μετά από εσένα δεν υπάρχει κανείς»

Η τροπή των πραγμάτων στο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο «εμπλουτίζει» καθημερινά τη συνολική παρακμή.

Η πτώση επιταχύνεται.

Η βύθιση αποκτά εύρος.

Η πολιτική εκφυλίζεται σε μια παραποιημένη λειτουργία.

Δεν υπάρχουν κριτήρια.

Ολα είναι αποδεκτά και ανεκτά.

Το ελάχιστο διεκδικεί το όλον με επικίνδυνη έπαρση.

Εχει χαθεί η αίσθηση των ορίων.

Πρόκειται για την ίδια την προσωπογραφία της ύβρεως.

Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα εξελίσσεται η ζωή στην Ελλάδα. Στον καθημερινό πολιτικό θόρυβο χάνεται κάθε μέτωπο αναζήτησης συγκεκριμένων απαντήσεων. Πολιτικοί εκφραστές και λαός παραμένουν σταθερά στην ίδια επιλογή: είναι οπαδοί των προβλημάτων και εχθροί των λύσεων.

Μετά το «κλείσιμο» της αξιολόγησης η κυβέρνηση φαίνεται να αρνείται να ασχοληθεί με αυτό που ονομάζουμε διακυβέρνηση. Αποφάσεις. Εφαρμογή. Αποτελέσματα. Το συγκεκριμένο είναι έξω από την πολιτική της φιλοσοφία. Προτιμά τον ακτιβισμό αντί της πολιτικής, το παρελθόν αντί του παρόντος. Στη θέση της δράσης αυτή σκηνοθετεί. Οι καταγγελίες και τα σκάνδαλα θα είναι για αυτήν ο μόνος τόπος απόδρασης. Επικαλούμενη κουραστικά το δήθεν «ηθικό φεγγοβόλημα» της Αριστεράς.

Εν τω μεταξύ οι ανάγκες δεν χάνονται μέσα στον κατασκευασμένο θόρυβο. Επανέρχονται διαρκώς ως σπασμοί αγωνίας στο κηλιδωμένο πρόσωπο της χώρας:

– Πώς δημιουργείται μία νέα θέση εργασίας;

– Πώς παράγεται νέος πλούτος;

– Πώς δημιουργούνται νέες πηγές πόρων, ώστε να μπει νερό στην άδεια δεξαμενή;

– Πώς στηρίζεται το δημόσιο σχολείο;

– Πώς αντιμετωπίζεται η ανομία;

– Πώς μεταρρυθμίζονται οι κρατικές λειτουργίες;

Τα ερωτήματα αυτά ποικιλοτρόπως παρακάμπτονται. Παραμένουν εκτός δημοσίου διαλόγου. Η απουσία αυτής της αγωνίας επιβεβαιώνει την πολιτική ερήμωση της χώρας. Και σφραγίζει την πολιτική της αδυναμία.

Οι πολλοί – το πλήθος – φαίνεται ότι έχουν συμβιβαστεί με την κατάσταση αυτή και η αντιπολίτευση, ωσάν παρατηρητής, ωσάν συμπαίκτης, αποτελεί πλευρά αυτού του συμβιβασμού. Ζει και αυτή στην αυταπάτη της ανύπαρκτης κανονικότητας.

Στην επόμενη φάση, που βρισκόμαστε ήδη, μόνο ατομικές συνειδήσεις μπορούν να γίνουν πολλαπλασιαστές του αιτήματος εξόδου και επιταχυντές της αντίστροφης μέτρησης.

Η χώρα θα έχει παραδοθεί όταν παραδοθεί και από εσένα. Εσύ είσαι «το τελευταίο φυλάκιο».