Η κατάσταση της χώρας εξελίσσεται παρανοϊκά και αφύσικα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές ξεσπαθώνοντας κατά της λιτότητας και σήμερα συζητάμε μήπως δεν πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές ευαγγελιζόμενος την ανάπτυξη και σήμερα η χώρα βρίσκεται στα όρια της πτώχευσης, η μικρή ανάκαμψη του 2014 ανακόπηκε και η ύφεση/λιτότητα για το 2015 είναι πλέον δεδομένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές καταγγέλλοντας τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις ότι λήστεψαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και σήμερα προσπαθεί να τους πάρει και το τελευταίο ευρώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε καθυβρίζοντας τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις ότι φροντίζουν τους «ξένους τοκογλύφους» αντί τους ανθρώπους και σήμερα για πρώτη φορά μετά τη χρεοκοπία η ελληνική κυβέρνηση πληρώνει τα χρωστούμενα των δανείων από τον δημόσιο προϋπολογισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε στην εξουσία από μια κοινωνία που συνέχιζε να αγοράζει, να κινείται, να εκπαιδεύεται, να γιατροπορεύεται σαν όλες τις σύγχρονες χώρες με τα λεφτά που έχει στην τσέπη της, έστω και αν αυτά λιγόστεψαν, και σήμερα μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ καλεί αυτήν την κοινωνία να συζητήσει σοβαρά στο όνομα της δραχμολαγνείας ότι σε δύο – τρεις μήνες θα προμηθεύεται τρόφιμα, φάρμακα και βενζίνη με δελτίο (Λαπαβίτσας) σαν να γυρίσαμε στην Κατοχή.

Σαν η χώρα να γυρίζει σε άλλες εποχές. Και επειδή οι εκτιμήσεις των κυβερνώντων για τις διαθέσεις των ευρωπαίων εταίρων διαψεύδονται παταγωδώς, κατέφυγαν στη γνωστή παλαιά μέθοδο. Τη διπλή γλώσσα και την από τα πάνω υποκίνηση του εθνικιστικού θυμικού που στην Ελλάδα πάντα έπιανε στην αρχή για να καταλήξει σε φιάσκο στο τέλος.

Ο μηχανισμός είναι γνωστός και στους ξένους και γι’ αυτό έχει μικρό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικό το σχόλιο του Ζαν Κατρεμέρ, αρθρογράφου της αριστερής «Λιμπερασιόν» (10/2/2015), η οποία σημειωτέον είχε πανηγυρίσει με ολοσέλιδο τη νίκη του Τσίπρα το βράδυ των εκλογών. «Αυτή η γερμανοφοβική ρητορική δεν εκπλήσσει στην παρούσα συγκυρία. Η Ελλάδα μάς έχει συνηθίσει με πυρετώδη ξεσπάσματα εθνικισμού και ξενοφοβίας τα οποία επιτρέπουν να καταπνίγουν κάθε κριτική εναντίον των ελίτ που διοικούν λανθασμένα τη χώρα. Δεν είναι τυχαίο που το αφήγημα της σύγχρονης Ελλάδας είναι το αφήγημα του θύματος». Τα έχουμε ξαναδεί λοιπόν και τα έχουμε πληρώσει. Αυτό όμως που εκπλήσσει είναι πόσο εύκολα και αρμονικά συνεργάζονται ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στην ενορχήστρωση και στη σκηνοθεσία αυτής της εθνικιστικής έξαρσης. Μια ενορχήστρωση νεοχουντικής έμπνευσης που με πρωτοβουλία των κ. κ. Καμμένου – Ησυχου αναθέτουν ξανά στις Ενοπλες Δυνάμεις την αλήστου μνήμης «εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση» στα σχολεία. Θα δεχθούν άραγε οι δάσκαλοι και οι δασκάλες του σημερινού δημοκρατικού καθεστώτος να γίνουν φερέφωνα του υπουργείου Αμυνας, ακόμη και αν έχει τη συνεργασία της ΟΛΜΕ του κ. Κοτσυφάκη; Από την άλλη, η σκηνοθεσία της εθνικής παρέλασης από τον κ. Καμμένο και την κυρία Δούρου ανακαλεί στη μνήμη την περιώνυμη «πολεμική αρετή των Ελλήνων». Αλήθεια, τα στελέχη και οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν θητεύσει στο αντιδικτατορικό κίνημα και έχουν τις μνήμες, γιατί δεν αντιδρούν σε αυτήν την πολιτική – πολιτισμική – αισθητική υποτροπή;

Τελικά, στους δύο μετεκλογικούς μήνες έχει γίνει καθαρό ποιο είναι σήμερα το πολιτικό πρόβλημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό και εσωτερικά ανομοιογενές κόμμα, που οι δραματικές ιστορικές περιστάσεις το πήραν και το εκτόξευσαν στην κυβέρνηση πολύ πριν προλάβει να ωριμάσει. Ηταν και παραμένει ένα κόμμα της άρνησης, γι’ αυτό δεν στάθηκε ικανό μέχρι σήμερα να διαμορφώσει μια προγραμματική πρόταση και προς το εσωτερικό της χώρας και προς τους εταίρους. Επιπλέον, η προγραμματική του κουλτούρα είναι περιορισμένη στο κρατικιστικό – συντεχνιακό μοντέλο, γι’ αυτό τείνει να αναπαράγει τις παλαιές δομές, τις πρακτικές, και τις παθογένειες, δείχνοντας μια εντυπωσιακή ροπή στον συντηρητισμό, στην αναπαραγωγή του παρελθόντος και στην κομματικοποίηση του κράτους. Ηταν και παραμένει το κόμμα του αντιμνημονίου, έχει υποσχεθεί ρητά ή υπαινικτικά την έξοδο από την κρίση χωρίς θυσίες, έχει πείσει την κοινωνία ότι υπάρχει μια μαγική λύση με την οποία όλοι θα κερδίσουν και ελάχιστοι θα χάσουν. Δυσκολεύεται έτσι μέχρι παραλύσεως να ανταποκριθεί σε συνθήκες που απαιτούν σκληρά μέτρα. Κάποια στελέχη δείχνουν να έχουν πιστέψει την ίδια τους την προπαγάνδα και να θεωρούν ότι το πρόβλημα ήταν μόνο το Μνημόνιο και όχι οι δομικές αδυναμίες της Ελλάδας. Αλλοι ευτυχώς δεν είναι ούτε αδαείς ούτε αφελείς. Γνωρίζουν τη σκληρότητα της φάσης, αλλά δεν δείχνουν ούτε την προετοιμασία ούτε τη διάθεση να γίνουν «δυσάρεστοι» όπως κάθε κυβέρνηση υποχρεώνεται να γίνει.

Είναι προφανές ότι τα κυβερνητικά κόμματα προσαρμόζονται υπό την πίεση της ανάγκης και της πραγματικότητας. Είναι όμως ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την κοινοβουλευτική συνοχή και άρα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να κυβερνήσει. Η στιγμή της αλήθειας για τον ΣΥΡΙΖΑ και η στιγμή ξεκαθαρίσματος της πολιτικής κατάστασης θα έρθουν όταν η κυβέρνηση φέρει στη Βουλή «αντιδημοφιλή» μέτρα, όπως ασφαλώς θα υποχρεωθεί να κάνει. Ώς τώρα προσπάθησε να αναβάλει αυτήν τη στιγμή, προτιμώντας τη νομοθετική απραξία μέχρι χρηματοδοτικής εξουθενώσεως της χώρας. Με την προχθεσινή συμφωνία η καταστροφική παράταση της μη απόφασης φθάνει στο τέλος.

Ολη αυτήν την περίοδο, ο κάθε υπουργός σολάριζε προωθώντας τις φαντασιώσεις και τις ιδεοληψίες του, έξω από ένα συνεκτικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Εξού και οι αλλεπάλληλες εκκλήσεις προς τον Πρωθυπουργό από παράγοντες της δημόσιας ζωής να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να αποφασίσει επιτέλους την κατεύθυνση, να επιβάλει πειθαρχία στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Φοβάμαι ότι η κατάσταση είναι πιο δύσκολη. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κ. Τσίπρας έχει την ισχύ να επιβληθεί στα στελέχη του, μολονότι χάρη σε αυτόν έγιναν εξουσία.

Εναντι αυτής της κατάστασης, οι πολίτες που δεν θέλουν να δουν την πατρίδα τους να περιθωριοποιείται μέσα ή έξω από την Ευρώπη παρακολουθούν ώς τώρα σαν ανήμποροι θεατές την πορεία προς τον στραγγαλισμό της οικονομίας. Η αυτοεξουδετέρωση έχει να κάνει με την κρίση που διέρχονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η αίσθηση «παντοδυναμίας» του εκάστοτε νικητή των εκλογών περιβάλλει προς το παρόν τον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσω μάλλον που τα ΜΜΕ σπρώχνονται ποιο θα κολακέψει περισσότερο τη νέα κυβέρνηση. Το έργο όμως το έχουμε ξαναδεί. Οπως και στο παρελθόν αυτή η αίσθηση θα αποδειχθεί πρόσκαιρη, όπως συνέβη με τις προηγούμενες κυβερνήσεις μετά τη χρεοκοπία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλη μια κυβέρνηση εν μέσω της χρεοκοπίας. Ας κρατάνε μικρό καλάθι όσοι και όσες εκστασιάζονται από τη σημερινή κυριαρχία του. Αλλωστε τώρα, μετά τη χθεσινή συμφωνία με τους εταίρους, αρχίζουν οι δοκιμασίες.

Οι δυνάμεις της φιλοευρωπαϊκής Ελλάδας δεν επιχαίρουν, έχουν όμως την υποχρέωση να λένε τα πράγματα δυνατά και με το όνομά τους. Χωρίς ωραιοποιήσεις, κολακείες, ευχολόγια και υστεροβουλίες. Μόνο έτσι θα ωφεληθούν και οι αντίστοιχες δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε χωρίς την αποσαφήνιση της πολιτικής κατεύθυνσης με πρωτοβουλία του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, οι συζητήσεις για νέες συμμαχίες ελάχιστη αξία έχουν.