Έχω πολύ καλές σχέσεις με τον ύπνο. Τις μικρές ώρες τής νύχτας, όταν χρειαστεί, κοιμάμαι δίχως πρόβλημα και ο ύπνος μου είναι… βαρύς. Αυτό βέβαια δεν είναι απόλυτο επειδή στον ύπνο μου ενίοτε βλέπω διάφορες… ταινίες, άλλοτε ενδιαφέρουσες, άλλοτε αδιάφορες, από εκείνες που όταν ξυπνάω, καταλαβαίνω πως ήταν όνειρο…
Όταν είμαι βυθισμένος σε σκέψεις ή με απασχολεί μια μελωδία, ο ύπνος έρχεται δύσκολα. Οι σκέψεις εναλλάσσονται και τα όνειρα αργούν να έρθουν. Είναι οι στιγμές που αρχίζει το παιχνίδι των χρωμάτων μέσα στο σκοτάδι, όταν τα βλέφαρα κλείνουν σαν αμπάρα αυλόπορτας… Εκεί «μέσα», σ’ αυτό το απόλυτα σκοτεινό «κελί», αρχίζει κάτι περίεργο να εξελίσσεται, δίχως την συγκατάθεσή μου. Μέσα από το σκότος εμφανίζεται πρώτα μια μικρή φωτεινή τελίτσα, ύστερα ένα μικρό φωτάκι, που διαστέλλεται και φωτίζει την «οθόνη» των ματιών μου, μετά συρρικνώνεται, επανέρχεται, σχηματίζει ένα μικρό ισχνό συννεφάκι το οποίο μεγαλώνει και, μαζί με το μαύρο τού φόντου, σχηματίζονται αφηρημένα πρόσωπα, σώματα, φιγούρες που εναλλάσσονται άτακτα, δίχως καμία οργάνωση και σχήμα…

Μου συμβαίνει συχνά. Εκείνες τις στιγμές δεν ξέρω αν σκέφτομαι ή όχι, δεν το ελέγχω. Αισθάνομαι όμως πως σχεδόν μου αρέσει αυτό το «παιχνίδι» των εναλλακτικών αποχρώσεων, με τα λευκά συννεφάκια να πηγαινοέρχονται και να με καθηλώνουν μακριά από κάθε άλλη σκέψη τής νύχτας. Θαρρείς και περιμένω μια εξέλιξη από κάτι που είναι φαντασιακό, αφηρημένο, εξωπραγματικό. Ρωτάω και άλλους κοντινούς μου φίλους, αν αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα και μου λένε πως και αυτοί, πριν τον ύπνο, «βλέπουν» εικόνες και μορφές που γεννά το υποσυνείδητο(;) ή η φαντασία τους. Νομίζω πως τελικά ο καθένας θα βλέπει διαφορετικά «παιχνιδίσματα» μέσα στο σκοτάδι των ματιών του. Ίσως πάλι ένα τέτοιο παίγνιο να προετοιμάζει κάποιο όνειρο. Κατά κάποιο τρόπο ο… σκηνοθέτης τού επερχόμενου ονείρου (όλα έχουν τον σκηνοθέτη τους) να προετοιμάζει και να στήνει τα εργαλεία του…
Πόσα δεν γνωρίζουμε! Πόσα άυλα και ανεξέλεγκτα διαφεύγουν από τον επίμονο έλεγχο του εικοσιτετράωρου. Πόσες σαγηνευτικές επιδράσεις, εικασίες, ανεπαίσθητες ενέργειες και επιρροές, χάνουμε μέσα στην πραγματικότητα και τις ζούμε με το κλείσιμο των ματιών τις νύχτες, που τα στοιχειά τής ονειροφαντασιάς πλάθουν όνειρα μέσα σε συννεφάκια, όπου άλλοτε κρύβονται, άλλοτε φανερώνονται για να σχηματίσουν με τον δικό τους συμβολισμό την βαθύτερη πορεία τού κάθε ατόμου, ακολουθώντας ίσως την ουσιαστική(;) ιστορία τού κάθε κοιμώμενου…

Επιχειρώ να περιγράψω τα άυλα και μεταφυσικά που συμβαίνουν, όταν μπαίνουμε στη διαδικασία τών ονείρων. Δεν το έχω ξανακάνει γραπτώς, παρά μόνο σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις… Δεν γνωρίζω αν η ενασχόληση με την μουσική δημιουργεί διαφορετικά όνειρα (πάντα μέσα σε συννεφάκια), από εκείνα ενός μαθηματικού, φιλολόγου, τεχνοκράτη, πολιτικού, ηθοποιού ή ποιητή. Κάποια σχέση πιθανόν να παίζει ο μικρόκοσμος τού καθενός στις αφορμές και στη δημιουργία τής ατμόσφαιρας των ονείρων. Και επειδή πολλές φορές τα άσχημα όνειρα τα αντιμετωπίζουμε με τη λήθη, τα ξεχνάμε, τα σβήνουμε, delete που λένε στο χωριό μου, πιστεύω πως όποιος τα θυμάται είναι τυχερός, γιατί έχει την ευκαιρία να προσπαθήσει να τα κατανοήσει και να τα ερμηνεύσει μόνος του. Η λησμονιά είναι μια ιδιότυπη άμυνα που έχει επινοήσει ο άνθρωπος για να διώξει το κακό όνειρο. Να απαλλαγεί από την βαριά ατμόσφαιρα, την αγωνία και τους συμβολισμούς που το συνοδεύουν. Γι’ αυτό, εγώ προτιμώ το… προ στάδιο. Εκείνο που περιέγραψα στην αρχή τού κειμένου μου, με το αεικίνητο συννεφάκι των ονείρων, μέσα απ’ το σκοτάδι των κλειστών ματιών. Είναι η καλύτερη ξεκούραση τού ανθρώπου τις μοναχικές νύχτες. Υποθέτω πως εκεί βρίσκουν καταφύγιο τα μύρια όσα δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε. Η φαντασία και το όνειρο μπορεί να λειτουργήσουν και σαν παρηγοριά που θα δημιουργήσει, μέσα από το αναγκαίο κλίμα, τη γνώριμη και οικεία διάθεση ψυχικής ευεξίας, μια που ε μ ε ί ς οι ίδιοι είμαστε κυρίως μέσα σ’ αυτό. Τα υπαρξιακά, τα ερωτικά, τα πολύ προσωπικά όνειρα μέσα στα συννεφάκια τού σκότους, πολλές φορές μπορεί να μας προετοιμάζουν, για να περπατήσουμε μαζί τους σε δρόμους παλιούς, νέους και μελλοντικούς…
Και, να θυμηθούμε ένα μέρος από τον στίχο του ποιητή που, σαν μέσα σε όνειρο, έγραψε:

«Δρόμοι παλιοί που αγάπησα
και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών
να περπατώ
νύχτες των γυρισμών
αναπότρεπτες
κι η πόλη νεκρή…»
(Μανώλης Αναγνωστάκης)