Το έλεγε καταπληκτικά πριν από δεκαετίες ο Λεωνίδας Κύρκος. Τον ρωτούσαν συχνά στις συνεντεύξεις του, γιατί η ΕΑΡ ένα κόμμα με υψηλά ποσοστά δημοφιλίας, εξαιρετικά στελέχη, που λέει πράγματα αυτονόητα για το παρόν και το μέλλον της χώρας, δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει στις εκλογές Κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
«Είναι απλό», έλεγε ο Κύρκος, «είμαστε λίγο σαν τις τηγανητές πατάτες, αρέσουμε σε όλους αλλά κανείς δεν μας θέλει για κυρίως πιάτο».
Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου σάρωνε και στη Ν.Δ. ο νεοεκλεγείς στην ηγεσία του κόμματος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσπαθούσε να αποδείξει, ότι δεν ήταν «ο Εφιάλτης». Ήταν η εποχή του ακραίου, του απόλυτου λαϊκισμού, τότε που κάθε φωνή λογικής πνιγόταν στον οχετό των ύβρεων και των συκοφαντιών.
Αν το καλοσκεφτούμε δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Οι φωνές λογικής σπανίζουν κι όταν για λίγο ακούγονται, σχεδόν ψιθυριστά μέσα στον θόρυβο των κραυγών, πνίγονται.
Μια από τις αναλύσεις που διάβασα στα Κυριακάτικα φύλλα, διαπίστωνε «βουβή οργή στην ελληνική κοινωνία». Δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι «η οργή» είναι αυτό που μας χρειάζεται. Άλλωστε το πλήθος που οργίζεται αποδεδειγμένα πλέον, χειραγωγείται εύκολα σε ολοκληρωτισμούς. Το «βουβή» πάλι, δεν με ενδιαφέρει.
Μια κοινωνία πολιτών αναζητώ, που θα σταθεί απέναντι από τον Υπουργό Παιδείας και θα του πει, όσο πιο αυστηρά γίνεται: Δεν είμαι όχλος, όπως με χαρακτήρισες, επειδή διεκδικώ το δικαίωμα μου να σπουδάσω το παιδί μου. Δεν είμαι όχλος, επειδή αυτό που εσύ αποκαλείς «πενταροδεκάρες», είναι το μισό σχεδόν του μηνιαίου μισθού μου. Δεν είμαι όχλος γιατί τη δημόσια εκπαίδευση χρηματοδοτώ με την επιλογή μου να στείλω το παιδί μου σε ένα ιδιωτικό σχολείο.
Μια κοινωνία πολιτών αναζητώ, που θα βάλει πάλι ψηλά τον πήχη των προσδοκιών, θα αφήσει την μιζέρια στην άκρη, την εύκολη κριτική και θα βουτήξει στα βαθειά για να τραβήξει στον αφρό, κομματικούς σχηματισμούς που θα μπορούσαν να έχουν μέλλον, δείχνουν όμως να υποθηκεύουν το παρόν τους.
Μια κοινωνία πολιτών που θα επαναπροσδιορίσει τη χώρα που ονειρευόμαστε, τους πολιτικούς που έχουμε ανάγκη, τη Δημόσια εκπαίδευση και τη Δημόσια Υγεία που επιζητούμε.
Είναι που κι όσο το σκέφτομαι, μια χαρά κυρίως πιάτο είναι οι τηγανητές πατάτες.
Πηγή: Αθήνα 9.84