Τις ημέρες αυτές στο Βερολίνο απεργούν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της πόλης-κρατιδίου για δύο ημέρες σε κάθε σχολείο. Το συνδικάτο των εκπαιδευτικών κάλεσε τους απεργούς να φροντίσουν ώστε η απεργία να μην επηρεάσει τις λίγες ενδοσχολικές απολυτήριες εξετάσεις, που πρόκειται να πραγματοποιηθούν.

.

Τις ίδιες ημέρες παρακολουθήσαμε έκπληκτοι να κορυφώνεται μια τυφλή σύγκρουση μεταξύ των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ και της κυβέρνησης. Με λύπη σημειώνω ότι από την πλευρά της η ΟΛΜΕ όχι μόνο δεν επέδειξε την ευαισθησία των γερμανών συναδέλφων της, αλλά αντίθετα επέλεξε την πιο ακραία στάση με θύματα δεκάδες χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες, που προσέρχονται στις πανελλήνιες. Το επίδικο της απεργίας αφορά στην αύξηση των ωρών διδασκαλίας κατά δύο ώρες την εβδομάδα και μικροαλλαγές στο καθεστώς των μεταθέσεων για ελάχιστους εκπαιδευτικούς. Η απειλή απεργίας αντιμετωπίστηκε αρνητικά από την κοινωνία. Κατά την εκτίμηση του γράφοντος, αρχικά αντιμετωπίστηκε με εμφανή απροθυμία και από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.

.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι κομμάτι της κοινωνίας, καταλαβαίνουν πότε είναι σοβαρά τα πράγματα. Γνωρίζουν τους ασφυκτικούς περιορισμούς που επιβάλλει η κατάσταση της χώρας και της οικονομίας. Η κατά 10% αύξηση του ωραρίου τους δεν συνιστά αιτία πολέμου. Στην πραγματικότητα, η εξαλλοσύνη της ΟΛΜΕ δεν θα είχε καμία τύχη. Η κυβέρνηση είχε μια χρυσή ευκαιρία να αφήσει τα πράγματα να οδηγηθούν στον εκφυλισμό, προς όφελος των μαθητών, τον γονιών και της κοινωνίας. Αντ’ αυτού, επέλεξε την πολιτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών. Από την σκοπιά της αποτελεσματικότητας είναι ένα μέτρο που θα εξασφαλίσει τη διεξαγωγή των εξετάσεων και αυτό είναι σημαντικό. Πολιτικά, όμως, ενδέχεται να εξελιχθεί σε μοιραίο και απρόβλεπτο παράγοντα. Και όλα αυτά, για τον χειρότερο θεσμό της ελληνικής εκπαίδευσης, τις «πανελλήνιες». Οι οποίες επιβιώνουν μόνο για έναν λόγο. Είναι, δυστυχώς, ο μόνος αδιάβλητος θεσμός που έχει μείνει στη χώρα. Γεγονός που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη τη μεταρρύθμισή του, παρά τις καταστροφικές του συνέπειες. Κάθε χρόνο στο πανεπιστήμιο ζούμε τις επιπτώσεις της ανθρωπιστικής καταστροφής στη σκέψη, την κρίση, την πρωτοβουλία, την ευθύνη δεκάδων χιλιάδων νέων.

.

Η Άννα Διαμαντοπούλου επιχείρησε μια σοβαρή αλλαγή στη λοβοτομή που υφίστανται οι μαθητές και οι μαθήτριες. Επιχείρησε να αλλάξει ριζικά το σύστημα πρόσβασης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ με τρόπο που υπό προϋποθέσεις θα απελευθέρωνε σχολεία, εκπαιδευτικούς, γονείς και ολόκληρη την κοινωνία από τα δεσμά των πανελληνίων εξετάσεων. Όμως, τόσο η ίδια όσο και η μεταρρύθμιση του λυκείου και του συστήματος πρόσβασης εξαφανίστηκαν. Είναι λυπηρό, αλλά εύκολα το διαπιστώνει κανείς ότι κανένα κόμμα του κοινοβουλίου, κυβερνητικό ή της αντιπολίτευσης, δεν έχει στην ατζέντα του την παραμικρή αλλαγή στο σύστημα πρόσβασης στο πανεπιστήμιο. Ένα σύστημα που έχει καταστρέψει και το δημόσιο σχολείο και τη νεολαία. Η μεταρρύθμισή του εκκρεμεί και επείγει.

.

Ο Ορέστης Καλογήρου είναι καθηγητής ΑΠΘ

.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 15/5/2013