Ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει. Ο κ. Τσίπρας προσχώρησε στη στρατηγική του μνημονίου και της τρόικας και ορθώς έπραξε. Οι επικοινωνιακές πιρουέτες των μετονομασιών ασφαλώς απευθύνονται σε πολύ μικρά παιδιά, ωστόσο δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου, τουναντίον τις κατανοώ πολιτικά.
Δεύτερον, δεν αισθάνομαι την ανάγκη να συγχαρώ ή να επαινέσω τον κ. Τσίπρα, γιατί έκανε το αυτονόητο. Αυτό του έλειπε, να μην το κάνει! Ο κ. Τσίπρας παίρνοντας τη σκυτάλη από τον κ. Σαμαρά έχει το βασικό μερίδιο ευθύνης για το κλίμα εμφυλιοπολεμικής παράνοιας που επικράτησε πέντε χρόνια στη χώρα. Λαΐκισε ασύστολα, δημαγώγησε αδίστακτα, είπε οργιώδη και συνειδητά ψεύδη, προκειμένου να πάρει την εξουσία. Τίποτα από αυτά δεν παραγράφεται, αντιθέτως θα τα βρει όλα μπροστά του, μόλις αρχίσει να κυβερνά και κατακάτσει ο επικοινωνιακός κουρνιαχτός. Το πώς θα τα αντιμετωπίσει είναι προφανώς δικό του πρόβλημα, με το οποίο ουδόλως προτίθεμαι να ασχοληθώ. Όπως έστρωσε ας κοιμηθεί. Τρίτον, τα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής/δημοκρατικής αντιπολίτευσης οφείλουν να υπερψηφίσουν τη συμφωνία που θα φέρει η κυβέρνηση και να ασκήσουν σκληρή πλην εποικοδομητική αντιπολίτευση ως προς την ποιότητα εφαρμογής και υλοποίησής της. Εμείς δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ και ούτε πρέπει να γίνουμε. Salus patriai suprema lex. Είναι δε μία ιστορική ευκαιρία να υπάρξει επιτέλους μία ευρύτατη κοινωνική συναίνεση γύρω από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα της χώρας χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, που λίγο έλειψαν να μας οδηγήσουν στον όλεθρο.
Τέταρτον ,αν κάτι καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος αναφορικά με αυτήν την περίοδο, θα είναι ότι το περιώνυμο αντιμνημόνιο υπήρξε η μεγαλύτερη πολιτική απάτη της νεότερης ελληνικής ιστορίας.