Μεταξύ πολλών συζητήσεων πάνω στο ρόλο που πρέπει να αναλάβει η νέα κεντροαριστερά στην Ελλάδα, επικεντρώνομαι σε δυο γεγονότα, τα οποία θεωρώ ως αλληλένδετα: από τη μια, ο γεγονός πως φαίνεται να έχει κολλήσει επικίνδυνα η συζήτηση για τη μορφή του νέου πολιτικού σχηματισμού και από την άλλη τη μορφή που παίρνει το ίδιο διάστημα η επιβολή της δημόσιας τάξης. Μεγάλη κουβέντα γίνεται, πάνω από ένα μήνα τώρα, για τη μορφή που θα πάρει το καινούργιο σώμα της Κεντροαριστεράς. Για το πώς θα συμφωνήσουν σε μια κοινή πολιτική πλατφόρμα όλοι οι ενδιαφερόμενοι σχηματισμοί, ώστε να μπορέσουν, ακολουθώντας τα πρότυπα της ιταλικής «ΕΛΙΑΣ», να εμφανιστούν ενωμένοι, εν’ όψει των εκλογικών διαδικασιών του Μαΐου. Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες φαίνεται πως χάνουν τη δυναμική με την οποία ξεκίνησαν και εμπλέκονται σε διαμάχες μάλλον μικροκομματικού χαρακτήρα. Και ο λόγος είναι ο ρόλος των κοινοβουλευτικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ). Υπάρχει η διάθεση από όλους τους εμπλεκόμενους σχηματισμούς να δημιουργηθεί ένα κόμμα που θα καλύπτει όλη τη βάση του χώρου αυτού στην Ελλάδα, οπότε είναι απαραίτητα και τα κόμματα αυτά, ασχέτως λαθών του παρελθόντος ή της κατάστασης στην οποία ευρίσκονται σήμερα.
Το λάθος ξεκινά από τη στιγμή που θεωρούν πως υπάρχει η πολυτέλεια να αναλωνόμαστε σε παιχνίδια αρχηγίας. Από τη στιγμή που ο χρόνος είναι ενάντια στους εμπλεκόμενους, δεν μπορούμε να μιλάμε για ηγετικό ρόλο του α’ ή β’ κόμματος ή για μη αναγνώριση του εγχειρήματος και αυτόνομη πορεία στις εκλογικές διαδικασίες. Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως, ενώ είναι κατανοητό πως δε μπορεί να δοθεί λευκό χαρτί από τα κόμματα αυτά για να προχωρήσουν, την ίδια στιγμή δε γίνεται να χάνεται πολύτιμος χρόνος σε ζητήματα ιεραρχίας. Κάτι τέτοιο μόνο αρνητική επιρροή θα έχει στο εκλογικό σώμα, καθώς οι πολιτικοί αυτοί εξακολουθούν να φέρουν αρνητική αύρα, χάρη στο πρόσφατο παρελθόν τους, αλλά την ίδια στιγμή φαντάζουν ως αυτοί που θέλουν να ελέγχουν το νέο δημιούργημα. Ταυτόχρονα είναι λογικό όπου εμφανίζονται πολλοί συγγενείς σχηματισμοί να προκύπτουν μικροδιαφωνίες, οι οποίες συχνά εμποδίζουν την επίτευξη συνεργασίας. Για το λόγο αυτό χρειάζονται προσεκτικές πολιτικές, με πάτημα στο παρελθόν και ορίζοντα ένα κοινό μέλλον. Αν δεν γίνει τώρα προσπάθεια να αποκτήσει λόγο η κοινωνία στις προσπάθειες αυτές, χωρίς τυχόν «καπελώματα», τότε φοβάμαι πως η μάχη μπορεί να χαθεί χωρίς μεγάλη προσπάθεια.
Είναι μεγάλες οι ευκαιρίες που δίνονται από την κυβερνητική πολιτική, ώστε να γίνει εκμετάλλευση των σφαλμάτων της και να δημιουργηθούν υγιής και σωστές πολιτικές πρωτοβουλίες πάνω σε αυτές. Μόνο έτσι μπορεί να πειστεί η κοινωνία πως πραγματικός στόχος είναι το «καινούργιο» και «ρηξικέλευθο». Πως οι πολιτικές που θα παρουσιαστούν μπορούν να έχουν τύχη στην παρούσα συγκυρία για τη χώρα μας, πως εύκολα εντάσσονται στο πλαίσιο των διεθνών συγκυριών που επικρατεί και πως, εμφατικά, διαχωρίζονται από τις πολιτικές της δεξιάς, αλλά και της λαϊκίστικης αριστεράς.