Κάθε μέρα που περνά γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι σήμερα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και όχι μόνο ο ένας ή ο άλλος υπουργός που αποδεικνύεται ανίκανος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων βέβαια ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Δεν είναι που κάθε «τρεις και λίγο» βγαίνει και από ένας κυβερνητικός να πει «το κοντό του και το μακρύ του», πράγματα συνήθως αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ τους.
Είναι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα στο σύνολό της και ο ίδιος με τις επιλογές του σε πρόσωπα και πολιτικές. Είναι που αδυνατεί ουσιαστικά να χαράξει πολιτική, να κατευθύνει τους υπουργούς του, να διαχειριστεί αποτελεσματικά όλα τα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, να διαπραγματευτεί με σοβαρότητα, να δώσει συγκεκριμένες και σαφείς εντολές στο κυβερνητικό κλιμάκιο που διαπραγματεύεται με το κουαρτέτο. Είναι τελικά η δραματική κατάσταση στην οποία ο έχει φέρει σήμερα την χώρα!
Είναι ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας όχι μόνο δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο εθνικό σχέδιο και στρατηγική για τη χώρα όπως και διαπραγμάτευση με τους δανειστές αλλά αντίθετα, πελαγοδρομεί αλλάζοντας συνεχώς στρατηγική. Γεγονός που δείχνει μεγάλη ανεπάρκεια αξιολόγησης των διεθνών δεδομένων, των συσχετισμών δυνάμεων και των αλλαγών που συντελούνται, σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο τακτικισμός και ο οπορτουνισμός του με τις διαρκείς απότομες στροφές 180 μοιρών και τις κυβιστήσεις του, μαζί με την πλήρη αδυναμία του να διαχειριστεί τα μεγάλα προβλήματα, να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις και να τηρήσει όσα κάθε φορά συμφωνεί, έχουν βυθίσει πλήρως την Ελλάδα στην αναξιοπιστία και την έχουν καταστήσει ουσιαστικά χώρα σε ειδικό καθεστώς με την Ε.Ε. Την ίδια ώρα που το ελληνικό κράτος εμφανίζει πλέον εικόνα πλήρους διάλυσης. Ή κρίση που ξεκίνησε ως οικονομική γίνεται πλέον με τα όσα έπραξαν και συνεχίσουν να πράττουν, οι κυβερνήσεις Τσίπρα/Καμμένου, με επιταχυνόμενους ρυθμούς εθνική.
Πολύ σύντομα πιθανότατα και ανθρωπιστική, όχι μόνο για τους πρόσφυγες-μετανάστες αλλά και για ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Η κυβέρνηση δείχνει να έχει χάσει εντελώς τον έλεγχο της κατάστασης. Αυτό φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα τόσο στο προσφυγικό όσο και από τα τελευταία γεγονότα με το ΔΝΤ, τις υποκλοπές, τις διαρροές, τις επιστολές, με τις ανταπαντήσεις και τον πόλεμο που αποφάσισαν να ανοίξουν μαζί του.
Εδώ που με δική τους ευθύνη έφεραν τα πράγματα είτε θα αναγκαστούν δυστυχώς σε μείζονες εθνικές υποχωρήσεις με τεράστιο κόστος για τη χώρα και την κοινωνία, που είναι δύσκολο να αντέξουν και να διαχειριστούν, είτε υπό το φόβο να τους καταλογιστούν ευθύνες μιας εθνικών διαστάσεων καταστροφής, αν οδηγήσουν τις διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο, επιλέξουν τελικά τον δρόμο της φυγής, με πρόκληση πρόωρων εκλογών. Ελπίζοντας έτσι στην πολιτική τους επιβίωση δια της προσωρινής απόσυρσης, προσπαθώντας μέσω μιας εμφυλιοπολεμικής για μια ακόμη φορά ρητορείας, να χρεώσουν σε όλους τους άλλους, τους δικούς τους τυχοδιωκτισμούς και τα δικά τους εγκληματικά λάθη.
Θεωρώ πως το πιθανότερο είναι να επιλέξουν τον δεύτερο δρόμο, μια και ή απουσία ηθικής της ευθύνης, άγνωστης στον πολιτικό και προσωπικό τους αξιακό κόσμο, δύσκολα θα τους επιτρέψει να αναλάβουν την μοναδική πολιτική πρωτοβουλία που πιθανόν θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Να παραιτηθούν άμεσα και να δημιουργηθεί κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης από τη σημερινή Βουλή. Που ακόμη κι εκείνη θα έχει μεγάλες δυσκολίες βεβαίως, να διαχειριστεί την σημερινή κατάσταση, μια και φεύγοντας η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ θα έχει δυστυχώς παραδώσει τα ερείπια μιας χώρας σε ανθρωπιστική και κοινωνική κρίση, ήδη οικονομικά κατεστραμμένης και εθνικά ηττημένης!