Δεν βρέθηκα στην γέννηση του Ποταμιού – στο Λαύριο.

Λέτε να χάσω και την εξόδιο ακολουθία την επόμενη Κυριακή;

Ανάμεσα, έδωσα το «παρών» στους μεγάλους σταθμούς. Σε δύο Εθνικές Εκλογές ως υποψήφιος, στις πρόσφατες Ευρωεκλογές, στην Επιτροπή Διαλόγου, στο Π2, στις «21», καθώς και στο 2ο και στο 3ο συνέδριο όπου εκλέχθηκα στην ΜΕΣΥΑ και στο Πολιτικό Συμβούλιο αντίστοιχα. Πέντε χρόνια γεμάτα Ποτάμι.

Βρέθηκα στο Ποτάμι επειδή θεώρησα ότι μπορώ να συμβάλλω ως τεχνοκράτης. Μέσα από την πορεία μου στην επιστήμη και μετά από δυο-τρεις δεκαετίες εργαζόμενος ουσιαστικά στον χώρο της υγείας και της ανώτατης εκπαίδευσης, θεώρησα ότι έχω τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις για να προσφέρω κάτι ουσιαστικό, σε τεχνοκρατικό επίπεδο. Το προσπάθησα ανιδιοτελώς μεν, με περιορισμένη επιτυχία δε.

Μέσα από αυτή την πορεία, διαπίστωσα σταδιακά το εξής απλό: ενώ το Ποτάμι συγκέντρωσε άριστους τεχνοκράτες, το κατ’ εξοχήν πρόβλημα του ήταν πολιτικό.

Δεν κρύβω ότι και εγώ, και πιθανότατα και άλλοι, το θεωρήσαμε αυτό προσόν, και όχι μειονέκτημα. Κάναμε λάθος. Διότι πολιτική χωρίς πολιτικούς μπορεί και να γίνεται, χωρίς σαφή πολιτική βάση, δεν γίνεται.

Είχε το Ποτάμι σαφές πολιτικό στίγμα. Όχι.

Οι ψηφοφόροι είδαν στο Ποτάμι αυτό που τους έλειπε. Και οι συζητήσεις για την συνέχεια του επικεντρώνονται (δικαιολογημένα εν μέρη) ακριβώς σε αυτό: ότι θα τους λείψει το Ποτάμι. Θα τους λείψει το Ποτάμι όπως το φαντάστηκαν. Όχι το Ποτάμι.

Σε ποιους θα λείψει το Ποτάμι του Θεοχάρη, του Ελευθεριάδη, του Αμυρά, και των στελεχών της συνεργασίας με την Δράση και μετά με τη ΝΔ; Ίσως σε αυτούς που έχουν ήδη αποχωρήσει, και που κάπου πιστεύω ότι είναι λίγο απογοητευμένοι από την συμπόρευση τους με τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη, τον Κυρανάκη, και το Μπόγδανο.

Σε ποιους θα λείψει το Ποτάμι του Κύρκου, του Γραμματικάκη, του Δαννέλη; Σε ακόμα λιγότερους φοβάμαι – στον Μίλτο, στον Πρύτανη, στον Σπύρο δεν τους λείπει – είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αισθάνονται καλά εκεί που είναι.

Σε ποιους θα λείψει το Ποτάμι του Σταύρου και της Σεβαστουπόλεως; Σε περίπου τόσους όσους θεωρούν «τον Σταύρο και την αυλή του» υπεύθυνους για την πτώση μας – την πτώση από εκεί που αυτοί ακριβώς οι ίδιοι μας πήγαν, θα μπορούσε να πει κανείς.

Εμένα θα μου λείψει το Ποτάμι που «φαντάστηκα εγώ».  Και δεν είναι απαραίτητα αυτό που φαντάζεστε εσείς.

Ανήκω όμως στην πλειοψηφία τους Πολιτικού Συμβουλίου που εισηγείται ως σωστή λύση την αναστολή της λειτουργίας του Ποταμιού. Δεν την επιθυμώ. Απλά την θεωρώ την μόνη λύση που συνάδει με την μικρή αλλά σημαντική ιστορία μας.

Γιατί, ναι, αφήσαμε ιστορία.

• Το Ποτάμι συνέβαλε τα μέγιστα για να μείνει η Ελλάδα στην ΕΕ και στο Ευρώ.
• Στο Ποτάμι οφείλουμε ότι πέρασε ο νόμος για την ιθαγένεια.
• Στο Ποτάμι χρωστάμε έναν σύγχρονο νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης.
• Το Ποτάμι σιγούρεψε την συμφωνία για την Βόρεια Μακεδονία.
• Το Ποτάμι έφερε αξιόλογα πρόσωπα που παραμένουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, με πρώτο τον Γιώργο Μαυρωτά.

«Ενδεχόμενη οικιοθελής διάλυσή του Ποταμιού δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από μια ακόμα νίκη του λαϊκισμού και του εθνικισμού στην έρμη τούτη χώρα» γράφει ο Θανάσης Χειμωνάς. Και έχει δίκιο.

Ετοιμαζόμαστε για μια ακόμα υπέρλαμπρη νίκη του λαϊκισμού και του εθνικισμού στην έρμη τούτη χώρα.

Η διαπίστωση αυτή όμως δεν είναι παραδοχή ήττας.

Είναι πρόκληση.

Η πρόταση του Πολιτικού Συμβουλίου, την οποία με τα σημερινά δεδομένα στηρίζω, μπορεί και πρέπει να καταψηφιστεί, μόνο εάν ένα ή και περισσότερα μέλη της ΜΕΣΥΑ ζητήσουν  και πάρουν στην επικείμενη συνεδρίαση χρόνο για να παρουσιάσουν οργανωμένα και συνεκτικά μια ολοκληρωμένη λύση.

Ας αποφύγετε οι φίλοι της ΜΕΣΥΑ που θα είστε παρόντες την γκρίνια, την ένταση, τον καταλογισμό ευθυνών.

Εάν υπάρχει σαφής και ολοκληρωμένη πρόταση για μια ηγετική ομάδα που μπορεί να οδηγήσει το Ποτάμι στο 4ο Συνέδριο και την εκλογή νέων οργάνων, ας γίνει, με σαφήνεια, παρρησία και διορατικότητα. 

Οποιαδήποτε πρόταση οφείλει να έχει ονόματα, χρονοδιάγραμμα, και κυρίως σαφές πολιτικό στίγμα.

Είμαι βέβαιος ότι σε αυτή την περίπτωση, η αναστολή λειτουργίας αξίζει να καταψηφιστεί.

Είμαι εξίσου βέβαιος ότι στην αντίθετη περίπτωση, η αναστολή λειτουργίας είναι μονόδρομος.

Ζήτω το Ποτάμι;