Αν συνεχίσουν τα πράγματα έτσι όπως είναι σήμερα, οι επόμενες κυβερνήσεις δεν θα είναι υπό την επίβλεψη των τρoϊκανών, αλλά των μοϊκανών!

.

.

Όλοι πλέον γνωρίζουν και σχεδόν όλοι το παραδέχονται εντός και εκτός Ελλάδας, πως η κατάσταση της χώρας, παρά την τρίχρονη εφαρμογή εξοντωτικών μέτρων λιτότητας, περικοπών και φορολογίας και την ολοκλήρωση σε εννέα μήνες των δανειακών προγραμμάτων, παραμένει εξαιρετικά ασταθής και η πορεία επισφαλής και αβέβαιη. Και ναι μεν μπορεί τώρα, ενόψει των γερμανικών εκλογών, οι συζητήσεις, δημοσίως τουλάχιστον, να έχουν παγώσει, ωστόσο από το φθινόπωρο οι εξελίξεις είναι αναμενόμενο και φανερό πως θα είναι ραγδαίες! Προς το παρόν, είναι πλέον χαρακτηριστική μια εθνική αμηχανία και αναμονή, που συνδιαμορφώνεται όμως από διαμετρικά αντίθετες προσδοκίες και επιδιώξεις. Με την ελπίδα θετικών εξελίξεων το φθινόπωρο, από όσους καλώς ή κακώς (πάντως με λαϊκή εντολή) κρατούν ακόμη την τύχη της χώρας στα χέρια τους και τσουρουφλίζονται και με την παράλογη και τυχοδιωκτική προσδοκία από μια μεγάλη, ακραία, ετερόκλητη μερίδα της αντιπολίτευσης, να καταρρεύσει το πρόγραμμα, να μην δοθεί χείρα βοηθείας και κατανόησης από τους ευρωπαίους εταίρους και να οδηγηθούμε σε κυβερνητική πολιτική κατάρρευση, πολιτική αναταραχή και σε κοινωνικό ό χάος.

.

Αυτές τις ημέρες, με αφορμή τη συζήτηση για το νέο πολυνομοσχέδιο και μαζί με τις εύλογες αντιδράσεις από θιγόμενες κοινωνικές ομάδες, είχαμε πάλι ξανά σκηνές απείρου κάλλους εντός και εκτός Κοινοβουλίου, από κάποιους που υποδύονται τους πολιτικούς και έχουν δυστυχώς καταφέρει να εκλεγούν βουλευτές. Ημέρες απίστευτης απαξίωσης και ευτελισμού των κοινοβουλευτικών θεσμών και της δημόσιας ζωής, από ανθρώπους που μόνος στόχος τους είναι να γίνουν οι ίδιοι θέμα συζήτησης στα καφενεία και στα κομμωτήρια και να διαλύσουν κατά το δυνατόν περισσότερο, κάθε εναπομείνασα εκτίμηση και εμπιστοσύνη προς το Κοινοβούλιο.

.

Κόμματα και Βουλευτές της αντιπολίτευσης, κάνουν ό,τι μπορούν κάθε φορά και σε κάθε συζήτηση, για «να τελειώσουν τη δουλειά» που τα μνημόνια ξεκίνησαν πριν από τρία χρόνια. Την καταστροφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα, αφού πρώτα προηγήθηκε η καταστροφή της οικονομίας από τις κυβερνήσεις Καραμανλή του μικρού και στη συνέχεια εκθεμελιώθηκε η ελληνική κοινωνία με την έλευση των τροϊκανών. Δεν είναι βεβαίως διόλου αντικαθεστωτική και «αντισυστημική» αυτή η έξαλλη συμπεριφορά, αφού μετά από μια ενδεχόμενη πτώση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τα κάθε είδους συμφέροντα θα έρθουν χωρίς κανέναν πλέον φραγμό, με τον λαό δεμένο, να «θερίσουν» στο «χωράφι» που όλοι αυτοί οι άφρονες μαζί με τους προβοκάτορες και τα φασιστοειδή «όργωσαν»!

.

Το κρίσιμο όμως θέμα είναι, τι θα καταφέρουν να κάνουν οι άλλες δυνάμεις, οι δυνάμεις της κοινής λογικής, που επιμένουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στην ανάγκη, ανεξαρτήτως μνημονίων και δανειακών υποχρεώσεων, υλοποίησης μεγάλων μεταρρυθμίσεων στις δομές του κράτους, στη δημόσια διοίκηση και στη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας. Το μεγαλύτερο τμήμα αυτών των δυνάμεων συμμετέχει στη δικομματική, πλέον, κυβέρνηση, που καλείται άμεσα να υλοποιήσει σε σύντομο, ασφυκτικό χρονικό διάστημα, όσα δεν έχουν γίνει χρόνια και χρόνια και κυρίως το τελευταίο χρονικό διάστημα, που ήταν εντελώς φανερό πως χωρίς αυτές τις μεταρρυθμίσεις, δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε.

.

Όμως υπάρχει και μια ακόμη μεγάλη υποχρέωση που παράλληλα πρέπει να συζητηθεί και να προχωρήσει και που από την υλοποίησή της, πιστεύω πως θα εξαρτηθούν στο τέλος όλα. Η υποχρέωση της διαμόρφωσης μιας αιτιολογημένης πρότασης – απαίτησης προς τους ευρωπαίους εταίρους, για μια επαναξιολόγηση της κατάστασης το φθινόπωρο, μετά τις γερμανικές εκλογές, που θα περιλαμβάνει νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους, θα βάζει τέλος στην παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα με τον τρόπο που γίνεται τώρα, κάθε τρεις μήνες με ασφυκτικούς ελέγχους και παράλογες απαιτήσεις, σε συνδυασμό με τον σχεδιασμό της όποιας νέας, περαιτέρω βοήθειας χρειαστεί, μετά το 2014, χωρίς την παρουσία και συμμετοχή πλέον του ΔΝΤ, χωρίς νέα μνημόνια και χωρίς νέους όρους και απαιτήσεις για περικοπές ή και φορολογίες.

.

Θα πείτε τώρα, και γιατί να τα δεχθούν όλα αυτά και σχεδόν χωρίς ανταλλάγματα, όταν μέχρι τώρα τα τρία χρόνια που πέρασαν μας «αλλάξανε τα φώτα»… Μα τα ανταλλάγματα τα έχουνε ήδη λάβει και με το παραπάνω, με την σωτηρία των τραπεζών τους που ήταν εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα και φυσικά του ευρώ, από μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας! Αυτά τα πληρώσαμε μόνο εμείς, ενώ δεν ήμαστε οι μοναδικοί υπεύθυνοι. Αλλά και με το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση αυτή αποτελεί σίγουρα «το τελευταίο οχυρό του πολιτισμού στην άγρια δύση», γιατί έχουν πλέον εξαντληθεί  όλα τα όρια αντοχής του ελληνικού λαού και του δημοκρατικού φιλοευρωπαϊκού τόξου στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, τόσο, που αν συνεχίσουν τα πράγματα έτσι όπως πάνε σήμερα, οι επόμενες κυβερνήσεις δεν θα είναι υπό την επίβλεψη των τροϊκανών, αλλά των «μοϊκανών»!