Ακόμη και αν η κυβέρνηση σε κεντρικό επίπεδο δεν επιλέγει τη ρήξη με τους εταίρους, αλλά απλώς τη χρησιμοποιεί ως απειλή για διαπραγματευτικούς λόγους, η ρήξη έρχεται πιο κοντά κάθε μέρα που περνά χωρίς συμφωνία σε ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα που θα διασφαλίζει τη χρηματοδοτική στήριξη της χώρας μέχρι να καταφέρει να δανειστεί από τις αγορές.
Δύο μήνες μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οικονομία ασφυκτιά όλο και περισσότερο, ενώ το Μέγαρο Μαξίμου καλεί την ΕΚΤ να μη δείχνει τόση αυστηρότητα. Είναι προφανές ότι οι πιστωτές όσο και αν δεν θέλουν τη ρήξη -που δεν τη θέλουν- δεν πρόκειται να δώσουν χρήματα χωρίς όρους και θα απαιτήσουν αναγνώριση από την ελληνική πλευρά του πλαισίου δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων που ισχύει erga omnes στην ευρωζώνη.
Η απόσταση που πρέπει να διανυθεί είναι μεγάλη.
-Η κυβέρνηση επιμένει στην “πολιτική λύση” θεωρώντας ότι οι καταναγκασμοί που προκύπτουν από τους αριθμούς γίνεται να ξεπεραστούν αν υπάρχει βούληση. Αντίθετα, οι πιστωτές ζητούν από τα τεχνικά κλιμάκια αποτίμηση του δημοσιονομικού κενού και απαιτούν την κάλυψή του με μέτρα από αυτά που το Μέγαρο Μαξίμου χαρακτηρίζει υφεσιακά.
-Η κυβέρνηση θεωρεί ότι προτείνει μεταρρυθμίσεις μιλώντας, για παράδειγμα, για την καταπολέμηση της μεγάλης φοροδιαφυγής και των λαθρεμπορίων, χωρίς να έχει επεξεργασμένο σχέδιο ή κάποια έτοιμα νομοσχέδια τα οποία θα έπειθαν ότι, πράγματι, θα προκύψουν άμεσα έσοδα. Οι πιστωτές ζητούν μέτρα άμεσης δημοσιονομικής απόδοσης και διαρθρωτικές αλλαγές όχι σε γενικό και αόριστο επίπεδο αλλά απόλυτα εξειδικευμένες.
-Η κυβέρνηση δείχνει να πιστεύει ότι αρκεί που έξω δεν θέλουν μια Grexit για να υποχωρήσουν. Ομως, αυτό δεν ισχύει. Δεν πρόκειται να προτείνουν και να εξωθήσουν σε Grexit αλλά ούτε να δώσουν χρήματα χωρίς προϋποθέσεις. Αυτό στην πράξη σημαίνει de facto χρεοκοπία εντός ευρώ.
-Η κυβέρνηση έχει δίκιο που υποστηρίζει ότι η διαχείριση της ελληνικής κρίσης έγινε με κοινωνικά άδικο τρόπο αλλά δεν έχει ένα δικό της σχέδιο για να εγγυηθεί την οικονομική σταθερότητα και την άμβλυνση των ανισοτήτων.
-Η κυβέρνηση τα δίνει όλα για γρήγορες επικοινωνιακές νίκες μετατρέποντας τη διαπραγμάτευση σε λαϊκό story, ενώ ο καιρός κυλά σε βάρος μας.
-Η κυβέρνηση ελπίζει ότι με τις εκλογές στην Ισπανία και την Πορτογαλία το φθινόπωρο θα αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί στο επίπεδο της ευρωζώνης και θα είναι εφικτή η διαμόρφωση ενός μετώπου του Νότου. Ομως, ο δικός μας αποκλεισμός από τις αγορές και το δραματικό πρόβλημα ρευστότητας δεν είναι πρόβλημα ούτε της Μαδρίτης ούτε της Λισαβόνας.
Είναι αλήθεια ότι έγιναν πολλά, δραματικά λάθη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και από τους “θεσμούς” , όπως επίσης είναι αλήθεια ότι η ελληνική κοινωνία στη μεγάλη της πλειοψηφία δεν πέρασε με επιτυχία μέσα από μια αναγκαία διαδικασία αυτογνωσίας για να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη, πώς φτιάχτηκε και πώς έσκασε η ελληνική φούσκα.
Ολα αυτά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον να τα σκέφετεται και να τα ξανασκέφτεται κανείς, πάντα υπάρχει κάτι νέο να ειπωθεί ή κάτι ίδιο για να ειπωθεί αλλιώς, όμως ο χρόνος τελειώνει και αναγκαστικά επιστρέφουμε στα θεμελιώδη:
-Η χώρα μας, παρόλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, ανήκει στις 40 πλουσιότερες χώρες του κόσμου (ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2013).
-Εχουμε υψηλότερες συντάξεις, χαμηλότερα όριο ηλικίας συνταξιοδότησης και μεγαλύτερους μισθούς σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ.
-Ανήκοντας στην ΕΕ, στην ευρωζώνη και στο ΝΑΤΟ έχουμε ένα ισχυρό δίχτυ εθνικής ασφάλειας και αποφεύγουμε τον κίνδυνο απομάκρυνσης από τον πρώτο κόσμο.
Μπορεί τέτοιες διαπιστώσεις να μη λένε τίποτα σε έναν άνεργο και σε έναν φτωχό που δεν τον νοιάζει αν το σπασμένο γυαλί τελικά θα θρυμματιστεί. Αλλά η ρήξη με τους εταίρους, για την οποία δηλώνουν έτοιμα, είτε το εννοούν είτε όχι, κυβερνητικά στελέχη και την οποία ενθαρρύνουν άλλες δυνάμεις με χρέη μέσα και καταθέσεις έξω θα είναι μια εθνική καταστροφή ιστορικών διαστάσεων και περισσότερο επώδυνη για όσους βρίσκονται ήδη στην άκρη.
@AggelikiSays