Προφανώς ο Γιώργος Παπανδρέου αισθάνεται ότι αδικείται από τα όσα του καταλογίζουν, τόσο τα ΜΜΕ όσο και η πλειοψηφία των πολιτών, σχετικά με τις ευθύνες του για την κρίση και το Μνημόνιο. Και έχει δίκιο. Ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ κληρονόμησαν την κρίση από τη διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Η κυβέρνηση αυτή με τις απίστευτες παροχές, το δυσθεώρητο ύψος των αμοιβών των κρατικών στελεχών και τους πελατειακούς διορισμούς, διόγκωσε το κόστος της λειτουργίας της διοίκησης και επακόλουθα το δημόσιο χρέος. Ο Παπανδρέου κατηγορείται ότι, παρόλο που του ζητήθηκε, δεν συναίνεσε τον Μάρτιο του 2009 στη λήψη μέτρων.
H κυβέρνηση Καραμανλή όμως συνέχισε απρόσκοπτα και μετά τον χρόνο αυτό, έως το τέλος, την πολιτική της σπατάλης και των διορισμών. Η ψευδολογία βέβαια και η χυδαία και βλακώδης συνωμοσιολογία συνεχίζεται ακόμα. Στις 12-12-2014 γνωστός δεξιός αρθρογράφος έγραψε στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ ότι στις μέρες του Παπανδρέου «η χώρα υπήχθη στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, πιθανότατα χωρίς πραγματικό λόγο: με αλλοιωμένα στοιχεία και ενώ είχε τη δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές». Ομως η δημιουργία του μηχανισμού του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η επιβολή του Μνημονίου ήταν η μόνη υπαρκτή πρόταση για την επίλυση της κρίσης και τη χρηματοδότηση της χώρας. Καλή η κακή, ήταν η μόνη. Ούτε τότε, ούτε τα χρόνια που ακολούθησαν υπήρξε κάποια άλλη. Μόνον αρνήσεις και στο εσωτερικό ύβρεις, ψεύδη και δημαγωγίες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Παπανδρέου δεν έκανε λάθη. Εκανε και πάρα πολλά. Το μεγαλύτερο ήταν η φοβική διαχείριση του Μνημονίου διά των γενικευμένων ισοπεδωτικών περικοπών και όχι με τις μεταρρυθμίσεις που αυτό ζητούσε. Αλλο τεράστιο λάθος ήταν η απόφασή του να σηκώσει το ΠΑΣΟΚ μόνο του όλο το βάρος της ανατροπής των μέχρι τότε κοινωνικών και οικονομικών δεδομένων. Ετσι το ΠΑΣΟΚ, που βρέθηκε να παλεύει εναντίον όλων των δημαγωγών, δεξιών και «αριστερών», διέρρηξε τις σχέσεις εκπροσώπησης με τα κοινωνικά στρώματα που εξέφραζε και κατέρρευσε πολιτικά και εκλογικά.
Τώρα ο Παπανδρέου προβαίνει σε ένα ακόμα λάθος. Τορπιλίζει το υπάρχον ΠΑΣΟΚ και τις προσπάθειες που αυτό κάνει για την ανασύσταση και τη διεύρυνση της δημοκρατικής παράταξης, ίσως την πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της. Αναγιγνώσκει, ηθελημένα ή αθέλητα, εντελώς λανθασμένα τους λόγους της καθίζησης του ΠΑΣΟΚ. Διαρρηγνύει όμως έτσι τις σχέσεις του με τον μόνο χώρο που υπερασπίζεται τις επιλογές του για την επίλυση της κρίσης. Ως γνωστόν όμως, μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.