Το μόρφωμα που αποκαλείται ηγεσία των λειτουργών της ΜΕ προκήρυξε απεργία μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις. Αυτό αφορά ένα 10% των εκπαιδευτικών που παρακολουθούν τις δραστηριότητες του μορφώματος, συμμετέχουν αραιά και που στις συνελεύσεις, στις εκλογές και ενίοτε στις απεργίες του. Δεν αφορά το σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου. Ποτέ δεν τον αφορούσε.
Τα «αιτήματα» είναι γνωστά και προκαλούν ως συνήθως το γέλωτα της κοινωνίας.
Όχι στις δυο ώρες παραπάνω διδασκαλία την εβδομάδα για να καλυφθούν τα χιλιάδες κενά λόγω της αδυναμίας διορισμών.
Όχι στην αξιολόγηση με το έτσι θέλω.
Όχι στις υποχρεωτικές μεταθέσεις, γιατί η θέση είναι οργανική, δηλαδή είναι ιδιοκτησία του υπαλλήλου και δεν μπορεί να καταργηθεί, όσο αυτός βρίσκεται εν ζωή.
Και όλα αυτά σε ένα σχολείο που ζήτημα είναι αν δουλεύει πραγματικά 7 μήνες το χρόνο. Σε μια χώρα υπό πτώχευση, με 1.300.000 ανέργους. Σε μια εποχή που χιλιάδες συμπολίτες μας μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά.
Αυτοί που εξάγγειλαν την απεργία δεν έχουν αυταπάτες. Ξέρουν ότι η κοινωνία στέκεται απέναντί τους και ήδη σηκώνεται από τον καναπέ της για να τους συντρίψει. Βλέπουν όμως ότι είναι το τέλος εποχής, το τέλος της δικής τους εποχής και πρέπει να πέσουν, να διαλυθούν, να εξαφανιστούν με κάποιο πάταγο. Είναι το δικό τους ταρατατζούμ πριν αποχωρήσουν για πάντα από την ορχήστρα της Ιστορίας καθώς το σκηνικό πίσω τους καταρρέει.
Φεύγοντας, θέλουν να υποδηλώσουν το μίσος τους για το σχολείο, τα παιδιά, την κοινωνία, απόρροια της λύπης τους για την Αλεξάνδρεια που έχασαν ανεπιστρεπτί. Τόσα χρόνια, χέρι με χέρι με τα κόμματα της Δεξιάς και της Αριστεράς κατέστρεφαν τη Μέση Εκπαίδευση, απολαμβάνοντας την ασυλία και τα προνόμια του πελατειακού κράτους.
Σήμερα, οι νέοι συσχετισμοί δεν τους περιλαμβάνουν στο σχέδιο. Τελείωσαν. Είναι στημένες λεμονόκουπες. Οι δανειστές επιβάλλουν στη χώρα σύγχρονη, πραγματική και στοχευμένη εκπαίδευση τη λεγόμενη και εκπαίδευση της Αγοράς και αυτοί σαν άτομα, σαν ιδεολογία και σαν πρακτική είναι πλέον εκτός.
Τους βλέπετε, είναι Πασόκοι, είναι Δεξιοί είναι Αριστεριστές είναι ένα κλειστό επάγγελμα που δεν ανοίγει, απλά εξαφανίζεται. Είναι τα απομεινάρια της θεωρίας ότι οι δημόσιες υπηρεσίες ανήκουν αποκλειστικά στους εργαζόμενους σε αυτές και δη στα κόμματα και στους συνδικαλιστές τους. Οι δάσκαλοι πάνω από τους μαθητές. Οι γιατροί πάνω από τους αρρώστους. Οι οδηγοί πάνω από τους επιβάτες. Οι πολιτικοί πάνω από τους πολίτες.
Θα ανεχθούμε την πτώση τους, θα την παρακολουθήσουμε, θα την απολαύσουμε.
Θα τους αποχαιρετήσουμε ψύχραιμοι. Η κοινωνία εν δράσει.
Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα