Σημαντική επιτυχία αναμφισβήτητα το πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά με το πρωτογενές πολιτικό και κοινωνικό έλλειμμα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά τι θα κάνουμε; Χρειαστήκαμε μία πενταετία με άπειρα παζάρια και διαρκή μπρος-πίσω με την τρόικα για να καταφέρουμε να συμμαζέψουμε το δημοσιονομικό μας χάλι. Τη διαρκή μιζέρια, ανικανότητα, αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος πόσα χρόνια ακόμη θα χρειαστούμε για να την περιορίσουμε τουλάχιστον; Με τη χώρα να βρίσκεται ακόμη στην Εντατική, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεχίζουν να άδουν το ίδιο παλιό τροπάρι, λες και δεν έχει συμβεί τίποτε, λες και δεν αντιλαμβάνονται ότι με κορόνες και λαϊκίστικες υποσχέσεις η καθημαγμένη κοινωνία στην οποία απευθύνονται ούτε πείθεται ούτε τους εμπιστεύεται.
Αρχισαν ήδη, πρώτοι απ? όλους τους Ευρωπαίους, μια διχαστική προεκλογική σύγκρουση, συντηρώντας ένα κλίμα αστάθειας και αβεβαιότητας που λειτουργεί παραλυτικά σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Από τη μία κυριαρχούν επιχειρήματα καταστροφολογίας, από την άλλη προετοιμάζουν μια νέα εποχή Ροβεσπιέρων που θα αποκαθηλώσουν το παλιό και αμαρτωλό πολιτικό σύστημα, για να το αντικαταστήσουν με τους νέους αδιάφθορους… Αρτος και θεάματα σε όλο τους το μεγαλείο, μήπως και καταφέρουν να πείσουν τους δύσπιστους και απογοητευμένους πολίτες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες και για το πώς φθάσαμε και για το πώς διαχειριστήκαμε την κρίση. Αλλά για να καταλογιστούν πρέπει και οι πολίτες να πειστούν για την αξία και την αποτελεσματικότητα των εναλλακτικών πολιτικών που προτείνονται. Καλλιεργώντας απλώς προσδοκίες και υποσχόμενοι την επιστροφή στο παλιό καλό παρελθόν, έστω χωρίς τις μίζες, ούτε οι άνεργοι θα βρουν δουλειά ούτε η κοινωνική συνοχή και η οικονομική και πολιτική σταθερότητα θα αποκατασταθούν. Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιες κοινωνικές ομάδες που επί δεκαετίες αποτέλεσαν το πελατειακό δυναμικό των κομμάτων – βλέπε Δημόσιο, ένστολοι, αγρότες – ή διαθέτουν την ικανότητα επιβολής των διεκδικήσεών τους, όπως οι δικαστές, θα κατοχυρώσουν πάλι τη θέση τους, ενώ η χώρα θα βουλιάζει…
Ποιος θα τολμήσει να πει ότι οι σχεδόν 1 εκατομμύριο θέσεις εργασίας που χάθηκαν αυτά τα χρόνια δεν πρόκειται να ξαναδημιουργηθούν αν δεν αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας; Ποιος θα σταματήσει να χαϊδεύει αφτιά, αναγνωρίζοντας ότι μπορεί να τελειώνουμε με τα μνημόνια, που πράγματι η κυρίαρχη προτεραιότητά τους ήταν η δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά αν δεν προσαρμοστεί η οικονομία στις απαιτήσεις των καιρών, αν δεν γίνει ανταγωνιστική, η όποια βελτίωση θα είναι αναιμική και επίπλαστη; Οτι αν η δημόσια διοίκηση δεν σταματήσει να είναι δέσμια της γραφειοκρατίας, του βολέματος και της κομματοκρατίας, αν δεν μετασχηματιστεί ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών και της οικονομίας, καμία ανάπτυξη δεν θα έρθει. Ολα τα άλλα είναι λόγια και φτηνές υποσχέσεις για εσωτερική ψυχοθεραπεία σε απελπισμένους…