Τετάρτη 24 Ιουνίου και η συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους ακόμα δεν είναι σίγουρο ότι θα επιτευχθεί παρά την αισιοδοξία που προκάλεσε η καταρχάς θετική αποδοχή της ελληνικής πρότασης από τους πιστωτές μας. Πρόταση που σε πολλούς εύλογα έδωσε το έναυσμα της σχετικής καζούρας για την ισχυρή «κολοτούμπα» της κυβέρνησης, αν και, αυτή τη στιγμή, προέχει η ομαλοποίηση της κατάστασης και η αποφυγή εντάσεων και περαιτέρω διχασμών.
Όμως, το ότι από το «σκίσιμο του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο» ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε χθες να προτείνει (να προτείνει, και όχι να συναινεί, γιατί μπορεί τελικά ο «λογαριασμός» να είναι ακόμα μεγαλύτερος) 8 δισ μέτρα πρέπει επιτέλους να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε ορισμένες βασικές συνειδητοποιήσεις:
1. Καμία εναλλακτική λύση ούτε υπάρχει αλλά ούτε και ποτέ υπήρξε για τη χρηματοδότηση της χώρας, παρά μόνο αυτή που μας παρέχεται από τους εταίρους μας στην ΕΕ και το ΔΝΤ. Ούτε Ρωσίες, ούτε Κίνες, ούτε Άραβες αλλά ούτε φυσικά ποτέ υπήρξε κάποια μαγική λύση δανεισμού ή κάποιο «νέο ασφαλές λιμάνι», πόσο μάλλον δυνατότητα αποφυγής αποπληρωμής των χρεών μας. Η αυτονόητη αυτή παραδοχή ειπώθηκε πολλές φορές στη διάρκεια των 5 τελευταίων χρόνων, ίσως τώρα καταφέρει να γίνει ευρέως αντιληπτή.
2. Ακριβώς, όπως ο Σαμαράς 3,5 χρόνια πριν, έτσι και ο Τσίπρας τώρα, αποκλειστικά στο όνομα της εξουσίας και αυτός, πραγματοποιεί ολική στροφή σε σχέση με την μέχρι τώρα ρητορική και εξαγγελίες του, εξέλιξη που αν μη τι άλλο σημαίνει ότι είτε πεισματικά και αφελώς αδυνατούσε να αντιληφθεί ότι οι επιλογές του ήταν εξαρχής περιορισμένες είτε απλώς συνειδητά εξαπατούσε τον ελληνικό λαό.
- Όπως η προηγούμενη κυβέρνηση έτσι και η σημερινή, καταφεύγει σε εισπρακτικά μέτρα υφεσιακής λογικής που στηρίζονται στην υπερφορολόγηση και την αύξηση εισφορών και αποφεύγει τις διαρθρωτικές εκείνες μεταρρυθμίσεις και πραγματικές τομές στην οικονομία που θα ήταν σε θέση να διορθώσουν τις χρόνιες στρεβλώσεις και αδικίες και να συγκρουστούν με τα συμφέροντα των λίγων.
Οι συνειδητοποιήσεις αυτές αναμφίβολα θα ταρακουνήσουν μερίδα του πληθυσμού που είτε βολεύονταν στη δαιμονοποίηση των προηγούμενων κυβερνήσεων είτε είχαν άλλες προσδοκίες από το ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, όμως, επιβεβαιώνουν για μία ακόμα φορά ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν πρωτίστως πολιτικό και ότι τα κρίσιμα αυτά χρόνια η χώρα είχε την ατυχία να κυβερνιέται από το χειρότερο δυνατό πολιτικό προσωπικό.
Πολιτικό προσωπικό που πρέπει ψύχραιμα να αξιολογηθεί, εν πολλοίς αποδοκιμαστεί και σταδιακά αντικατασταθεί.