Ολοκληρώθηκε το σόου της ΔΕΘ, το οποίο παρά τις ενστάσεις, θεωρώ πως είναι χρήσιμο, καθώς- έστω και με ελληνικό στυλ, οι πολιτικοί αρχηγοί και κυρίως των κυβερνητικών κομμάτων, ξεδιπλώνουν τις απόψεις και τις στρατηγικές τους για το μέλλον της χώρας. Και είναι ένα σημαντικό σημείο αναφοράς στην κριτική μας και στην αξιολόγηση της σοβαρότητας ή μη των πολιτικών αρχηγών.
Ο Αλ. Τσίπρας δεν μας είπε τίποτε καινούριο. Ούτε περιμέναμε κάτι περισσότερο. Ήταν ο ίδιος λαϊκιστής, ο οποίος με μεγάλη πλέον άνεση μπορεί να λέει ψέματα και να δίνει υποσχέσεις που ξέρει πως δεν μπορεί να υλοποιήσει. Να προσθέσουμε μόνον την αλαζονεία και την καθεστωτική νοοτροπία που είδαμε στην φετινή του παρουσία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επιχείρησε να δείξει ένα διαφορετικό προφίλ. Του σοβαρού και υπεύθυνου πολιτικού, που έχει επεξεργασμένο σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Ωστόσο, αν και δήλωσε πως δεν πρόκειται να δώσει υποσχέσεις που δεν μπορεί να υλοποιήσει, δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από τον «κανόνα των υποσχέσεων της ΔΕΘ». Δεν μας έπεισε- αν και το επιχείρησε με την κοστολόγηση των ισοδύναμων για τα μέτρα που εξήγγειλε. Αγνόησε πως οι όποιες αλλαγές πχ, στην φορολογία θα πρέπει να γίνονται με την σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Και εκεί δεν αρκεί η «αξιοπιστία» την οποία επικαλέσθηκε. Άλλωστε και αυτή θα πρέπει να αποδειχθεί στην πράξη.
Ούτε τόλμησε να κάνει την απαραίτητη αυτοκριτική για το κόμμα του και κυρίως για την περίοδο Καραμανλή, προτιμώντας να «ρίξει την μπάλα στην εξέδρα». Διότι το ερώτημα δεν αφορά στην δικαστική πτυχή της υπόθεσης Γεωργίου, αλλά την ουσία. Εάν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ απεικόνιζαν την πραγματικότητα, δηλαδή ότι το χρέος επί πρωθυπουργίας Καραμανλή εκτινάχθηκε στο 15+%. Αποδείχθηκε πως ο κ. Μητσοτάκης εξακολουθεί να είναι δέσμιος των βαριδίων του κόμματός του και έχει πολύ δρόμο ακόμη να κάνει…
Ωστόσο, η διαφορά από τον Α. Τσίπρα, ήταν σαφής. Οι αναφορές του στην τόνωση των επενδύσεων με ουσιαστικά μέτρα, απαλλαγμένα από ιδεοληψίες, οι μεταρρυθμίσεις που εξήγγειλε με στόχο έναν πιο αποτελεσματικό και δυναμικό δημόσιο τομέα, είναι στα θετικά. Κυρίως, όμως, πρέπει να καταγραφεί στα θετικά του το ύφος και η σοβαρότητα, καθώς και οι αναφορές του στα θεσμικά θέματα.
Θα άξιζε να αναφερθεί κανείς και στις παρουσίες της Φώφης Γεννηματά και του Σταύρου Θεοδωράκη. Όμως το πρόβλημα στο χώρο του κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας, βρίσκεται αλλού, οπότε ο λόγος τους, όσο σοβαρός και τεκμηριωμένος και αν είναι, έχει πρόβλημα αξιοπιστίας.
Οι τελευταίες εξελίξεις στο χώρο αυτό, το «πάγωμα» του διαλόγου για την συγκρότηση ενός νέου φορέα, έχει προκαλέσει βαθιά απογοήτευση στους πολίτες και έχει πλήξει σοβαρά την αξιοπιστία τους. Η αδυναμία συνεννόησης, οι κρυφές στρατηγικές και το παρασκήνιο, στάθηκαν ακόμη μια φορά εμπόδιο για να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο.
Η απόφαση της Φώφης Γεννηματά να διακόψει τον διάλογο, με αστείο πρόσχημα, αποκαλύπτει την αδυναμία της να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση που έχουν η ίδια και οι «βαρόνοι» του κόμματός της, ότι οι παλιοί ψηφοφόροι θα επιστρέψουν μετά την απογοήτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως, όμως αποδεικνύει πως οι παλιοί κομματικοί μηχανισμοί, δεν παραδίδουν εύκολα τα όπλα.
Εάν δεν αλλάξει κάτι- εάν δεν δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας, απαλλαγμένος από τις παθογένειες και τις νοοτροπίες των παλιών κομμάτων, ο ευαίσθητος χώρος του Κέντρου και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, θα συνθλιβεί, στις μυλόπετρες του νέου δικομματισμού. Οι ψηφοφόροι αυτού του χώρου, ανήκουν στους πιο προβληματισμένους πολίτες και δεν πέφτουν πια τόσο εύκολα, θύματα παλαιοκομματικών τερτιπιών.