Με το Σύνταγμα που προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα είχαν γίνει ποτέ Πρωθυπουργοί ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, αφού όταν ανέλαβαν είχαν ήδη τουλάχιστον δύο κοινοβουλευτικές θητείες στο ενεργητικό τους, άρα δεν θα είχαν δικαίωμα να είναι υποψήφιοι βουλευτές. Και ασφαλώς δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να είναι εξωκοινοβουλευτικοί Πρωθυπουργοί αφού το απαγορεύει το Σύνταγμα Τσίπρα.
Επίσης δεν θα είχαν γίνει Πρωθυπουργοί οι Ξενοφών Ζολώτας και Λουκάς Παπαδήμος. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κωστής Στεφανόπουλος πιθανότατα δεν θα είχαν γίνει ποτέ Πρόεδροι της Δημοκρατίας, αφού οι εκλογές τους στη Βουλή ήσαν οριακές και το πολιτικό κλίμα δεν ευνοούσε κανέναν από τους δύο για εκλογή από τον λαό, τουλάχιστον στην πρώτη θητεία τους.
Καταλαβαίνει κανείς πόσο διαφορετικός θα ήταν ο χάρτης της Μεταπολίτευσης αφού οι βασικοί πρωταγωνιστές της, αυτοί που αναφέραμε αλλά και πολλοί ακόμα κορυφαίοι υπουργοί της περιόδου, θα ήσαν απόντες. Καλό είναι αυτό ή κακό; Πιστεύει πραγματικά κανείς ότι στην ανάγκη να μην έχει η χώρα ανεπάγγελτους ή καριερίστες βουλευτές μπορεί να θυσιάσει την εμπειρία και το κύρος σημαντικών ηγετών; Δηλαδή θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί σοβαρά ότι οι χώρες θα μπορούσαν να στερηθούν προσωπικότητες σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Βίλυ Μπράντ, τον Μιτεράν, τον Σμιτ απλώς γιατί έληξε ο χρόνος τους;
Αν ίσχυε το Σύνταγμα Τσίπρα η Ελλάδα δεν θα έμπαινε ποτέ στην ΕΟΚ. Ο Καραμανλής θα ήταν υποχρεωμένος να κάνει δημοψήφισμα και όποιος θυμάται τους πολιτικούς συσχετισμούς και την αριστερόστροφη τάση της κοινωνίας καταλαβαίνει ότι η ΕΟΚ δεν είχε ελπίδες. Ο Χριστόδουλος, ασφαλώς, με τα εκατομμύρια υπογραφές που είχε μαζέψει θα είχε αποτρέψει την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, ενώ δεν θα είχαμε μπεί ποτέ σε μνημόνια, αλλά ποιος ξέρει πού θα βρισκόμασταν τώρα.
Στο μεταξύ οι πολίτες θα μπορούσαν να μαζέψουν υπογραφές για να προκαλέσουν δημοψηφίσματα επί διαφόρων θεμάτων. Ας πούμε θα μπορούσαν 1 εκατομμύριο αυθαιρετούχοι να απαιτήσουν τη νομιμοποίηση ή επέκταση των παρανόμων κτισμάτων τους και ίσως πολλοί ακόμα το υπερψήφιζαν με την ελπίδα να ωφεληθούν και αυτοί αργότερα. Θα μπορούσαν να μαζέψουν υπογραφές για να ανέβει το όριο ταχύτητας στις εθνικές στα 160 (με την ψήφο των 16ρηδων θα είχε πολλές ελπίδες), να δημιουργηθούν πανεπιστημιακά τμήματα και τριτοβάθμια νοσοκομεία σε κάθε κωμόπολη και ό,τι άλλο τραβά η ψυχή τους.
Με 500.000 υπογραφές θα είχαν προκαλέσει δημοψήφισμα οι ουκ ολίγοι εθνικιστές της κοινωνίας μας για το όνομα της FYROM, και όλοι φαντάζεστε την κατάληξη. Η εξωτερική πολιτική θα παγιδευόταν σε ένα αδιέξοδο αιωνίως, και ποιος ξέρει και πόσα άλλα εθνικά θέματα θα είχαν παρόμοια τύχη.
Ας σημειώσουμε ότι αυτοί οι ευαίσθητοι Aριστεροί δεν φρόντισαν να εξαιρέσουν το αυτονόητο, τα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Καταλαβαίνετε πόσο εύκολο είναι να μαζευτούν ακροδεξιές υπογραφές για να εκδιωχούν οι μισοί μετανάστες και οι άλλοι μισοί να μπουν σε γκέτο, να καταργηθεί το σύμφωνο συμβίωσης, να κλείσουν τα gay bars, να επιστρέψουν στην αφάνεια οι ομοφυλόφιλοι ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα να στοχοποιηθεί. Αλίμονο μας αν οι πλειοψηφίες αποφάσιζαν τη μοίρα των διαφορετικών μειοψηφιών- ή εσείς έχετε εμπιστοσύνη στην ανεκτικότητα της κοινωνίας μας;
Eνα πράγμα θα μπορούσε να αλλάξει η αριστερή κυβέρνηση, τις σχέσεις Εκκλησίας- Κράτους και αυτό το χειρίστηκε με το βλέμμα προς τον ακροδεξιό σύμμαχο και την ψήφο του εκκλησιάσματος, καταλήγοντας σε ένα κωμικό ολίγον έγκυος.
Αν είναι να κάνουν τέτοιες επιπόλαιες προχειροδουλειές, αν είναι να χρησιμοποιούν την συνταγματική αναθεώρηση ως άσκηση κολακείας του λαού, δεν πειράζει, ας αφήσουν το Σύνταγμα ως έχει, καλό είναι.