Στην πραγματικότητα η πολιτική κρίση στην Ελλάδα είναι το επιφαινόμενο εμφύλιας σύγκρουσης. Σύγκρουση που έχει εισέλθει στο τελικό στάδιο της αναμέτρησης, μετά την αντικατάσταση του εθνικού νομίσματος από το εθνικά αχειραγώγητο Ευρώ, μιας παλιάς Ευρώπης, καθώς και μετά την άτυπη αλλά έμπρακτη χρεοκοπία του 2009 που οδήγησε στον αναγκαστικό δανεισμό το 2010.
Πρόκειται για την εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στην Ελλάδα της παραγωγής και στην Ελλάδα της εισαγόμενης κατανάλωσης. Ελλάδα της κατανάλωσης η οποία στην ύστατη ιστορική της προσπάθεια για να επιβιώσει, ωθεί τους πολιτικούς της εκπροσώπους σε μια άνευ προηγούμενου κρίση αξιοπιστίας.
Η Ελλάδα της παραγωγής είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει νέο οικονομικό πλούτο, νέα γνώση, νέες ιδέες, νέα ποιότητα, νέο σύγχρονο πολιτισμό. Αυτή είναι η Ελλάδα των νέων Ελλήνων της επιστήμης, της καινοτομίας, της εργασίας και της επιχειρηματικότητας. Είναι η Ελλάδα που παράγει προϊόντα που δεσπόζουν στις διεθνείς απαιτητικές αγορές, είναι η Ελλάδα που παράγει ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες.
Αυτή η Ελλάδα χρειάζεται στρατηγικά μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων, μια νέα ποιότητα δημοκρατίας ένα νέο πρότυπο πολιτικού.
Η παρασιτική Ελλάδα δεν μπορεί να παράξει εισόδημα διότι στην αρένα του διεθνή ανταγωνισμού δεν μπορεί να προσφέρει ανταγωνιστικά και ποιοτικά προϊόντα. Η παρασιτική Ελλάδα βρίσκεται παντού. Από τον πρωτογενή τομέα παραγωγής μέχρι τον τριτογενή. Από τον δημόσιο μέχρι τον ιδιωτικό τομέα. Η μεταπρατική Ελλάδα γεννά συνεχώς πλούσιους επιχειρηματίες αλλά προβληματικές και πτωχευμένες επιχειρήσεις. Γι’αυτό γεννά συνταξιούχους κι όχι εργαζόμενους.
Αυτή η Ελλάδα γι αυτό δεν μπορεί να στηρίξει τα δημόσια οικονομικά πάνω στον φόρο εισοδήματος και στο φόρο επι των κερδών. Επιδιώκει να καλύψει τις δημόσιες δαπάνες από την πώληση και τώρα διαχείριση του υπέρογκου χρέους, που η ίδια δημιούργησε ώστε να διατηρήσει μια εικονική κοινωνική συνοχή και κοινωνική ειρήνη, ουσιαστικά μια εκλογική πελατεία. Αυτή η καχεκτική Ελλάδα δεν μπορεί να δώσει δουλειά στον άνεργο, επιδεινώνει το βιωτικό επίπεδο των φτωχών και την ανθρωπιστική κρίση. Η Ελλάδα του παρασιτισμού, η Ελλάδα που κοιτάει πίσω και κάτω έχει και τους δικούς πολιτικούς εκπροσώπους σε όλο το πολιτικό φάσμα. Έχει και τους παλιούς και τους νέους εκπροσώπους της.
Η Ελλάδα της κατανάλωσης θέλει πολιτικούς που καταναλώνουν ιδέες, πολιτικούς που δεν παράγουν πρωτογενή ανάλυση και ατζέντα. Θέλει πολιτικούς που διασφαλίζουν την ενεργό ζήτηση της οικονομίας με δανεικά κι όχι με κέρδη. Που προστατεύουν την φοροδιαφυγή και όχι τη φορολογική δικαιοσύνη. Κυρίως όμως θελει πολιτικούς ικανούς να διαχειρίζονται με επιδεξιότητα την ανάλωση του χρόνου κι όχι τη μεταρρύθμιση του χώρου. Πολιτικούς που σπατάλησαν κι όχι που συμμάζεψαν. Η Ελλάδα αυτή, χρησιμοποιεί μακιαββελικά κάθε μέσο, ακόμη και τη χρεοκοπία, για να διατηρήσει τα προνόμια της και την κυριαρχία της.
Η χώρα γι αυτό βρίσκεται σε πολιτική κρίση. Γι αυτό υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης κι αξιοπιστίας που συνεχώς επεκτείνεται και βαθαίνει. Η παρασιτική Ελλάδα έχει το δικό της διαχρονικό εκμαγείο για την αναπαραγωγή πιστών αντιγράφων ενός είδους πολιτικού προσωπικού που επάξια καταφέρνει να διασφαλίζει την αναπαραγωγή της. Όσο η πολιτική παραμένει χειραγωγούμενη από την παρασιτική ελίτ και από την παλαιοκομματική νοοτροπία τόσο θα αναδεικνύει και θα τιμά τους πολιτικούς που στο παρελθόν ξόδεψαν το μέλλον.
Θα παράγει διαρκώς, αναξιοπιστία, κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης καθώς και θεμελιώδεις αντιφάσεις του τύπου «κακή η διαπλοκή των αντιπάλων μας, καλή η δική μας (τους) διαπλοκή» ή και εθνικά επικίνδυνες αντιφάσεις όπως, «κακοί οι Έλληνες ολιγάρχες αλλά καλοί οι Ρώσοι ολιγάρχες». Τελικά, μετά από μία «υπερήφανη» διαπραγμάτευση, θα ηττάται. Θα κατακτά τις λέξεις αλλά θα εκχωρεί το νόημά τους.
Η ελπίδα σήμερα δεν είναι πραγματική, είναι εικονική ελπίδα.
Η ρεαλιστική ελπίδα θα ανατείλει μόνον όταν θα συνειδητοποιηθεί πως το πρόβλημά μας είναι ελληνικό κι όχι ευρωπαϊκό. Τότε, θα έχει έρθει η ώρα για την Ελλάδα της παραγωγής και τους εκπροσώπους της, θα έχει έρθει η ώρα των επόμενων Ελλήνων.
(Πριν από λίγες ημέρες η Νομική Σχολή του ΑΠΘ, χάρη στην α.καθηγήτρια Λ.Παπαδοπούλου, τον ε.καθηγητή και μέλος του ΣτΕ Μ.Πικραμένο καθώς και τον α.καθηγητή Κ.Γώγο, διοργάνωσε επιστημονικό συνέδριο στη μνήμη των καθηγητών Δ.Τσάτσου και Γ.Παπαδημητρίου. Το παραπάνω άρθρο είναι τμήμα της ομιλίας που πραγματοποιήθηκε από εμένα στη μνήμη τους …όπως και στη μνήμη του πνευματικού τους παιδιού Δ.Στεφάνου)