Βρισκόμαστε σε προφανές σημείο όπου το παλαιό κομματικό σύστημα έχει σχεδόν αποσυντεθεί… Και όπου το νέο καθυστερεί να γεννηθεί εντείνοντας τη σύγχυση, την απελπισία και τα αδιέξοδα μιας κοινωνίας που έχει υποστεί σοκ!
Δεν είναι που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει και δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σοβαρό από το αστείο, το παλιό από το πραγματικά καινούργιο, το μπαλαμούτι από την ωμή δυστυχώς αλήθεια. Είναι που έχει εξοργιστεί από τη δραματική υποβάθμιση της ζωής του, από τα καθημερινά αδιέξοδα να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις ανάγκες του, από τη δυσκολία να αποδεχθεί πως στο ορατό μέλλον ίσως και να μην ξαναβρεί δουλειά, από τον κρύο ιδρώτα που τον λούζει όταν σκέφτεται το πώς θα μπορέσουν να ζήσουν σ’ αυτή τη ρημάδα τη χώρα τα παιδιά του… Από τη δυσκολία του να διακρίνει και να εμπιστευθεί κάτι νέο που “θα τον πάρει στην πλάτη” για να περάσει στην απέναντι ασφαλή όχθη του αγριεμένου χειμάρρου της καταστροφής, που παρέσυρε το βιος και τα όνειρά του.
Αυτό είναι σήμερα το πραγματικό μεγάλο ποτάμι που διατρέχει τη χώρα και την κοινωνία. Το ποτάμι της οργής και της απελπισίας, που στη δική του κοίτη διαμορφώνονται τα τελευταία δύο χρόνια νέοι πολιτικοί συσχετισμοί και νέα κόμματα. Όμως η απελπισία και η οργή δεν υπήρξαν ποτέ καλοί σύμβουλοι…
Τελευταία πολιτική έκφραση αυτού του θυμού και της αγωνιώδους αναζήτησης για κάτι καινούργιο είναι και το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, που άμα τη εμφανίσει του καταγράφει σημαντικά δημοκοπικά ποσοστά. Τι είναι όμως το Ποτάμι; Μην είν’ οι πολιτικές του θέσεις, μην είν’ το σοβαρό του πρόγραμμα, μην είν’ τα ανύπαρκτα μέχρι στιγμής πολιτικά του στελέχη, μην είν’ το απολιτίκ μπλαζέ χαμηλών τόνων στιλάκι του… Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι αλλά και ταυτόχρονα είναι όλα μαζί. Είναι που μοιάζει με αυτό που είναι σήμερα και η πατρίδα μας, ένα φουσκωμένο ποτάμι που κυλάει χωρίς κατεύθυνση, χωρίς προσανατολισμό, την ίδια ώρα που αναδιαμορφώνεται η πορεία της…
“Το έπιασε” ο Στ. Θεοδωράκης και “καβάλησε” τις τελευταίες εβδομάδες “το κύμα”, όπως έκαναν πριν από αυτόν ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Μιχαλολιάκος, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό στιλ, τα δικά του εκφραστικά μέσα, τα δικά του πιστεύω.
Δεν είναι κανένας λαός άμοιρος των ευθυνών του και της τύχης του, ιδιαίτερα σε μια δημοκρατία όπου έχει την ευκαιρία να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του και να πηγαίνει συχνά να ρίχνει την ψήφο του. Την κύρια ευθύνη όμως έχουν σίγουρα όσοι διαμόρφωσαν ή δεν είδαν έγκαιρα την πορεία προς τον γκρεμό και σήμερα πλέον όσοι δεν θέλουν να δουν και να καταλάβουν πως το παλιό πολιτικό σύστημα απεβίωσε -να ζήσουμε να το θυμόμαστε- και πως ένα καινούργιο πρέπει να γεννηθεί… Με σοβαρές πολιτικές πρωτοβουλίες, που θα διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό, με κινήσεις στηριγμένες σε πρόγραμμα και πολιτικό σχέδιο, με απόλυτη προτεραιότητα στην ανάδειξη νέων άξιων πολιτικών προσώπων, νέων ανθρώπων να το εκφράσουν. Όσο αυτό καθυστερεί και πνίγεται στα στάσιμα νερά του πολιτικού και κομματικού κατεστημένου, τα ποτάμια θα εξακολουθούν να κυλούν και να φουσκώνουν…