Φυσικά η κακοποίηση της ελληνικής για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες δεν είναι κάτι καινοφανές. Ετσι, θα συνεχίσουμε να λέμε «προ-γραμματική» τη συμφωνία των δύο κυβερνητικών εταίρων, παρά το γεγονός ότι συντάχθηκε και δημοσιοποιήθηκε έξι μήνες μετά τη σύμπτυξη της κυβέρνησής τους. Το πρόβλημα είναι άλλο: ότι και δι’ αυτού του κειμένου προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε εαυτούς και αλλήλους. Ειδικά σε ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση «διαρθρωτικά μέτρα αντί οριζόντιων περικοπών».

Δεν θα αναφερθούμε μόνο στο γεγονός ότι την ημέρα που οι δύο αρχηγοί ορκίζονταν υπέρ των «δομικών μεταρρυθμίσεων» το υπουργείο Δικαιοσύνης νομοθετούσε τον… τιμοκατάλογο των δικηγορικών εργασιών. Θα σταθούμε σε μια δομική μεταρρύθμιση, την οποία δεν συζητά καν η κυβέρνηση.

Προχθές, το υπουργείο Οικονομικών παρουσίασε ένα ακόμη φορολογικό νομοσχέδιο που αφορούσε τον «Ενιαίο Φόρο για τα Ακίνητα». Είναι ένα πολύπλοκο κατασκεύασμα (η χαρά των λογιστών δηλαδή) με πολλούς συντελεστές, «απομείωσης», «παλαιότητας», «πρόσοψης», «ορόφου», «βοηθητικών χώρων», «ημιτελών κτισμάτων», «πρόσοψης», «απόστασης από τη θάλασσα», αν η καλλιέργεια είναι… μονοετής ή αν έχει ελιές (συντελεστής 1,8) ή άλλα δένδρα (συντελεστής 2) κ.λπ. Από όλο αυτό το κατασκεύασμα και από τον κόπο των πολιτών, το κράτος θα εισπράξει περί τα 3,6 δισ.· με όλα τα προβλήματα που έχουν οι μηχανισμοί του για την είσπραξη φόρων, ειδικά για τα ακίνητα. Τόσο είναι και το ποσό που θα δώσει για ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Γιατί λοιπόν να μην προχωρήσει στη δομική μεταρρύθμιση να κόψει τη χρηματοδότηση της Τ.Α. και να τους δώσει να εισπράξουν τον φόρο ακινήτων;

Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά, με πρώτο το «όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει το κράτος όλο». Οι δήμαρχοι μπορούν να κάνουν πιο δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών, από ό,τι κάνουν με αδρές γραμμές οι γραφειοκράτες του υπουργείου. Αν δεν καταφέρουν να εισπράξουν θα περικόψουν παροχές προς τους δημότες τους ή θα αυξήσουν την τοπική τους φορολογία. Σήμερα, πολλοί σπαταλούν τους κεντρικούς πόρους σε φιέστες και πανηγύρια, κι όταν δεν έχουν λεφτά για τα χρειώδη, δείχνουν με το δάχτυλο τον εκάστοτε υπουργό Εσωτερικών ή και Οικονομικών. Η μεταφορά φορολογικών αρμοδιοτήτων στους δήμους δεν θα μειώσει μόνο την κεντρική γραφειοκρατία, θα δημιουργήσει και υπευθυνότητα στις δαπάνες. Κάθε πολίτης θα ξέρει ότι μια επιπλέον «γιορτή» (φέτας, σταφυλιού, καλαμποκιού κ.λπ.), σαν αυτές που ξεπήδησαν σε κάθε χωριό της επικράτειας, θα βαρύνει τη δική του τσέπη και σταθμίζοντας το κόστος θα φροντίσουν όλοι να «βγάλει τα λεφτά της». Σήμερα, οι δημότες βλέπουν λεφτά να σκορπίζονται και ζητούν περισσότερη σπατάλη, επειδή τα θεωρούν κάτι σαν τα κοινοτικά κονδύλια: δαπάνες που πληρώνουν άλλοι.

Το βασικό εμπόδιο και σε αυτήν τη δομική μεταρρύθμιση είναι το ίδιο το κρατικοκεντρικό πολιτικό σύστημα. Ενας υπουργός (και όχι μόνο των Εσωτερικών) έχοντας το πουγκί ή την υπογραφή μπορεί να κάνει διάφορες «διευκολύνσεις» σε δημάρχους (και όχι μόνο του κόμματός του), με το πολιτικό αζημίωτο· ακόμη και με τον τρόπο που οι δημόσιοι υπάλληλοι βάζουν έναν επενδυτικό φάκελο πάνω πάνω, παίρνοντας το «κατιτίς» τους.

Φυσικά, τέτοια πράγματα οι «κατόπιν ενεργειών μου» υπουργοί, βουλευτές κ.ά. δεν μπορούν καν να διανοηθούν. Γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να περιμένουμε νέα οριζόντια μέτρα. Επειδή στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα το πιο σύντομο ελληνικό ανέκδοτο είναι δύο λέξεις: «Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».