Η αντιμνημονιακή περιπέτεια ξεκίνησε στη χώρα μας από τη στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς, ως νέος Παλαιών Πατρών Γερμανός, ύψωσε στο Ζάππειο τα λάβαρα της οικονομικής ανεξαρτησίας απορρίπτοντας ως «εγκληματική» κάθε ιδέα συναίνεσης σε μια «λάθος πολιτική» όπως χαρακτήρισε την προσφυγή του Γιώργου Παπανδρέου στο ΔΝΤ και τα μνημόνια. Τα λάβαρα αυτά υπεστάλησαν ένα χρόνο μετά με τη συγκρότηση της τρικομματικής «μνημονιακής» κυβέρνησης από την οποία απεχώρησε αργότερα ο Φώτης Κουβέλης επαναπατριζόμενος στο αντιμνημονιακό του σπίτι, τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου κατόρθωσε να κρατήσει τη χώρα όρθια μέσα σε συνθήκες σκληρής επιτροπείας από τους δανειστές με το πολιτικό κόστος να βαραίνει κυρίως και παραδόξως το ΠΑΣΟΚ και όχι τον «επαναστάτη»των Ζαππείων.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε στη συνέχεια, από τον Ιανουάριο του ‘15, τα ηνία του αντιμνημονιακού αγώνα στο όνομα της Αριστεράς. Αυτό δεν τον εμπόδισε να συγκυβερνήσει με το κόμμα ενός ακραιφνή ακροδεξιού, συνάπτοντας μια συμμαχία η οποία σύντομα αποδείχτηκε ότι δεν ήταν καθόλου «αναγκαστική» και συγκυριακή. Η δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση που κατέληξε στην υπογραφή του τρίτου αχρείαστου και επώδυνου μνημονίου, τα παιχνίδια με το ευρώ και τις τράπεζες καθώς και το αντιευρωπαϊκό δημοψήφισμα με το «λάθος» αποτέλεσμα ανέδειξαν τον λαϊκισμό ως τη συγκολλητική ουσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η αντιμνημονιακή περιπέτεια τελείωσε το 2019 αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξακολουθούσε να παραμένει, διατηρώντας ισχυρό ποσοστό, η «αντισυστημική» εναλλακτική λύση διακυβέρνησης της χώρας φλερτάροντας συνεχώς με την πολιτική αστάθεια και την οικονομική αβεβαιότητα. Το κεφάλαιο του στρεβλού αντιμνημονιακού δικομματισμού έκλεισε οριστικά και με πάταγο στην κάλπη της 21ης Μαίου.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι οι ήττες είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι - το είπε άλλωστε και ο Αλέξης Τσίπρας - και ότι τίποτα δεν έχει κριθεί οριστικά για ένα κόμμα που παραμένει στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο, η εκλογική ανάκαμψη μιας πολιτικής δύναμης δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της ουσιαστικής αυτοκριτικής της στάσης απέναντι στην λαϊκή ετυμηγορία και της έμπρακτης συμμόρφωσής της με αυτήν. Οι μέχρι τώρα ενδείξεις δεν συνάδουν προς μια τέτοια κατεύθυνση. Οι θεωρίες των δημοσκοπικών και μιντιακών προεκλογικών συνομωσιών αντικαταστάθηκαν μετεκλογικά από την δήθεν πολιτική συνομωσία των άλλων προοδευτικών δυνάμεων στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τείνει το χέρι μέσω της απλής αναλογικής. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε να ενοχοποιήσει ακόμα και τους πολίτες οι οποίοι με την ψήφο τους απειλούν να δημιουργήσουν «ασφυκτικό πλαίσιο» για τη δημοκρατία!
Η ολοκλήρωση του κύκλου της αντιμνημονιακής περιπέτειας αλλάζει τους γενικότερους συσχετισμούς στο πολιτικό σύστημα. Η δραματική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί αντικειμενικά χώρο για τη δημιουργία ενός ισχυρού και σύγχρονου πόλου μεταρρυθμιστικών δυνάμεων οι οποίες μπορούν να καλύψουν το ευρύ φάσμα των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων καθώς και των δυνάμεων του πολιτικού κέντρου. Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, όπως έδειξε η κάλπη, έχει την ευκαιρία να αναδειχθεί σε κινητήριο μοχλό και κορμό μιας ευρύτατης πολιτικής-προγραμματικής συσπείρωσης με βάση και τις προτεραιότητες που έχει ήδη εξαγγείλει. Η ανάδειξη του πόλου αυτού στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα ενισχύσει την αξιοπιστία μιας εναλλακτικής λύσης έτοιμης να εγγυηθεί τη δημοκρατική πολιτική σταθερότητα και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΑ ΝΕΑ"
Πηγή: www.tanea.gr