Το ζήτημα της «παρενόχλησης» ήρθε ξανά, τις τελευταίες μέρες, στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης με μεγάλη ένταση και ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο. Το τσουνάμι των καταγγελιών για κάθε είδους και μορφής βιασμών έσπασε τη βιτρίνα της υποκρισίας ενός «όμορφου κόσμου ηθικού, αγγελικά πλασμένου». Αναδείχθηκαν οι θεμελιακές αξίες της ζωής, όπως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση και στη δημιουργία, η ελευθερία της προσωπικής επιλογής. Βγήκαν στη φόρα κοινά μυστικά που η κοινωνία προτιμάει να τα «χώνει» κάτω από το χαλί προσποιούμενη ότι δεν ξέρει.

Ο ρόλος της εξουσίας αποδείχτηκε, για μια ακόμη φορά, καταλυτικός σε όλες της τις εκφάνσεις. Η εξουσία που δεν διστάζει να ασκήσει βία για να επιβληθεί στα θύματά της και να εκμεταλλευτεί την ορμή τους να πάρουν πτυχίο, να δουλέψουν, να διακριθούν στον αθλητισμό και αλλού, να πατήσουν το σανίδι του θεάτρου, να μπουν στην πολιτική, να ανοίξουν τα φτερά τους στη ζωή. Η ασύδοτη εξουσία που απολαμβάνει με περισσό θράσος τη σιωπή των θυμάτων και την ψυχολογική τους κατάρρευση μπροστά στον κίνδυνο της δημόσιας διαπόμπευσης. Η διαχρονική εξουσία που μπορεί να εξασφαλίζει την παραγραφή των εγκλημάτων της.

Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr