Εγκλωβισμένη στο ελληνικό πρόβλημα η εγχώρια πολιτική, συμπολιτευόμενη και αντιπολιτευόμενη, δεν αξιολόγησε επαρκώς το ευρωπαϊκό άλμα του Μάριο Ντράγκι, του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος κόντρα στις γερμανικές ιδεοληψίες αποφάσισε να παρέμβει δυναμικά στην κρίση χρέους και να επιδράσει καταλυτικά στις αγορές των ομολόγων, που μέχρι τώρα ορίζονται αποκλειστικά από τις εκθέσεις ανυπόληπτων οίκων αξιολόγησης και των συνδεδεμένων με αυτούς διεθνών κερδοσκοπικών Hegde Fund.
Ο κ. Ντράγκι αναγνωρίζοντας ότι η ασκούμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέσω κυρίως του εργαλείου των επιτοκίων, νομισματική πολιτική δεν διαχέεται σε ολόκληρη την ευρωζώνη, παρά μόνο σε ελάχιστες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, έκανε ένα γιγαντιαίο βήμα.
Προκειμένου λοιπόν να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη νομισματική ισορροπία και να απελευθερώσει τις δοκιμαζόμενες χώρες από την αιχμαλωσία των αγορών, ανακοίνωσε παρεμβάσεις ανάλογες με εκείνες που κατά καιρούς επιχειρεί η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ.
Προανήγγειλε έτσι απεριόριστες αγορές κρατικών ομολόγων χωρών που καταδυναστεύονται από την κρίση χρέους, μέχρι το επιτόκιο να επανέλθει σε λογικά επίπεδα.
Εστω και αν οι παρεμβάσεις θα ασκούνται υπό τον όρο ότι οι πληττόμενες χώρες θα αποδέχονται ένα είδος μνημονίου, η επίδραση είναι ήδη σημαντική.
Και αυτό γιατί ουσιαστικά μεταδόθηκε στις αγορές ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα εγγυηθεί, μέσω των παρεμβάσεών της, την ονομαστική αξία των ομολόγων.
Από μόνη της η κίνηση είναι επαναστατική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα καθώς συνιστά το πρώτο ομοσπονδιακό μέτρο.
Εστω και αργά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δρα για λογαριασμό όλων των χωρών της ευρωζώνης, όπως θα δρούσε κάθε εθνική κεντρική τράπεζα για τη χώρα που εκπροσωπεί. Και στέλνει το πρώτο χελιδόνι ελπίδας στις χειμαζόμενες από την κρίση χρέους χώρες.
Το βήμα λοιπόν είναι μεγάλο, είναι βήμα ομοσπονδιακό και θα επιδράσει καθοριστικά στην κρίση χρέους.
Ηδη οι μειώσεις των ισπανικών, των ιταλικών και των ελληνικών επιτοκίων δίνουν τον τόνο, αλλά η συνολική επίδραση δεν έχει ακόμη φανεί, ούτε εκτιμηθεί.
Υπό το πρίσμα αυτής ακριβώς της νέας νομισματικής πολιτικής που υιοθέτησε ο κ. Ντράγκι, η Ελλάδα έχει μια μοναδική ευκαιρία.
Αν αντέξει εσωτερικά και δεν κυριευθεί από τους πολιτικούς ανταγωνισμούς και τις εξαλλοσύνες των θιγόμενων ομάδων συμφερόντων, μπορεί να ελπίζει πρώτα σε μια χρηματοπιστωτική άνοιξη και ακολούθως το 2013 σε σταθερότητα και ανάκαμψη της οικονομίας.
Είναι πλέον ζήτημα πολιτικών και κοινωνικών αντοχών. Θα είναι κρίμα πάντως για τη δύσμοιρη χώρα και τον πολύπαθο ελληνικό λαό, που τόσα υπέστη, να φτάσει στην πηγή και να μην πιει νερό.