Το προεκλογικό κλίμα που τροφοδοτείται πανταχόθεν, δημιουργεί αυταπάτες, χαλάρωση και, τελικά, τον κίνδυνο μεγάλης ζημιάς. Η χαλάρωση είναι εμφανής στις γραμμές της κυβέρνησης όχι μόνο επειδή το υπουργικό συμβούλιο σπεύδει από «αναπτυξιακή» φιέστα σε φιέστα, αλλά, κυρίως, διότι αρκετά μέλη του αδιαφορούν για την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων που έχουν αναλάβει, μέσα στις ελάχιστες εβδομάδες που απομένουν. Για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση σε επίπεδο Eurogroup στις 21 Ιουνίου, θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί σε επίπεδο τρόικας μέσα στις δύο επόμενες βδομάδες – όπερ αποκλείεται. Από τα 88 προαπαιτούμενα, έχουν ολοκληρωθεί τα 5, είναι κοντά στην ολοκλήρωσή τους άλλα 12 και απομένουν τα υπόλοιπα 71.
Ούτε οι πρωθυπουργικές εκκλήσεις για επιτάχυνση έχουν τύχη – δεν φαίνεται να συγκινούν τους υπουργούς-αποδέκτες τους. Οσα μέτρα δεν υλοποιηθούν έγκαιρα, θα περιληφθούν σε λίστα προς υλοποίηση μετά την 21η Αυγούστου, όπερ θα σημαίνει ότι, πρακτικά, το μνημόνιο δεν θα λήξει αλλά θα παραταθεί – βεβαίως, χωρίς νέα χαμηλότοκα δάνεια. Αλλά ούτε αυτό φαίνεται να φοβίζει την κυβέρνηση, κορυφαίοι παράγοντες της οποίας ονειρεύονται ότι μετά τις 20 Αυγούστου θα πάρουν τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου και θα επιδοθούν σε πελατειακές παροχές.
Το προεκλογικό κλίμα τείνει να αποδιοργανώσει τις απαιτούμενες προσπάθειες, στα τελευταία μέτρα μιας μακράς και επώδυνης διαδρομής που άρχισε πριν από οκτώ χρόνια και που στο τέλος, έτσι ή αλλιώς, θα ήταν πιο δύσκολη, γιατί η κόπωση είναι πιο μεγάλη. Και γι’ αυτήν την εξέλιξη είναι πολύ μεγάλες οι ευθύνες της κυβέρνησης, αλλά είναι βαριές και οι ευθύνες της αντιπολίτευσης. Η οποία (αφού επί μία τριετία «προβλέπει» εθνικές εκλογές ανά τρίμηνο) επιδίδεται σε έναν ακραίο συναγωνισμό, ποιος θα πετύχει να τροφοδοτήσει το προεκλογικό κλίμα πιο έντονα και κραυγαλέα. Ενα μέρος της αντιπολίτευσης έφτασε στο σημείο να απαιτήσει να γίνουν εθνικές εκλογές εδώ και τώρα, με διακοπή της διαδικασίας ολοκλήρωσης του τρίτου μνημονίου. Και ένα άλλο αναμασά συνθηματολογίες που μαρτυρούν πόσο δυσκολεύεται να εγκαταλείψει την πρακτική των ψεύτικων υποσχέσεων.
Λες, υπάρχουν «μάγοι» που θα έβγαζαν τη χώρα από τα μνημόνια και θα ρύθμιζαν το τεράστιο δημόσιο χρέος, χωρίς την ανάληψη ισχυρών δεσμεύσεων έναντι των δανειστών, πετυχαίνοντας άμεση μείωση πρωτογενών πλεονασμάτων, αποτρέποντας περαιτέρω μείωση συντάξεων, πετυχαίνοντας μείωση της φορολογίας, αποτρέποντας μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, με την ταυτόχρονη ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της χώρας. Που με την έξυπνη και σκληρή επαναδιαπραγμάτευση που (όπως και το 2012…) θα έκαναν, όλοι οι ιθαγενείς θα απολαμβάναμε μια ευτυχισμένη ζωή σε μια σύγχρονη και αστραφτερή χώρα, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός…