Στο σημείο που έχει φτάσει η πολιτική ζωή της χώρας, ακόμα και τα αυτονόητα δημιουργούν αισιοδοξία. Γιατί τι άλλο παρά αυτονόητο – και από δεκαετίες ευρωπαϊκό κεκτημένο – είναι η πολιτική αντιπαράθεση υποψηφίων για την ηγεσία ενός κόμματος.
Στη δική μας περίπτωση είναι ίσως και προαπαιτούμενο από τη στιγμή που το κόμμα θα συγκροτηθεί ουσιαστικά μετά την εκλογή του αρχηγού του και επομένως η εκλογή αυτή αποκτά κρίσιμα χαρακτηριστικά σε ό,τι αφορά το πολιτικό στίγμα του νέου φορέα που θα αποτελέσει λογικά και το κύριο κριτήριο της επιλογής των ενδιαφερομένων πολιτών.
Το χθεσινό, πρώτο και όχι τελευταίο ελπίζουμε, ντιμπέιτ κινήθηκε κατά γενική ομολογία σε πολιτισμένο πολιτικό πλαίσιο και δημιούργησε την αισιοδοξία ότι, αυτοί που πήραν μέρος στον διάλογο τουλάχιστον, είναι αποφασισμένοι να συμμετάσχουν ενεργά στη δημιουργία του νέου φορέα και μετά την εκλογή του αρχηγού. Ήταν μια καλή αρχή, καθόλου προφανής, που χρειάζεται να έχει ωστόσο μια καλύτερη συνέχεια αν δεν θέλουμε να έχει την τύχη ανάλογων εγχειρημάτων του παρελθόντος που επίσης ξεκίνησαν αισιόδοξα.
Βασική προϋπόθεση της επιτυχίας είναι η όσο γίνεται πιο καθαρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση των υποψηφίων. Η ενότητα του χώρου δεν είναι θέμα ευγένειας και φιλοφρονήσεων. Είναι θέμα σύγκρουσης πολιτικών με αιχμές και γωνίες αλλά και σύγκλισης των πολύ διαφορετικών απόψεων των δυνάμεων που προχωρούν στη συγκρότηση του νέου κόμματος.
Είναι επίσης αναγκαίο να συμφωνηθεί από κοινού ότι ο νέος φορέας δεν μπορεί να στηριχθεί σε ιδεοληπτικούς αποκλεισμούς αλλά στην ευρύτερη δυνατή συσπείρωση. Δεν φτάνει ένα κεντροαριστερό κόμμα, η χώρα χρειάζεται μια μεγάλη προοδευτική παράταξη που θα καλύπτει πολιτικά και ιδεολογικά ολόκληρο τον σοσιαλδημοκρατικό, μεταρρυθμιστικό και φιλελεύθερο μεσαίο χώρο.
Και βέβαια χρειάζεται, στο διάλογο αυτό, να πάρουν μέρος καταθέτοντας τη δική τους πρόταση όλοι ανεξαιρέτως όσοι διεκδικούν την ηγεσία του νέου κόμματος. Αλίμονο αν κάποιοι αποφασίσουν να στηριχτούν σε επετηρίδες και εκλογικούς μηχανισμούς. Μετά από τόσα χρόνια βαθιάς κρίσης και οδυνηρών διαψεύσεων, οι πολίτες δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στην υλοποίηση προσωπικών σχεδιασμών.