Μα θα στηρίξουμε τους δεξιούς, τους «αιώνιους εχθρούς», τους υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων, τους νεοφιλελεύθερους;, λέει μια φωνακλάδικη μειοψηφία μέσα στο ΑΚΕΛ. Όχι. Όποιος το λέει αυτό νομίζω ότι επιμένει να κοιτάει την πραγματικότητα μόνο μέσα από το στενά κομματικό συμφέρον. Αυτά τα λόγια είναι πάλι υπεκφυγές, άλλος ένας τρόπος άσκησης πίεσης για να μην αναλάβει το ΑΚΕΛ τις ευθύνες του, μια εύκολη διέξοδος για να μεταθέσει το πρόβλημα στο μέλλον (μια εκδοχή τού «ασ’ το για αργότερα», «χωρίς ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα»). Έχουμε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Ας κάνουν το επόμενο διάστημα αυτό που πρέπει στο Κυπριακό. Αν δεν το κάνουν τώρα, γιατί θα το κάνουν αργότερα;
«Ηγεσία ευθύνης με στόχο την επανένωση του τόπου» δεν σημαίνει να διαγράψουν τα δύο μεγάλα κόμματα τις διαφορές τους. Σημαίνει να συμφωνήσουν στον στόχο της επανένωσης του τόπου και στη συνέχεια να συζητήσουν ειλικρινά και επί της ουσίας, με αίσθημα ευθύνης. Πώς μπορεί να γίνει αυτό.
Σε αυτή την περίπτωση, οι διαφορετικές επεξεργασίες για το κάθε κεφάλαιο είναι πλούτος, δυναμική εμπλοκή στη διαδικασία, ακόμα και επιβολή θέσεων από πλευράς ΑΚΕΛ. Θα είναι ενθαρρυντικό αν τα πολιτικά κόμματα μιλήσουν ειλικρινά στους πολίτες, σε όλους εμάς, για τα προβλήματα, εξηγώντας τις διάφορες επιλογές με τις συνέπειες που αυτές έχουν, όχι με πνεύμα εριστικό ή συγκρουσιακό, αλλά με ένα πνεύμα μέριμνας για το κοινό συμφέρον. Αν πάψουν να μιλούν με στερεότυπα, ας επιχειρήσουν έναν νέο θαρραλέο λόγο, όχι δειλή ή χαλαρή υποστήριξη.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν καχύποπτοι με το ΑΚΕΛ. «Με την πρώτη ευκαιρία θα μας τη φέρει το ΑΚΕΛ. Θα κάνει συμμαχία με τον Παπαδόπουλο ή τον Λιλλήκα ή τον Ομήρου και θα έχουμε μια επανάληψη του 2004», λένε. Δεν είναι η ώρα για τέτοια. Είναι η ώρα της συνεννόησης. Ας αφήσουμε πίσω μας τα Ναι και τα Όχι του παρελθόντος. Από αυτή εδώ τη στήλη έχω ασκήσει επανειλημμένα οξύτατη κριτική στο ΑΚΕΛ, γιατί κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας στις κρίσιμες στιγμές ήταν πάντα με το λάθος στρατόπεδο ή δεν προασπίστηκε σθεναρά κάποιες παραγωγικές θέσεις του. Τώρα όμως ελπίζω ξανά ότι το ΑΚΕΛ δεν θα κάνει πίσω στο Κυπριακό. Ότι θα πάρει την πρωτοβουλία των ιδεολογικών και πολιτικών εξελίξεων, για να υπερβεί, όπως άλλωστε το οφείλει, το κλίμα ηττοπάθειας που χαρακτηρίζει τον λόγο περί επανένωσης στο νησί.
Επιπλέον, αυτό που ελπίζουμε να πετύχουμε είναι πιο μεγάλο από το παρελθόν. Κομμάτι της υπέρβασης είναι η οικοδόμηση πολιτικής εμπιστοσύνης. Μεγάλη υπόθεση. Χωρίς αυτή δεν πάμε πουθενά. Τι κοινό κράτος θα φτιάξουμε με τους Τ/Κ όταν τα δύο μεγάλα κόμματα των Ε/Κ δεν εμπιστεύονται στοιχειωδώς το ένα το άλλο; Όπου να?ναι εξάλλου θα τα δούμε όλα να συμβαίνουν μπροστά μας και ο καθένας θα κριθεί. Δεν γίνεται όμως να κυριαρχεί η καχυποψία πριν καν ξεκινήσουμε.
Η γνώμη μου είναι ότι εδώ που φτάσαμε, ούτε το ΑΚΕΛ ούτε ο ΔΗΣΥ έχουν πολλές επιλογές για εκπλήξεις. Εξάλλου, ούτε ο ΔΗΣΥ είναι ομοιογενές κόμμα. Έχει ακόμα πολλά να διορθώσει, με πολλά να αναμετρηθεί και σίγουρα δεν έχει αυτή τη στιγμή την πολυτέλεια να χαρίσει ψήφους στους γνωστούς καριερίστες πατριώτες που πάνε να αναβιώσουν «κλίμα 2004» πριν καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, χωρίς να έχουμε μπροστά μας το τελικό σχέδιο λύσης! Αυτούς τους τελευταίους έχουμε απέναντι, κι αυτή τη φορά ελπίζω να μην τους κάνουμε τη χάρη. Για αυτό να μην κοιτάμε μόνο την πολιτική ρητορική του ΔΗΣΥ ή του Προέδρου (φετβά πολιτικής ορθότητας έβγαλαν ορισμένοι στα social media με κάποιες δηλώσεις του Χρήστου Στυλιανίδη και το «Έλληνες και Ελληνίδες του Αναστασιάδη), αλλά τις πράξεις τους, τη στόχευσή τους.
Φυσικά ξέρουμε ότι οι πολιτικοί είναι πολύ ανθεκτικοί στο να μην επηρεάζονται. Εδώ κινδύνευσε να καταρρεύσει η χώρα τον περασμένο Μάρτη παρασύροντας στον γκρεμό όλο το παλαιό σκηνικό και δεν πτοήθηκαν. Συνέχισαν να αγορεύουν με «ηρωισμό» μέσα στη Βουλή. Είτε έχουν άγνοια κινδύνου, είτε δεν έχουν αίσθημα ευθύνης. Από κάτω όμως υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που βράζει. Θέλει να δει πρόοδο, δεν δέχεται άλλη οπισθοδρόμηση, ακόμη έναν συμβιβασμό με το θλιβερό status quo. Με άλλα λόγια, υπάρχει και μια άλλη κοινωνία, αυτή που δεν κλείνεται φοβικά στον εαυτό της, αυτή που βλέπει προς την επανένωση του τόπου και θέλει ρήξη με το παρελθόν της καθήλωσης, που δεν ανέχεται άλλο τον κάλπικο πατριωτισμό και θέλει να δει μια δυναμική πολιτική να στέκει όρθια απέναντι στις ανοησίες του κάθε δημαγωγού ηγετίσκου που προσβλέπει μόνο στις προεδρικές εκλογές του 2018. Σ’ αυτή την υπαρκτή κοινωνία μπορούν να στηριχτούν οι πολιτικοί και να τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους. Έφτασε η ώρα να πετύχουμε την Αλλαγή. Να ξέρουμε ότι δεν θα είναι βόλτα σε κήπο με ροδώνες. Ας κρατήσουμε στη μνήμη μας τα συγκλονιστικά λόγια του Σταύρου Μαλά, υποψηφίου του ΑΚΕΛ στις περασμένες εκλογές, για να μας δίνουν δύναμη στις δύσκολες στιγμές που έρχονται: «Θα στηρίξω την προσπάθεια του Προέδρου της Δημοκρατίας μέχρι τέλους γιατί δεν θέλω τα παιδιά μου να κληρονομήσουν και κληροδοτήσουν μόνο ένα ‘’ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ’’ και μια μοιρασμένη πατρίδα».
.
* Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πολίτης της Κύπρου, στις 17/02/2014