Καταρχήν θα έπρεπε να διερωτηθώ για ποιάν από όλες τις κρίσεις, αλλά για την οικονομία της γραπτής συζητήσεως εστιάζω στην διανυόμενη.
Το Πολιτικό Κέντρο, εξορισμού αποτελεί στις κοινωνίες – με ή χωρίς κρίση – την υγειά συστημική και μετριοπαθή Αριστερά και Δεξιά. Η αποκαλούμενη νεωτεριστική ριζοσπαστική Αριστερά όπως και οι επιζώντες πρόγονοί της, τα Κομμουνιστικά Κόμματα , δεν είναι παρά εκφάνσεις του αντισυστημισμού, τον οποίον ωστόσο χρησιμοποιούν ως όχημα μερικής ή ολικής άσκησης εξουσίας.
Ευρισκόμενοι αυτοί οι σχηματισμοί σε μικρούς συσχετισμούς με κάποια από τις κυρίαρχες αστικές δυνάμεις , μπορούν ως χαμαιλέοντες να υποδυθούν τα αστικά κόμματα συμμετέχοντας μαζί τους σε κυβερνήσεις πχ. Πορτογαλία.
Η ελληνική περίπτωση όμως απέδειξε τι συμβαίνει, όταν για μερικώς εξηγήσιμους λόγους είναι αυτή κυρίαρχη ως πολιτική πλειοψηφία, έστω και σχετικά. Τότε ο χαμαιλεοντισμός αποκαλύπτει τον βαθύ συντηρητικό έως αντιδραστικό χαρακτήρα και την γενικευμένη ιδεολογική τους οπισθοδρόμηση , που αναφαίνεται από τις κοινές και σχεδόν αυτονόητες δράσεις με δυνάμεις της σκοταδιστικής Δεξιάς, που ο αστισμός – φιλελεύθερος ων – έχει περιθωριοποιήσει. Σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχει η τερατογένεση ενός πολιτικοκοινωνικού υβριδίου με απροσδιόριστο πρόσημο, που είναι ο εθνοποπουλισμός και οι επί γης παμπόνηροι εκπρόσωποί του…
Τροποποιημένες εκδοχές τέτοιων μορφωμάτων, συναντάμε σε κατ’ όνομα άχρωμα, ωστόσο ολιγαρχικά συστήματα, όπως σ’ αυτά που επιχειρούν με χρονική υστέρηση να εγκαθιδρύσουν ο Πούτιν, ο Τράμπ και οι γνωστοί Λατινοαμερικανοί, που εξήγαγαν μεγάλο μέρος αυτού του μοντέλου αλλά και άλλοι σχηματισμοί, κατ’ ουσίαν φασιστικά μεταφασιστικοί όπως η Λεπέν ή ο Βίλντερς, που χρησιμοποιούν τον αστισμό για να τον τελειώσουν.
Σε χώρες όπως η δικιά μας, -η παράταξη υπό την ευρεία έννοια και με τις αρκετές χροιές την οποία θα μπορούσαμε να εντάξουμε σε εκείνο -, το Κέντρο που είναι στα Αριστερά του αστισμού στην παρούσα φάση χρειάζεται εκείνους τους βηματισμούς, που θα αναζητήσουν έστω και τις ελάχιστες συγκλίσεις με όσους αποδέχονται μεγάλο μέρος του αξιακού φορτίου της Ελληνικής Δημοκρατίας, ορθά λειτουργικής.
Σήμερα το Προοδευτικό Πολιτικό Κέντρο, μπορεί να στεγαστεί μόνον στην παγόδα του νέου πατριωτισμού – αντίπαλου του διαστροφικού εθνικισμού παράλληλα με την αντίληψη ποσοτικοποιημένων αλλαγών – μεταρρυθμίσεων και διεύρυνσης του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού.
Στις ουτοπίες του Κόρμπιν, του Αμόν αλλά και του Μελανσόν, υπάρχει ο Μακρόν, υπάρχει το SPD με την κατοχυρωμένη συνέχειά του αλλά και η ρεαλιστική αντίληψη του Ισπανικού PSOE.
Mια νέα επίκαιρη ΕΑΔΕ χρειάζεται η χώρα για ένα μακρύ διάστημα αγώνα και αγωνίας. Οι δύο ψυχές της αποκαλούμενης Κ/αριστεράς , σύντομα θα συγκρουστούν όπως έγινε με τους Βαλς, Μακρόν από την μία και Αμόν από την άλλη στους Γάλλους. Θα λέγαμε η πλευρά της έντιμης δογματικής ιστορικότητας, αλλά ενοχικής για την κατάρριψη των στερεοτύπων της και η νεωτεριστικά αξιακή, λογική, μετρημένη και επανορίζουσα οριζοντίως το Προοδευτικό και το Συντηρητικό.
Εκτίμησή μου είναι, πως στην παρούσα συγκυρία οι παραδοσιακές δυνάμεις της συστημικής Δεξιάς και Αριστεράς, που στο σύνολο εκφράζουν την εξέλιξη του Διαφωτισμού – έστω και υπερβολικά ατελούς και στρεβλωμένου – και του κοινοβουλευτισμού οφείλουν να ανακαλύψουν τις όποιες τεμνόμενες επιφάνειες, που θα τις ονόμαζα επιφάνειες του προβλεπτού, του normal.
To Προοδευτικό Κέντρο, πρέπει να φτιαχτεί με κάθε υλικό, που μπορεί να κοντράρει ή να μετριάσει τον απολίτικο λόγο μεταφορικών σχημάτων του παρελθόντος, που όμως αφορούσαν στην πολιτική Δημοκρατία του τότε και όχι στην αδύναμη κοινωνικά αντίστοιχη του σήμερα.
Η ίδρυση νέας παρατάξεως με ολιστικά πατριωτικά, νεωτεριστικά, επίκαιρα αξιακά προτάγματα, θα καταστεί σύντομα αναγκαίος και ικανός όρος – έστω και θεσμικά συμπληρωματικός – για την αναδιάταξη της κανονικότητας.
Κι εδώ δεν χωράει το λίγο απόλα, ο μέσος όρος, η μέση στην απόσταση, τον μεν και το δε ενός αλλόκοτου πολιτικού λόγου, που βλέπει τις συλλογικότητες ως οντολογικές μεταφυσικές διακυβεύσεις.
Αν θέλει να υπάρξει… Γκρίζες ζώνες θα υπάρχουν, αλλά μειοψηφικά. Η σταδιακή κατίσχυση του χειρότερου αστισμού έναντι του καλύτερου εθνοποπουλισμού, είναι βούλησή μας και θα γίνει μέσα από μία – αρχικά – ενιαία στρατηγική, ορατή και παρεμβαίνουσα, για την επανύπαρξη της Ελλάδας… από το νέο Ανεξάρτητο Προοδευτικό Κέντρο.