Οι επόμενοι μήνες και οι επόμενες κινήσεις στην νέα προσπάθεια,θα είναι καθοριστικά  όχι μόνο για την ανασύνταξη της Κεντρο-αριστεράς αλλά και για το πολιτικό σύστημα και το μέλλον της χώρας. Η ρητορική του ανένδοτου εθνοπατριωτισμού  με αντιμνημονιακό πρόσημο και πρόσφατα με την διαφθορά,  απέκρυψε σε μεγάλο βαθμό αυτό που όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης απέφυγαν να κάνουν:  ένα μεταρρυθμιστικό μέτωπο  απέναντι στις τόσο φανερές πια παθογένειες του παρελθόντος.

Ακόμα σήμερα ο τρέχον διπολισμός αρνείται σθεναρά οποιαδήποτε κατάδυση στον πυρήνα της παρακμής –το  σύμπλοκο πελατειασμού και  των συντεχνιών κυρίως  του δημοσίου αλλα και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, αποφεύγοντας τις αναγκαίες ρήξεις.   Με την αναπαραγωγή του συντηρητισμού  καταλήγουμε  στις δημοσιονομικές παρεμβάσεις ανακατανομών και στην  φοροδοτική διελκυνστίδα. Ισχυρές ομάδες διατάσσονται και στα δυο κόμματα προστατεύοντας προσόδους και συμφέροντα, μεταφέροντας αλλού ή αναβάλλοντας  τις οποίες  αλλαγές και πολώνοντας συνεχώς την ατμόσφαιρα.

H άψογη διαδικασία εκλογής ηγεσίας του Νοεμβρίου  δημιουργεί ωστόσο μια νεα πραγματικότητα, σηματοδοτεί νέες πρακτικές, προκρίνει την δοκιμασία άλλων συμπεριφορών.   Φαίνεται ότι μπορούν να υπάρξουν ανοικτές διαδικασίες, ελευθερία έκφρασης, καινοτόμες ιδέες που ακούγονται, δημόσιος διάλογος με ένταση, αλλά χωρίς φανατισμό, πολώσεις και μικρότητες.

Αν το Κίνημα έχει  να προτείνει  κάτι ριζοσπαστικά  νεωτερικό  στην  χώρα είναι αυτή ακριβώς  η πορεία αλλαγών που ξεκινά απ τις δικές του νέες του πραγματικότητες και λειτουργίες. Τον μετασχηματισμό  των παλαιών κομματικών οργανώσεων που θα μπορέσουν να είναι ανοικτές, δεκτικές και ελκυστικές σε όλους και να υπερβούν οπαδικά χαρακτηριστικά και λαϊκισμούς, το σκιάχτρο του παρελθόντος. Τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων με τα συνδικάτα, αλλά και επαγγελματικές ομάδες και ελίτ για το εθνικό συμφέρον χωρίς ανταλλάγματα και  απόσπαση προνομίων. Και – κυρίως – ένα μέτωπο ρηξικέλευθων προτάσεων ανανέωσης της οικονομίας, του κράτους και του ορίζοντα της εποχής. Τέτοιων που να μπορέσουν να υπερβούν τον τωρινό διπολικό συντηρητισμό των Συριζανελ- ΝΔ με την προώθηση της εθνικής συμφωνίας για το αναγκαίο μεταρρυθμιστικό σχέδιο εξόδου.

Αυτό θα είναι πραγματικά ένα νέο μονοπάτι για όλο το πολιτικό σύστημα και την παγιδευμένη κοινωνία. Η πορεία για το συνέδριο θα είναι καθοριστική αν μπορέσει να αποτυπώσει αυτή την νέα σύνθεση, αυτόν τον νέο τρόπο. Μια νέα αξιοπιστία μπορεί να γεννηθεί μόνο πάνω στην αλλαγή κινήματος.