Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει ασφαλώς την άνεση να αποφανθεί αναλυτικότερα και πιο τεκμηριωμένα για την περίοδο αυτή. Δύσκολα πάντως θα αμφισβητήσει ότι ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε, ικανοποιώντας τη φιλοδοξία του να κρατηθεί στην εξουσία, ως ο από μηχανής θεός της ελληνικής τραγωδίας. Άδειασε τις πλατείες των αγανακτισμένων, περνώντας τους αναίμακτα στη μνημονιακή πλευρά της ιστορίας. Οι Ευρωπαίοι εταίροι διέγνωσαν έγκαιρα την προοπτική της «κωλοτούμπας» που αποδείχτηκε σωτήρια για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Δέσμια των πιο αναχρονιστικών ιδεοληψιών της «ριζοσπαστικής αριστεράς», με την συνδρομή και των ακροδεξιών συγκυβερνητών, η συριζανελική πενταετία οδήγησε τη χώρα στην οπισθοδρόμηση σε όλους σχεδόν τους τομείς. Οι θεσμοί απαξιώθηκαν, η παιδεία παραδόθηκε στο έλεος του «ασύλου», οι επενδύσεις πολεμήθηκαν, η υπερφορολόγηση και τα capital controls γονάτισαν την αγορά και την κοινωνία. Χαρακτηριστική της αντίληψης της «πρώτη φορά αριστερά» ήταν και η δημόσια επετειακή αποκάλυψη του Γιάννη Δραγασάκη ότι «είχαμε στην ουσία να αντιμετωπίσουμε την ίδια κατάσταση που αντιμετώπισε και ο Λένιν του 1917»!

Η χώρα μπήκε μετεκλογικά σε μια νέα πορεία ανάκαμψης. Το αποτέλεσμα δεν είναι δεδομένο και δεν εξαρτάται βέβαια από διακηρύξεις και προθέσεις. Ιδιαίτερα μάλιστα τη στιγμή που το εξωτερικό περιβάλλον διαμορφώνεται δυσοίωνο. Το στοίχημα της εξόδου από την κρίση πρέπει ωστόσο να κερδηθεί οριστικά. Η χώρα δεν αντέχει νέες λαϊκιστικές περιπέτειες ούτε άλλα «τέκνα της οργής».