η Μάργκαρετ Θάτσερ με τους ανθρακωρύχους.
Μέχρι τώρα κάθε προσπάθεια των προηγούμενων κυβερνήσεων να προχωρήσουν σε σαρωτικές αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων και των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους , έπεφταν στο κενό, όταν άρχιζαν τις απεργίες διαρκείας τα εργατικά συνδικάτα.
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Γαλλίας που πρόεδρος και κυβέρνηση δεν υποκύπτουν στην πίεση των απεργιών και νομοθετούν όλα όσα υποσχέθηκαν προεκλογικά.
Τι άλλαξε λοιπόν;
Ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ξεκαθάριζε με κάθε ευκαιρία πως δεν θα φοβηθεί τις απεργίες και θα κάνει τα πάντα για να αποδυναμώσει τα συνδικάτα με μοναδικό στόχο τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Φαίνεται πως μεγάλη μερίδα πολιτών είναι στο πλευρό του , μια που τα προνόμια που έχουν ακόμα δημόσιοι υπάλληλοι και εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους προκαλούν το κοινό αίσθημα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους βγαίνουν στη σύνταξη στα 52 τους χρόνια ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων δεν μπορεί να βγει πριν από τα 62 χρόνια.
Ο Μακρόν βάζει τέλος σε αυτές τις ανισότητες . Τόσο η Εθνοσυνέλευση όσο και η Γερουσία έχουν ήδη ψηφίσει υπέρ της κατάργησης των προνομίων αυτών, παρά τις συνεχιζόμενες απεργίες και τις διαδηλώσεις, που παραλύουν τη Γαλλία εδώ και μήνες.
Τα μέλη των συνδικάτων ήλπιζαν, πως στο πλευρό τους θα σταθούν οι φοιτητές αλλά και οι εργαζόμενοι σε άλλους τομείς , όπως είχε συμβεί το 1968 , όταν εργάτες και φοιτητές χέρι – χέρι άλλαξαν τη Γαλλία.
Τώρα όμως η χρονική συγκυρία είναι διαφορετική και όπως γράφουν στο ρεπορτάζ τους οι Νιου Γιορκ Τάιμς οι Γάλλοι πολίτες όχι μόνο δεν στηρίζουν τα συνδικάτα αλλά είναι και θυμωμένοι μαζί τους γιατί τους δυσκολεύουν τη ζωή με τις απεργίες και νιώθουν πως εκείνοι δουλεύουν σκληρά χωρίς προνόμια και με τον καθημερινό κίνδυνο να απολυθούν.
Οι διαδηλώσεις θυμίζουν μια άλλη εποχή και οι αριστεροί γερασμένοι συνδικαλιστές δεν φαίνεται να μπορούν να εμπνεύσουν κανέναν πια .
Οι διαδηλώσεις του Μαϊου ήταν αισθητά μικρότερες και όπως λέει η αρθρογράφος Άλισα Ρούμπιν οι χρυσές εποχές των απεργιών και των διαδηλώσεων , που συντάρασσαν τη Γαλλία φαίνεται πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί .
Και ο Πρόσπερ Χιλαρέ , δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο , ο οποίος βρέθηκε τυχαία μία ηλιόλουστη μέρα σε μία διαδήλωση, υποστηρίζει πως αυτές είναι οι τελευταίες διαδηλώσεις και απεργίες που θα δει η Γαλλία για πολλά χρόνια ακόμα.