Με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου για την εκλογή ηγεσίας, πλήθυναν οι «ανησυχίες» για το εγχείρημα, για την έλλειψη πολιτικού στίγματος, την ανυπαρξία επεξεργασμένων θέσεων, οι επιφυλάξεις και η δυσπιστία, η προειλημμένη απόφαση απογοήτευσης και ματαίωσης. Οπαδοί της καθαρότητας, κατασκευαστές αντιθέσεων, ορθολογιστές και ευρωπαϊστές, κρατιστές και συντεχνιακοί, παιδιά του σωλήνα και πολιτικοί γυρολόγοι γεμάτοι αντιφάσεις, επικεντρώνονται στον κίνδυνο ανασυγκρότησης της νέας κεντροαριστεράς. Ενός χώρου που αρνείται να αποσυρθεί, αρνείται να αυτοδιαλυθεί, επιμένει να αυτοπροσδιοριζεται, επιμένει να απαιτεί την έξοδο απ την κρίση, με ριζικό μετασχηματισμό πέρα από κρατισμό νεοφιλελευθερισμό, συνεχιστή μιας ιστορίας που δεν αρνείται
Μόλις ένα χρόνο πριν, εκτεταμένες διεργασίες Πασοκ – Ποταμιού και ΔΗΜΑΡ, με συμμετοχή τουλάχιστον διακοσίων εμπειρογνωμόνων του ευρέως φάσματος της κεντροαριστεράς, χωρίς αποκλεισμούς και χειραγωγήσεις κατέληξε σε ένα ευρύ, συνθετικό κείμενο θέσεων. Το βασικό πλαίσιο αυτού του πονήματος παρουσιάστηκε μάλιστα σε κοινή συνέντευξη Τύπου. Κανείς από τους τωρινούς ανήσυχους δεν ασχολήθηκε, δεν σχολίασε, δεν αναζήτησε, δεν απέρριψε έστω τις θέσεις που διατυπώθηκαν. Η όλη συζήτηση πέρασε τότε απαρατήρητη γιατί το βασικό ζητούμενο ήταν η σύγκλιση ηγεσίας Πασοκ και Ποταμιού. Στον βαθμό που η προσπάθεια αυτή ναυάγησε, δεν υπήρξε η ελάχιστη αναφορά, σε αυτήν την άσκηση έστω επί χάρτου, διατύπωσης ενός πεδίου σύγκλισης του» παλαιού και φθαρμένου « (Πασοκ ) με το» ιδρυτικά ρηξικέλευθο και καινοτόμο» (Ποτάμι).
Παρόμοια εξαιρετική προσπάθεια ευρείας κλίμακας, επεχείρησε φέτος ο Β. Βενιζέλος με τον «κύκλο» και την σύμπραξη πολλών σοβαρών αναλυτών, πολιτικών και ακτιβιστών και επιτυχείς εξειδικεύσεις θέσεων σε σημαντικούς τομείς συνεισφέροντας ουσιαστικά σε ένα παρόμοιο μέτωπο σκέψης
Υποστήριξα πριν λίγες εβδομάδες, πως η περίοδος αυτή (μέσα στο ακραία πολωτικό περιβάλλον Σύριζα –ΝΔ ) είναι περίοδος κυρίως αποκατάστασης σχέσεων παρά εγκατάστασης νέων θέσεων. Αυτές μπορούν να διατυπωθούν τάχιστα αν μετά την εκλογή υπάρχει η ίδια προθυμία όλων για πραγματική, ουσιαστική συμμετοχή στο νέο φορέα μετασχηματισμού της τρέχουσας πολιτικής πραγματικότητας.
Η αναζήτηση σαφήνειας είναι θεμιτή αλλά αυτή την στιγμή προσχηματική, εκεί που περισσεύει ο τακτισμός και η ιδιοτέλεια, ελλείπει η αίσθηση της συγκυρίας και του πνεύματος της εποχής. Οι υποψήφιοι θα κριθούν για την ιδιοπροσωπεία τους και την πορεία τους και, κυρίως, για τη δυνατότητα δυναμικής ένωσης του χώρου, και όχι για διατυπώσεις συνήθως γενικές -και συχνά βαρετές- για το Κέντρο και την Αριστερά. Το βασικό μήνυμα τους είναι η πειθώ και η έμπνευση εμπλοκής στα κοινά που μπορούν να εκπέμψουν, σε ένα ολόκληρο κόσμο που αγωνιά και θέλει να εκφραστεί, και όχι οι επικοινωνιακοί εντυπωσιασμοί και τα κατασκευασμένα αμπαλάζ των πολιτικών διαφημιστών. Αυτά έχουν περισσέψει σήμερα που πέρα από τον αδυσώπητο οικονομισμό, ζούμε την ατέλειωτη επικράτεια των χαμηλών προσδοκιών και της ανόδου της ασημαντότητας.
Ας το πούμε καθαρά: ψήφος στην κεντροαριστερά τώρα σημαίνει δέσμευση, διαδικασία πρώτα προσωπικού αναπροσδιορισμού, άλλες συμπεριφορές και πρακτικές, κοινή συμφωνία για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που ξεκινούν από μας και διαμορφώνονται στην κοινή πορεία. SILEAT POETA . Οι άλλοι ας ρωτούν για την ποιότητα..