Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Οι σημαντικές εκλογικές απώλειες που είχε το ΠΟΤΑΜΙ, είναι λογικό να προβληματίζουν, και να θέτουν ερωτήματα : Θα παραμείνει μια ελπιδοφόρα προοπτική ή θα εξελιχθεί σε μια συμπαθητική αλλά ακίνδυνη περιθωριακή ελιτίστικη ομάδα διανοουμένων και πολιτικών στελεχών ;
Η διεξαγωγή του Συνεδρίου που διαδέχεται την εκλογική ήττα, προφανώς πρέπει να λειτουργήσει λυτρωτικά : Να κατευνάσει μια φυσιολογική τάση αποσυσπείρωσης, να εκτονώσει και να επιβραβεύσει τις υπάρχουσες διαφορετικές φωνές που δεν εισακούστηκαν προεκλογικά, να ανατάξει το πολιτικό ηθικό. Να επισημάνει και να διορθώσει αμφισβητούμενες πολιτικές επιλογές και άστοχους πολιτικούς χειρισμούς που υπονόμευσαν, μια κατά βάση σωστή πολιτική πρόταση. Να επιβεβαιώσει τις ιδρυτικές διακηρύξεις, να συμπληρώσει προγραμματικές θέσεις, να ενδυναμώσει πολιτικές τοποθετήσεις και να περιγράψει ευκρινέστερα την πολιτική του ταυτότητα.
Το Συνέδριο για να είναι ουσιαστικό, πρέπει να είναι διαφορετικό από τα συνηθισμένα κομματικά συνέδρια, που συνήθως επικυρώνονται ειλημμένες ηγετικές αποφάσεις και διαγκωνίζονται ομάδες και ομαδάρχες για εκλογή και κατάληψη των υψηλότερων κομματικών θέσεων. Δεν πρέπει να περιοριστεί στα εσωτερικά του ζητήματα και δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στη διαχείριση της εκλογικής ήττας.
Οφείλει να ανοιχθεί στην κοινωνία των πολιτών, να συζητήσει χωρίς αποκλεισμούς και επιφυλάξεις με τις δημιουργικές παραγωγικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις τα τεράστια προβλήματα και την συνεχή περιθωριοποίηση της χώρας και να χαράξει μια αξιόπιστη Ευρωπαϊκή πορεία μεταρρυθμίσεων. Να είναι ταυτόχρονα ένα Συνέδριο για το ΠΟΤΑΜΙ και για την Κοινωνία !
Τότε ίσως αποτελέσει και ιστορική ευκαιρία, να προσφέρει στην απογοητευμένη κοινωνία το όραμα που έχει ανάγκη για να κινητοποιηθούν και να χειραφετηθούν οι πολίτες, προκειμένου να σπάσουν τα δεσμά των άλυτων προβλημάτων, που καθηλώνουν τη χώρα στην ακινησία. Και με τη δύναμη της αυτοκριτικής, την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια δυναμική επανεκκίνηση.
Γιατί το ΠΟΤΑΜΙ πρέπει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και οφείλει να επιστρέψει στην αφετηρία του: Για να επανασυνδεθεί περισσότερο με τις καθαρές πηγές της ελληνικής κοινωνίας προκειμένου να δροσίσει το άνυδρο τοπίο που μας περιβάλλει. Και με το πέρασμά του να δώσει τη ζωή που χρειάζεται η Ελλάδα των ανοικτών οριζόντων.
Β. Η ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Πριν κλείσουν δύο χρόνια η επιλογή του Σταύρου Θεοδωράκη να ιδρύσει το ΠΟΤΑΜΙ, φαίνεται να δικαιώνεται.
Κάλυψε ένα κενό στην παραδοσιακή πολιτική γεωγραφία της χώρας : Το χώρο της φιλελεύθερης αριστεράς, όπου η φιλελεύθερη προσέγγιση της οικονομίας, των ατομικών δικαιωμάτων και της μεγαλύτερης αυτονομίας του πολίτη, συναντάται με την δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την ευαισθησία και τις κατακτήσεις της κοινωνικής Ευρώπης.
Είναι ο χώρος που συνυπάρχουν και συνθέτονται δημιουργικά :
Η ανταγωνιστική οικονομία και η κοινωνία αλληλεγγύης, απορρίπτοντας τόσο την απουσία του κράτους και την αυτορρύθμιση των αγορών (Νεοφιλελευθερισμός), όσο και την κεντρική διοίκηση της οικονομίας (Σοσιαλισμός)
Οι παραδόσεις του φιλελευθερισμού στο σύστημα παραγωγής, και της αριστερά στο σύστημα διανομής,
με την ιδιωτική πρωτοβουλία να μην είναι απλά ανεκτή, αλλά επιθυμητή. Και την επιχειρηματικότητα επειδή επιδιώκεται, να ενθαρρύνεται, να προστατεύεται και να στηρίζεται. Με το φιλελευθερισμό να αποδέχεται ότι το κέρδος αποτελεί κινητήρια δύναμη της ελεύθερης αγοράς, και να παρέχει με τον ισχυρό κοινωνικό χαρακτήρα του αναδιανεμητικού κράτους, που κατανέμει την καινούργια παραγωγή πλούτου στους πραγματικά οικονομικά αδύναμους. Με την θέσπιση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, με την οικοδόμηση αξιόπιστων δημόσιων συστημάτων Υγείας, Παιδείας και Ασφάλισης. Mε το μικρό «Κράτος Επιτελείο» να προσδιορίζει τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας, να διαμορφώνει φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και να παρεμβαίνει όπου χρειάζεται για να ελέγχει και να ρυθμίζει την ασυδοσία της αγοράς, να εξασφαλίζει τους όρους υγιούς ανταγωνισμού, την τήρηση της εργατικής, της περιβαλλοντολογικής και της -σταθερής- φορολογικής νομοθεσίας.
Το ΠΟΤΑΜΙ από τη γένεσή του προσέφερε στη εγχώρια πολιτική κουλτούρα, μια νέα αφήγηση για την κρίση και την διαχείρισή της, εντοπίζοντας το βασικό πρόβλημα της χώρας στην (μη) παραγωγή, όταν οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, προτιμούσαν να εμφανίζουν το επικοινωνιακά ελκυστικό αλλά αντικειμενικά δευτερεύον, την αναδιανομή. Έδειξε ότι χρειάζεται αλλαγή προσανατολισμού, αφού είναι αδύνατο να επιβιώσει η χώρα με 2.500.000 εργαζόμενους στον παραγωγικό ιδιωτικό και αγροτικό τομέα, να καλύπτουν επί πλέον σε 5.000.000 συνταξιούχους, ανέργους και δημοσίους υπάλληλους εισοδήματα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ασφαλιστικές εισφορές, εκπαίδευση και προνιακά επιδόματα !
Οι νεωτεριστικές ιδέες που έφερε, βρήκαν ανταπόκριση στην κοινωνία των πολιτών, σε πνευματικούς και σε δημιουργικούς πολίτες, μεγαλύτερη αναλογικά από την απήχηση του στο γενικό πληθυσμό. Επανέφεραν την αυταξία της ελευθερίας που η μεταπολιτευτική ιδεολογική ηγεμονία της παραδοσιακής αριστεράς, με την φωτεινή εξαίρεση του ΚΚΕ Εσωτερικού, είχε τοποθετήσει χαμηλά στην κλίμακα αξιών και προτεραιοτήτων, συγκριτικά με την κοινωνική ισότητα. Αποκατάστησε έτσι τον απαξιωμένο φιλελευθερισμό στην Ελληνική κοινωνία, αφού δεν νοείται ισότητα χωρίς ελευθερία.
Γ. Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η νέα κυβέρνηση που συγκροτήθηκε μετά τις εκλογές δεν θα εκπλήξει. Αποτελεί συνέχεια και πιστό αντίγραφο της προηγούμενης διακυβέρνησης. Φάνηκε από το βράδυ της Κυριακής των εκλογών, με τις δημόσιες θερμές αγκαλιές των μόνιμα ερωτευμένων Τσίπρα – Καμμένου και την επιλογή κυβερνητικού εταίρου από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τις επόμενες ημέρες επιβεβαιώθηκε στις παλινωδίες για το ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση και τα ισοδύναμα που με εντολή Πρωθυπουργού θα τον αντικαθιστούσαν… Έτσι αφού δεν πρόεκυψαν από 3-4 ελέγχους φοροδιαφυγής όπως περίμενε ο Υπουργός Παιδείας, ούτε αρκούσε η αύξηση στα εισιτήρια των αρχαιολογικών χώρων όπως προανήγγειλε σε συνέντευξη τύπου ο Υπουργός Πολιτισμού, ανακοινώθηκε διαφορετικό καθεστώς σε παιδικούς σταθμούς- νηπιαγωγεία, δημοτικά-γυμνάσια-λύκεια, και φροντιστήρια-ΙΕΚ-σχολές ξένων γλωσσών- σχολές χορού-ωδεία ! Η κατάληξη της κυβερνητικής Βαβέλ, που δεν κάλυπτε ούτε το 10% της μνημονιακής υποχρέωσης φαίνεται να μην είναι οριστική αφού ανατρέπεται από την αξιολόγηση των Ευρωπαίων που παραμένουν πιστοί στη σχετική κοινοτική οδηγία του ενιαίου συντελεστή ΦΠΑ. Μάλιστα την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, διέρρευσε ότι η κυβερνητική ρουλέτα κινήθηκε ξανά και αυτή τη φορά η μπίλια κάθεται προσωρινά(;) στα τέλη κυκλοφορίας για να τα αυξήσει περαιτέρω…
Σταδιακά βέβαια προσαρμόζεται η γλώσσα της πολιτικής τους. Για παράδειγμα με την κυβέρνηση Τσίπρα φαίνεται να έληξε η ανθρωπιστική κρίση, και να σταμάτησαν οι αυτοκτονίες και οι λιποθυμίες παιδιών στα σχολεία ! Άλλωστε με την συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου οι δανειστές έπαψαν να είναι τοκογλύφοι. Όσο δε για τους πλειστηριασμούς ακινήτων ξεχάστηκε η παλαιότερη διακήρυξη γενικής προστασίας που έθετε ως θέμα αρχής την προστασία της πρώτης κατοικίας. Μετά τις εκλογές προσγειώθηκε αφού πια «είναι θέμα αρχής η προστασία της πρώτης κατοικίας για τους αδύναμους»…
Το σύνολο της πολιτικής των απατηλών υποσχέσεων, που έφεραν το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, έχει πλήρως καταρρεύσει. Σύντομα απομυθοποιείται και η αναδιατυπωμένη επί το συντηρητικότερο πολιτική του για το χρέος, που προσφέρει προσωρινά άλλοθι στην κυβερνητική ανικανότητα να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας.
Οι πολίτες εμπιστεύτηκαν το ΣΥΡΙΖΑ και η χώρα μας έγινε η πιο αντιμνημονιακή ευρωπαϊκή χώρα, με νεκρούς και εμφυλιοπολεμικές αντιπαραθέσεις. Και είναι τραγική ειρωνεία τα μνημόνια να αποτελούν παρελθόν όπου εφαρμόστηκαν, εκτός από την Ελλάδα όπου αποφασίσαμε να τα παρατείνουμε επειδή πιστέψαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα έδιωχνε μαζί με τους «κακούς» Ευρωπαίους και τους ντόπιους υπηρέτες τους…
Ο ΣΥΡΙΖΑ μας διαπαιδαγώγησε ότι οι φόροι διέλυσαν την κοινωνία . Αντί όμως να τους μειώσει, τους αυξάνει όσο ποτέ στη φορολογική ιστορία της χώρας. Και προσθέτουν δεκάδες χιλιάδες επιπλέον άνεργους, και μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια χρέος με το 3ο σκληρότερο μνημόνιο, που προκάλεσε η πολιτική τους. Και από τα πρωτογενή πλεονάσματα του 2014 μας επιστρέφουν στα ελλείμματα του 2012, για να επεκτείνουν τη φτώχεια και να διαχειριστούν τη μιζέρια.
Το ΠΟΤΑΜΙ, που ιδρύθηκε μετά την ψήφιση των μνημονίων συνέβαλλε να κατανοήσουν πολλοί πολίτες τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη της μεταπολίτευσης: την ψευδή αντίθεση μνημονιακών-αντιμνημονιακών δυνάμεων, που υποστήριξε ως κυρίαρχη ο ΣΥΡΙΖΑ. Που με την πολιτική κάλυψη και ενθάρρυνση κινημάτων τύπου «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», καταστροφής ακυρωτικών μηχανημάτων εισιτηρίων, προπηλακισμών, βιαιοπραγιών και διχασμού της ελληνικής κοινωνίας , κατάφερε να βγει από το περιθώριο να υποσχεθεί παροχές 12 δις αλλά τελικά σύντομα και χωρίς επιφυλάξεις, ντροπή και συγνώμη, να αφαιμάξει από τους πολίτες με επιβαρύνσεις φόρων και περικοπές συντάξεων 15 δις ! Που υποσχέθηκε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και με την επτάμηνη τυχοδιωκτική διαπραγμάτευση …κατάφερε να το αυξήσει- από 176% του ΑΕΠ να το φθάσει στο 207%! (2016). Που κατήγγειλε τους προκατόχους του ότι παίρνουν δάνεια και τα ρίχνουν σε ένα τρύπιο βαρέλι και σήμερα τους αντιγράφει! (το 82% του δανείου του 3ου μνημονίου πηγαίνει στους πιστωτές και στις τράπεζες)
Τώρα πια για την κυβέρνηση δεν υπάρχουν εσωτερικοί εχθροί. Η εξουσία έγινε αυτοσκοπός και επιδιώκει συναίνεση στην πολιτική της για το ασφαλιστικό, αν και πολέμησε πολύ ευνοϊκότερες ρυθμίσεις στο παρελθόν. Όταν διαφώνησε ακόμη και με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και στήριξε τις φαρμακευτικές εταιρείες και τις ιδιωτικές κλινικές, που καταλήστευαν τους πολίτες και το ασφαλιστικό σύστημα, όταν δαιμονολόγησε και απέρριψε το email Χαρδούβελη που με τη ρήτρα «μηδενικού ελλείμματος» των επικουρικών συντάξεων προέβλεπε αναξιοπρεπείς περικοπές 10-15 Ευρώ και με το 3ο μνημόνιο, φέρνει αξιοπρεπείς περικοπές τουλάχιστον 200 Ευρώ στις «πλούσιες» συντάξεις των 1000 Ευρώ !
Αποτελεί ειρωνεία και θεία Δίκη : Η αριστερά κέρδισε τις εκλογές για να αποκαταστήσει τις συντάξεις από τις περικοπές των μνημονίων. Και σήμερα όχι μόνο υπερασπίζεται τις αλλαγές που κατήγγειλε, αλλά ετοιμάζεται να περιορίσει δραστικά τις μειωμένες συντάξεις. Το μεγαλύτερο πετσόκομμα των συντάξεων στην ιστορία, θα φέρει την σφραγίδα και την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ !
Μάλλον η Ιστορία δεν επιφυλάσσει καλύτερη θέση για τον κ. Κατρούγκαλο, από ότι στον κ. Βαρουφάκη, στον κ. Λαφαζάνη, και στην κ. Κωνσταντοπούλου. Θα τον κατατάξει στους νεκροθάφτες του ασφαλιστικού συστήματος γιατί είναι πια θεσμικός εκπρόσωπος του μνημονίου, ο ίδιος που μέχρι χθες λοιδορούσε ως «εκπροσώπους των δανειστών» τα κόμματα της Ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης !
Φυσικά η κορυφαία απαξιωτική θέση, έχει δεσμευθεί για να κατατάξει τον κ. Τσίπρα, που μέχρι τον Ιούλιο βίωνε το επαναστατικό του όνειρο. Και μετά το Σεπτέμβριο, με τη μέθη των εκλογικών νικών αναζήτησε την πολιτική και οικονομική στήριξη της Αμερικής, και επιδιώκει να σκηνοθετήσει μια νέα παραπλάνηση, με μια νέα αφήγηση που φιλοδοξεί να αλλάξει και την Ευρώπη… όταν αδυνατεί να αλλάξει τη χώρα του. Αυτή τη φορά όμως αισιοδοξεί περισσότερο, αφού εμπιστεύτηκε το συντονισμό του κυβερνητικού έργου στο κ. Φλαμπουράρη !
Η κυβέρνηση φαίνεται να μην ενδιαφέρεται για την προσέλκυση επενδύσεων που θα φέρουν ανάπτυξη και απασχόληση. Αύξησε τους φόρους αντί να μειώσει τις δαπάνες του κράτους, επανέφερε έλλειμμα ενώ παρέλαβε πλεόνασμα επιμηκύνοντας έτσι την χρονική διάρκεια της κρίσης, και απειλεί με διακοπή την επένδυση στα μεταλλεία Χαλκιδικής. Και καλά να κατανοήσουμε την τραβηγμένη από τα μαλλιά λογική, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση προειδοποίησε τους ξένους επενδυτές ότι θα επανεξετάσει τους φακέλους των ιδιωτικοποιήσεων Σαμαρά και θα χάσουν τα χρήματά τους. Σήμερα όμως που 1,4 εκ άνεργοι περιμένουν μάταια την ελπίδα νέων και υγιών θέσεων εργασίας, γιατί συμπεριφέρεται σαν να μην είναι καλοδεχούμενες οι ξένες επενδύσεις ;
Η χώρα όμως χρειάζεται απεγνωσμένα ανάπτυξη, που η ιδεολογική αγκύλωση του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να σχεδιάσει. Ούτε όμως η παροιμιώδης διοικητική του ανεπάρκεια αφήνει περιθώρια να υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί των Ευρωπαίων. Ακόμα και στη λίστα Λαγκάρντ, που ο Τσίπρας χρησιμοποιεί ως Ευαγγέλιο για να κατατροπώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους οι έλεγχοι το 2015 ήταν λιγότεροι από το 2014 ! Όλα οδηγούν σε παταγώδη οικονομική αποτυχία.
Η χώρα όταν δεν πισωγυρίζει παραμένει στάσιμη. Η κυβερνητική αλλαγή όλο και περιορίζεται στην εικόνα, και στις ενδυματολογικές αμφιέσεις των στελεχών της. Για να εμπορευτεί έστω την αντισυμβατικότητα και τη λαϊκότητα, τώρα που εγκαταλείφτηκε η ρητορική της επανάστασης. Ούτε εκεί όμως τα καταφέρνει. Η κακόγουστη αισθητική που υιοθετεί, επειδή δεν σέβεται το κύρος των αξιωμάτων που εκπροσωπεί, είναι συμβατή με την γενικότερη πολιτική της που παραπέμπει σε επαρχία των Βαλκανίων και όχι σε Ευρωπαϊκή χώρα.
Τελικά το μόνο βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση θα ηττηθεί, γιατί είναι αδύνατο να πουλάει κάτι που δεν διαθέτει, και να βρίσκει εσαεί αγοραστές. Και όταν έλθει η ώρα να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα, θα συνειδητοποιήσουν όλοι ότι ο λογαριασμός του 3ου Μνημονίου δεν εξοφλείται ούτε με δεκαεπτά, ούτε με χίλιες δεκαεπτά ώρες διαπραγμάτευσης…
Δ. ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ
- Ηττήθηκε η εκλογική στρατηγική και όχι η πολιτική των δημιουργικών ιδεών που εκπροσωπεί το ΠΟΤΑΜΙ. Οι ιδέες δεν εφαρμόστηκαν για να κριθούν, παραμένουν φρέσκες, αθώες και επίκαιρες.
Βέβαια οι δυσκολίες ήταν σημαντικές, γιατί δέσποζε η προγενέστερη πολιτική διαπαιδαγώγηση των πολιτών να αποδέχονται με άνεση μόνο τις ευθύνες των άλλων, να υιοθετούν διχαστικές πολιτικές που οδηγούν σε τυφλή σύγκρουση αλλά να αρνούνται τις δικές τους ευθύνες, την συμμετοχή τους στη μικροφοροδιαφυγή, την διαπλοκή τους στα μικροσυμφέροντα.
Απέναντι σε μια κυβέρνηση με ρητορική πολεμικών ανακοινωθέντων το ΠΟΤΑΜΙ παρουσίασε μια νηφάλια πολιτική παρουσία και μια ευπρεπή αντιπολίτευση. Παρακολουθούσε με αμηχανία την αλαζονεία του κ. Τσίπρα να αυτοπροβάλλεται για δήθεν μάχες με τους κακούς ξένους, ενώ στην πραγματικότητα «έδωσε μάχες κατά των φτωχών, των ανέργων και των νέων» σύμφωνα με την ευρηματική διατύπωση του Μάνου Ματσαγάνη.
- Η στήριξη της χώρας προκειμένου να μην καταρρεύσει (διαλυμένη οικονομία με συνεχείς περικοπές μισθών και συντάξεων, αυξανόμενη ανεργία, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, υπερβολική φορολόγηση συνεπών πολιτών) ερμηνεύτηκε ως κυβερνητική στήριξη. Δικαιολογημένα ίσως, γιατί η στήριξη του 3ου Μνημονίου δόθηκε άνευ όρων, ενώ θα μπορούσε να συνοδευτεί με απαραίτητη προϋπόθεση την κατάργηση του bonus των 50 εδρών. Επίσης γιατί απέφυγε να στηρίξει αποφασιστικά τις συγκεντρώσεις κατά του τυχοδιωκτικού Δημοψηφίσματος, γιατί δεν πρωταγωνίστησε στην κατάθεση πρότασης μομφής για την Πρόεδρο της Βουλής, για να μην αναφέρουμε ότι κακώς ψήφισε για πρόεδρο της Βουλής μια προβληματική πρόταση που ήταν γνωστό ότι εκπροσωπούσε την εριστικότατα και την πόλωση και όχι τον διάλογο και την συναίνεση που απαιτεί ο κορυφαίος δημοκρατικός θεσμός…
- Η εκλογική στρατηγική της συμπληρωματικής δύναμης στον πρώτο (ΣΥΡΙΖΑ ή Ν.Δ) υπήρξε αφελής πολιτική επιλογή και αποδείχτηκε καταστροφική αφού η εκλογική δύναμη του λεηλατήθηκε και από τους δύο μονομάχους! Μπορεί να έκφραζε καλή πρόθεση και συναινετική διάθεση, οι πολίτες όμως ψηφίζουν για πρώτο ή έστω όποιον δυνητικά ονειρεύονται πρώτο. Επί πλέον η διαθεσιμότητα για κυβέρνηση συνεργασίας, ήταν ευάλωτη στις συκοφαντίες ψιθυριστών για άνευ όρων συμμετοχή στη κυβέρνηση, για εξουσιομανία και κυβερνητικό αυτοσκοπό !
- Η έλλειψη πολιτικής εμπειρίας ήταν αισθητή και ορισμένες φορές καθοριστική. Φάνηκε κυρίως στη Βουλή και στις κοινοβουλευτικές μάχες που διεξήχθησαν.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι δεν είχε σαφές πολιτικό στίγμα. Αποτελεί λάθος κριτική. Δεν είχε σφικτή ιδεολογία και ούτε χρειάζεται να αποκτήσει ! Αντίθετα υπήρχε πολιτικό στίγμα και μάλιστα διακριτό από τη γένεσή του, με την πολιτική σύμπλευση φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας, που σηματοδοτήθηκε με την ένταξη των ευρωβουλευτών του, στην Σοσιαλιστική Ομάδα. Απουσίαζε βέβαια η σαφής ιδεολογία, η ιδεολογική ομοιογένεια. Δεν ήταν όμως πρόβλημα όπως δεν ήταν και η απουσία της από τα υπόλοιπα κόμματα -εκτός από το ιδεολογικά περιχαρακωμένο ΚΚΕ. Άλλωστε, όπως εύστοχα αναφέρει ο Σπύρος Λυκούδης στη σύγχρονη εποχή τα κόμματα χαρακτηρίζονται από την πολιτική και όχι από την ιδεολογική ενότητα.
- Αυτό που πραγματικά απουσίαζε ήταν η οργανωτική αδυναμία για πολιτικές επεξεργασίες που θα αποκαθιστούσαν τις σημερινές ιστορικές ανακρίβειες για τον φιλελευθερισμό, και θα τον έκανε όχι μόνο συμβατό αλλά και αναγκαία συνθήκη για την κοινωνική δικαιοσύνη και το κράτος πρόνοιας.
Η οργανωτική ανυπαρξία επέτρεπε επίσης σε πολιτικούς αντιπάλους να εφεύρουν και να χρεώσουν στο ΠΟΤΑΜΙ πολιτικές που δεν του ανήκαν, όπως την ρετσινιά του εκπροσώπου της διαπλοκής, την κοινωνική σκληρότητα του νεοφιλελευθερισμού, να μεγεθύνουν και να αποδομήσουν υπαρκτές μικρές αδύνατες πολιτικές πλευρές.
Ειδικά για την ρετσινιά της διαπλοκής πρέπει να επισημανθεί ότι μπορεί να εκπονήθηκε από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ και να βρήκε πρόθυμους αφελείς διακινητές. Η απήχηση όμως θα ήταν περιορισμένη αν μια υποτυπώδης οργάνωση αντιμετώπιζε την βρώμικη δουλειά που ασμένως ανέλαβαν κυρίως συμπλεγματικοί δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες, θεωρώντας ότι βρέθηκε ένας τρόπος για να κτίσουν καριέρες και να βγουν από την πολιτική ανυπαρξία. Δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το γεγονός ότι ένας καθημερινός άνθρωπος, (και όχι οι ίδιοι) κατάφερε από μηδενική βάση, να εμφανίσει ένα νέο ελκυστικό και πειστικό πολιτικό σχηματισμό.
- Απουσίαζε ακόμα περισσότερο μια μακροχρόνια στρατηγική και υιοθετήθηκε μια «τουριστική» αντίληψη για την πολιτική. Ρίχτηκαν στη πολιτική αγορά χωρίς επεξεργασία και αξιολόγηση αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες. Ασύνδετες, χωρίς ένταξη σε ένα πολιτικό πλαίσιο, μοιραία έγιναν εύκολη λεία των πολιτικών αντιπάλων, δεν έδρασαν πολλαπλασιαστικά, στην καλύτερη περίπτωση περιορίστηκε η δυναμική τους, ενώ πολλές φορές έφεραν αντίθετα αποτελέσματα…
Απέναντι στο ψέμα και την δημαγωγία, αντέταξε την πολιτική αθωότητα της αλήθειας και του ορθολογισμού. Υπερτιμήθηκε η δυνατότητα της πειθούς και υποτιμήθηκε η δύναμη του λαϊκισμού, η ιστορική ανακρίβεια ότι για την σημερινή κατάσταση φταίνε κάποιοι πολιτικοί χειρισμοί των τελευταίων ετών και όχι μια ολόκληρη λάθος πολιτική διαδρομή.
- Ένας λανθάνον στελεχιακός ελιτισμός υπονόμευσε την αυθεντική λαϊκότητα που εξέπεμπε ο επικεφαλής του. Πολλοί θεώρησαν ότι αρκεί η παράθεση των πολιτικών προτάσεων για να γίνουν αποδεκτές! Όπως όμως ο ορθολογισμός δεν έλυσε όλα τα προβλήματα της ζωής, έτσι και στο ΠΟΤΑΜΙ, όταν απουσίαζε η τέχνη της πολιτικής, το συναίσθημα, το πάθος, η κινητοποίηση του θυμικού, ήταν αναπόφευκτο να μην αγγίξει την ψυχή των ανθρώπων.
Όλες οι προβληματικές πολιτικές που φαίνεται ότι επηρέασαν δυσμενώς το εκλογικό αποτέλεσμα επιβαρύνθηκαν περισσότερο από την έλλειψη μόνιμων οργανωτικών δομών. Οι νέες ιδέες όσο καλές και αν είναι μπορεί να φέρουν αντίθετο αποτέλεσμα αν προγενέστερα δεν έχουν αξιολογηθεί και δεν έχουν υποστεί λεπτομερειακή επεξεργασία από μια ομάδα πολιτικών στελεχών πριν ριχτούν στην πολιτική αγορά.
Ε. ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ
Ορισμένοι υποστηρίζουν την άμεση πολιτική σύμπραξη με την Δημοκρατική Συμπαράταξη. Συναισθηματικά οι περισσότεροι νοιώθουμε αλληλέγγυοι σε μια ανάλογη προοπτική, όταν το ΠΟΤΑΜΙ έχει καταγραφεί ως κίνημα συναινέσεων και συνεννοήσεων. Ιδιαίτερα όταν οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το ΠΑΣΟΚ μετά το 2010 ακολούθησε μια κατά βάση σωστή πολιτική.
Πολιτικά όμως αναιρεί την ιδιαιτερότητα του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και τους λόγους που επέβαλλαν την ίδρυσή του ! Αν το ΠΟΤΑΜΙ εκφράζει το διαφορετικό στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό που δικαιολογεί την γένεσή του, οφείλει να το περιφρουρήσει. Χωρίς αλαζονεία πρέπει να το αποδεικνύει στην καθημερινή πολιτική πρακτική, διατηρώντας αυτόνομη στρατηγική. Δεν πρέπει να ενταχθεί ως συμπλήρωμα, στις πολιτικές διαθέσεις κάποιων. Έστω και αν ζούμε σε εποχή συνεργασιών και η πολιτική πίεση θα αυξηθεί.
Είναι όμως μεγάλη ειρωνεία εκείνοι που μέχρι χθες εγκαλούσαν το ΠΟΤΑΜΙ για απολίτικη συμπεριφορά, σήμερα να του εκδίδουν πιστοποιητικά ταυτότητας, και ουσιαστικά με απολύτως απολίτικους χειρισμούς κορυφής, να καλούν σε τεχνητή συγκόλληση εκλογικών ποσοστών.
Χωρίς καμιά σοβαρή αυτοκριτική π.χ. για την μεγέθυνση του πελατειακού κράτους, για την εναντίωση στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση και τον ανολοκλήρωτο εκσυγχρονισμό Σημίτη κλπ έχουν την ψευδαίσθηση ότι μέσω του ΠΟΤΑΜΙΟΥ θα αποβάλλουν τα βαρίδια του παρελθόντος, ενώ πιο λογικό και αναμενόμενο, είναι τα βαρίδια να παρασύρουν το ΠΟΤΑΜΙ και να ακυρώσουν την προοπτική του. Και είναι αμφίβολο αν οι υποστηριχτές της σύμπραξης είναι οριστικά διατεθειμένοι να μην επαναφέρουν τις πολιτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση και να μην εμποδίσουν τις δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις να πρωταγωνιστήσουν στο διάδοχο πολιτικό σχηματισμό…
Η πρόταση δεν εξετάζει τις αντικειμενικές δυσκολίες να συνυπάρξουν άμεσα σε κοινή πολιτική στέγη πολίτες με διαφορετικές διαδρομές, ιστορικά ανταγωνιστικές και πολιτικά αποκλίνουσες. Μικρές διαφορές όπως η έμφαση που δίνει το ΠΟΤΑΜΙ στα ατομικά δικαιώματα και το πιο ριζοσπαστικό οικονομικό πρόγραμμα του, ίσως πυροδοτήσουν διαλυτικές τάσεις. Δεν αποκλείεται δηλαδή, η ένωση να αφαιρέσει και όχι να προσθέσει στο άθροισμα των συμπραττόντων πολιτικών σχηματισμών.
Ακόμη όμως και αν όλοι ακολουθήσουν θα σχηματιστεί μια μικρομεσαία παράταξη στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, που δεν φαίνεται πιθανό να επηρεάσει σημαντικά το διαμορφωμένο πολιτικό τοπίο.
Για να διατηρηθεί ανοικτή μια μελλοντική προοπτική ενιαίας έκφρασης και συνένωσης όμορων πολιτικών δυνάμεων οφείλει να συνοδεύεται και από μια περισσότερο ελκυστική και πειστική πολιτική. Και αυτό δεν μπορεί να εξασφαλιστεί στις σημερινές συνθήκες. Πιο λογικό φαίνεται κάθε χώρος να δώσει απαντήσεις στις σύγχρονες προκλήσεις της εποχής και στην πορεία θα προκύψουν σταδιακά αυξημένες προϋποθέσεις σύμπλευσης και συνεργασίας σε μεμονωμένα θέματα και ειδικά προβλήματα. Τότε θα υπάρξει και η δυναμική που θα προσδώσει χαρακτηριστικά ηγεμονίας και εξουσίας στην προοδευτική παράταξη που θα συγκροτηθεί ως λαϊκή απαίτηση, συστράτευσης, σύμπραξης, και τελικά ενιαίας πολιτικής έκφρασης.
Σε κάθε περίπτωση ένα ενισχυμένο ΠΟΤΑΜΙ σε απήχηση προοδευτικών ιδεών και εκλογικών ποσοστών θα αποτελεί θετική προϋπόθεση για να υπάρξουν ευνοϊκές εξελίξεις.
ΣΤ. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
- Χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία στην πολιτική αντιμετώπιση κορυφαίων θεσμών (Τοπική Αυτοδιοίκηση, Συνδικάτα, Πανεπιστήμια)
Η σημαντική επιλογή της μη κομματικοποίησης, δεν σημαίνει ότι ο σεβασμός της αυτονομίας και των ειδικών συνθηκών των μαζικών χώρων, υπηρετείται αποτελεσματικά με την άρνηση συμμετοχής, την εγκατάλειψη και την εκ του μακρόθεν θέαση της κακοδαιμονίας που φέρνει η αλόγιστη κομματική διαμάχη των άλλων πολιτικών φορέων.
Όχι τόσο γιατί οδηγεί σε αμηχανία και απομόνωση τα μέλη και τους φίλους του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, όσο για λόγους ουσίας, πολιτικών αρχών και αξιών, αφού η πολιτική δεν περιορίζεται στη Βουλή, διαχέεται, γονιμοποιείται, ανανεώνεται ή απορρίπτεται καθημερινά σε κάθε χώρο που κατοικούν, εργάζονται, μορφώνονται και ψυχαγωγούνται οι πολίτες.
Για παράδειγμα η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ένας σημαντικός πολιτικός θεσμός που λειτουργεί αυτόνομα αλλά ταυτόχρονα συνδέεται και δρα συμπληρωματικά με άλλους μηχανισμούς της κεντρικής πολιτικής εξουσίας. Αποτελεί δηλαδή καθοριστικό παράγοντα άσκησης πολιτικής που όχι μόνο επιτρέπει, αλλά επιβάλλει σε ένα νεοσύστατο πολιτικό φορέα, να διατυπώσει την διαφορετική πολιτική του και γιατί όχι να υλοποιήσει θέσεις που σε τοπικό επίπεδο αντιστοιχούν σε μια μικρογραφία της κοινωνίας που επιδιώκει.
Ιδιαίτερα σήμερα που τα όρια των τοπικών και κρατικών υποθέσεων γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα, είναι προφανές ότι ο ρόλος της Αυτοδιοίκησης αντικειμενικά αναβαθμίζεται. Μέσω της Αυτοδιοίκησης το όραμα της χειραφέτησης των πολιτών, γίνεται πιο κατανοητό γιατί ο πολίτης μπορεί να συμμετέχει πιο εύκολα στην επίλυση των προβλημάτων του, από ότι στους απομακρυσμένους. πολυδαίδαλους και απρόσωπους κρατικούς μηχανισμούς.
Συνεπώς για το ΠΟΤΑΜΙ η πολιτική συμμετοχή των μελών του και η δυναμική στήριξη της Αυτοδιοίκησης (Τοπικής και Περιφερειακής) αποτελεί μονόδρομο. Επί πλέον αν καταφέρει να υπηρετήσει τα συμφέροντα των τοπικών κοινωνιών μεταφέροντας την φρεσκάδα του, τις καινοτόμες ιδέες, το ήθος και τις αρχές του, είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσει και προνομιακό πεδίο διαφοροποίησης από τα κόμματα του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, που αντιμετωπίζουν το θεσμό με τις γνωστές παλαιοκομματικές πρακτικές, ως μέσον παραγοντισμού, εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων, χειραγώγησης των πολιτών,, και τελικά χώρο αδιαφάνειας, παραγωγής σκανδάλων, κακέκτυπο της κεντρικής διοίκησης.
Το ΠΟΤΑΜΙ και στο συνδικαλισμό μπορεί και πρέπει να καινοτομήσει,
απορρίπτοντας την σημερινή άθλια εικόνα της γραφειοκρατικοποίησης των συνδικάτων και της αχαλίνωτης κομματικοποίησης, που ακυρώνει το ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, περιθωριοποιεί και αποκόπτει τους εργαζόμενους από την κοινωνία.
Το πιο εύκολο είναι να αντιγραφεί το σημερινό πρότυπο της συνδικαλιστικής παράταξης ,απλής προέκτασης του κόμματος στο μαζικό χώρο, που θα καταγγέλλει τις κυβερνήσεις και θα υπηρετεί τις συντεχνίες. Δεν θα υπηρετούσε όμως ούτε τις αρχές του ΠΟΤΑΜΙΟΥ ούτε τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Για να έλθουν νέες συνδικαλιστικές δυνάμεις στο προσκήνιο, για να ανατείλει μια νέα εποχή στους εργασιακούς χώρους πρέπει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να γίνουν πρωταγωνιστές στη λειτουργία ακηδεμόνευτων συνδικάτων. Αυτή τη λογική οφείλει να προωθήσει το ΠΟΤΑΜΙ, λαμβάνοντας υπόψη τις δυσκολίες του εγχειρήματος, και τις προκλήσεις που θα συναντήσει στο μέλλον μια πλήρως οργανωτικά αυτόνομη παράταξη, που θα κινείται σε πορεία ανάπτυξης ακηδεμόνευτου συνδικαλιστικού κινήματος.
Για να είναι αξιόπιστη και όχι προσχηματική μια ανάλογη πρόταση πρέπει να συνοδεύεται από αντίστοιχα δείγματα γραφής, όπως για παράδειγμα το ασυμβίβαστο:
-μέλος ηγεσίας συνδικαλιστικής παράταξης με ηγετικό στέλεχος ΠΟΤΑΜΙΟΥ
-μέλος ΔΣ επαγγελματικής ένωσης με μέλος αντίστοιχης Επαγγελματικής Επιτροπής ΠΟΤΑΜΙΟΥ.
Τέλος αντίστοιχη αποσαφήνιση και τεκμηρίωση χρειάζεται και η θέση για τα Πανεπιστήμια και την Παιδεία γενικότερα.
Από την ορθή διαπίστωση ότι χρειάζεται περισσότερος σεβασμός όλων απέναντι στους ευαίσθητους εκπαιδευτικούς θεσμούς μέχρι το «μακριά τα κόμματα από την Παιδεία» υπάρχει σημαντική απόσταση για να αφεθεί στο έλεος μιας αποδεδειγμένα ανεπαρκούς κυβέρνησης και μιας σεχταριστικής πολιτικής της παραδοσιακής αριστεράς.
- Για να αλλάξει η Χώρα πρέπει πρώτα να την γνωρίσουμε με ακρίβεια και να την κατανοήσουμε. Γιαυτο το ΠΟΤΑΜΙ οφείλει να διερευνήσει τις διεργασίες και τις υπόγειες μετατοπίσεις των κοινωνικών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, γιατί ακούγονται συνεχώς αναφορές για πλούσιους χωρίς να εμφανίζονται πουθενά, σε αντίθεση με τους 15-20 μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες που συνεχίζουν και σήμερα να πρωταγωνιστούν στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου, και τους συναντάς παντού.
Ποιοι είναι σήμερα οι προνομιούχοι, όταν όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση με την πολιτική της πληρώνουν πια οι πλούσιοι ενώ οι περικοπές και οι φόροι σαρώνουν τα ετήσια εισοδήματα των 18.000 και αφανίζουν εκείνα των 30.000 Ευρώ ; Ποιοι είναι οι εύποροι ; Όσοι δεν νοιάζονται για «πενταροδεκάρες» και στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία, κατά την κυνική δήλωση Φίλη και σύμφωνα με την λογική του βουλευτή Δ. Σεβαστάκη δεν ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, άρα χωρίς πολιτικό κόστος πρέπει να πληρώσουν;
Υπάρχει ακόμη μεσαία τάξη ή τσακίστηκε από τη βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή του 1ου και 2ου Μνημονίου και την αποτελειώνει το 3ο Μνημόνιο του Τσίπρα ;
Ποιο είναι το μέγεθος και οι δραστηριότητες των πλούσιων της εγχώριας αστικής τάξης ; Υπάρχει διαθέσιμος πλούτος για αναδιανομή, όταν μόνο στο 0,4% των 5,9 εκατομμυρίων φορολογουμένων δηλώθηκαν εισοδήματα μεγαλύτερα από 100.000 Ευρώ, ή ότι έχει απομείνει βρίσκεται σε ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού και περιμένουν την μετανάστευση των ιδιοκτητών τους ;
- Χρειάζεται λιγότερο ευγενική και περισσότερο μαχητική αντιπολίτευση. Το ΠΟΤΑΜΙ πολιτεύθηκε ως δημιουργική αντιπολίτευση, εικόνα ξένη με την κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα που θέλει την αντιπολίτευση περισσότερο μαχητική και να εναντιώνεται σε κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία, και λιγότερο δημιουργική και να καταθέτει θετικές προτάσεις. Τελικά αυτό που δεν έμεινε στους πολίτες ήταν η αντιπολιτευτική παρουσία.
Στο μέλλον οφείλει να αναπροσαρμόσει την στάση του. Να παραμείνει ασφαλώς τεκμηριωμένη αλλά και να εξελιχθεί σε μια αυστηρή, αιχμηρή, αλλά πάνω από όλα αντιπολίτευση. Τέρμα οι επιθέσεις φιλίας. Όταν οι αλλοπρόσαλλες πολιτικές περιορίζουν τους πολίτες και ταπεινώνουν τη χώρα πρέπει να στριμώχνονται και να ταπεινώνονται και οι εμπνευστές των πολιτικών. Τα πράγματα να λέγονται με το όνομά τους, χωρίς φκιασίδια για χάριν μιας ευπρέπειας που δεν την αξίζουν. Είναι ή όχι η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συγκυβέρνηση με αριστεροδεξιά χαρακτηριστικά; Υπήρξε στην μεταπολίτευση μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας από τον κ. Τσίπρα ;
Ορισμένες φορές φαίνεται ότι το ΠΟΤΑΜΙ προσπαθεί να φωτογραφηθεί ως μια αντιπολίτευση που δεν έχει πρόβλημα να στηρίξει μια καταστροφική κυβέρνηση ! Ακόμη και σήμερα η άρνηση άμεσης καταδίκης του νομοσχέδιου για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες δημιούργησε ερωτηματικά και συμπλεγματική στάση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και στην συγκεντρωτική-ολοκληρωτική νοοτροπία του. Όμως η προγενέστερη κατάσταση και το βεβαρυμμένο παρελθόν του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, δεν αφορά το ΠΟΤΑΜΙ για να απολογηθεί, ούτε αποτελεί άλλοθι για να συμψηφιστεί και να κριθεί λιγότερο χειρότερη η σημερινή κυβερνητική πολιτική… Έτσι μετατοπίστηκε το θέμα και οι περισσότεροι ασχολήθηκαν με την προβληματική στάση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ αποδίδοντάς την σε αντίδραση στην προβοκάτσια που δέχεται για διαπλοκή με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα !
Το ΠΟΤΑΜΙ πρέπει κάθε φορά να υπενθυμίζει, ότι ψήφισε το 3ο Μνημόνιο για να σωθεί η χώρα, όχι για να σωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, το καλοκαίρι που πέρασε. Δεν έχει καμιά δέσμευση και οφείλει να καταψηφίζει με ψηλά το κεφάλι, τα νομοσχέδια που θα υλοποιούν την πολιτική του 3ου Μνημονίου που προκάλεσε η τυχοδιωκτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ! Το πολιτικό κόστος του αχρείαστου 3ου Μνημονίου πρέπει να καταλογιστεί ακέραια στη «συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου»
Το ΠΟΤΑΜΙ πρέπει να πείσει τους πολίτες που ανέχτηκαν και επένδυσαν σε μια προσωρινή πολιτική χωρίς αρχές, «για να εγκατασταθεί η λαϊκή εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ στη κυβέρνηση που θα φέρει αργότερα την δικαιοσύνη», ότι άδικα περιμένουν. Θα διαψευστούν από την χειρότερη πραγματικότητα που θα ακολουθήσει : Η προσωρινή πολιτική χωρίς αρχές θα μονιμοποιηθεί και η δικαιοσύνη θα εγκαταλειφθεί. Ακόμα περιμένει η ευτυχία να διαδεχτεί τον ολοκληρωτισμό από τους πολιτικούς προγόνους του ΣΥΡΙΖΑ στη Σοβιετική εμπειρία, όπως άλλωστε συμβαίνει κάθε φορά που «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»
- Από το υπάρχον πρόγραμμα του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, να επιλεγούν, να εμφανίζονται σε κάθε ευκαιρία και να διαχυθούν στην κοινωνία, πέντε ουσιαστικές προτάσεις που θα πηγάζουν από την φυσιογνωμία θα αντανακλούν και θα παραπέμπουν αυτόματα σε αυτήν ενώ παράλληλα θα επικοινωνούν με κρίσιμες πληθυσμιακές ομάδες: νέοι, αγρότες, επιστήμονες, άνεργοι, οικονομικά αδύναμοι. Π.χ.
Παιδεία : Ίδρυση μη κρατικών Πανεπιστημίων που θα μειώσουν την μετανάστευση Ελλήνων φοιτητών και την εκροή εθνικού πλούτου στο εξωτερικό, ενώ θα προσελκύσουν ξένους φοιτητές και έσοδα, ενισχύοντας έτσι το οικονομικό ισοζύγιο της χώρας(228.000 νέοι μετανάστευσαν από την Ελλάδα μεταξύ του 2009 και του 2013, τάση η οποία συνεχίστηκε και λογικά σήμερα πρέπει να προσεγγίζουν τις 400.000)
Φτώχεια : Καθιέρωση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος (με συγκεκριμένο ποσό)
Επιχειρηματικότητα : Θέσπιση κινήτρων(συγκεκριμενοποίηση) για διαμόρφωση επιχειρηματικής κουλτούρας και ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος. Παρουσίαση νέων καινοτόμων ιδεών για υπάρχουσες και νέες επιχειρήσεις που θα παράγουν προϊόντα με εξαγωγικό προσανατολισμό.
Ενιαίος ερευνητικό χώρος : ΑΕΙ, ΤΕΙ, Δημόσια και Ιδιωτικά Ερευνητικά Κέντρα, αναπτύσσονται και διασυνδέονται μεταξύ τους, και με την πραγματική οικονομία. Απασχολούν κορυφαίους επιστήμονες της χώρας και της διασποράς, και δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας σε καινοτόμες επιχειρήσεις για νέους επιστήμονες, τεχνίτες και αγρότες(πρόταση Αχιλλέα Γραβάνη)
Τουρισμός- Αγροτοδιατροφικός τομέας-Ύπαιθρος : Χάραξη ειδικής πολιτικής με αιχμή τον ποιοτικό τουρισμό που θα αξιοποιεί την Ελληνική Γαστρονομία, θα προσανατολίσει την τοπική ανάπτυξη σε καλλιέργειες υψηλής προστιθέμενης αξίας και θα συνδέεται με τις τοπικές και περιφερειακές επιχειρήσεις τροφίμων (πρόταση Τάσου Καρκαντζέλη)
Ζ. ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ
Το ΠΟΤΑΜΙ ερμήνευσε ικανοποιητικά την ελληνική κοινωνία και τις κακοδαιμονίες της. Το θέμα όμως είναι αν μπορεί να την αλλάξει. Εξαιρετικές ιδέες, χρήσιμες και ελκυστικές συγκροτούν τις προτάσεις του και αποκτά εύκολα συμπάθειες. Δεν μοιάζει όμως με κανένα από τα κόμματα που γνωρίσαμε, συνηθίσαμε και ψηφίσαμε στο παρελθόν. Χρειάζεται συνεπώς περισσότερος χρόνος, για να εξελιχθεί και να μονιμοποιηθεί η γνωριμία σε σχέση εμπιστοσύνης.
Με την προϋπόθεση φυσικά, ότι οι προτάσεις δεν παραμένουν σε ένα κλειστό κύκλο στελεχών, αλλά διαχέονται με συστηματικό και οργανωμένο τρόπο για να υιοθετηθούν και να γίνουν κτήμα αρκετών πολιτών, που με την σειρά τους να δράσουν ως ένθερμοι πολλαπλασιαστές στο σύνολο της επικράτειας, βρίσκοντας τοπικούς φίλους σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης.
Και εδώ ο ρόλος της οργάνωσης είναι σημαντικός και αναντικατάστατος αφού μπορεί να επιταχύνει το χρόνο και να ισχυροποιήσει τη σχέση εμπιστοσύνης, που αναφέραμε. Η ηγεσία ανοίγει το δρόμο, η νίκη όμως κρίνεται από τα μέλη της οργάνωσης και τους αγωνιστές που θα ακολουθήσουν. Όπως για να καταληφθεί μια πόλη, μπορεί να είναι αναγκαία συνθήκη η πολιορκία και οι βολές του πυροβολικού, η μάχη όμως κρίνεται οριστικά από το πεζικό και τους στρατιώτες που ακολουθούν !
Το ΠΟΤΑΜΙ για να αφήσει θετικό αποτύπωμα και να γράψει πολιτική ιστορία, επείγει να επανακαθορίσει την οργανωτική του φυσιογνωμία, γιατί η υπάρχουσα εμπεριέχει εμφανείς δομικές αδυναμίες. Χρειάζεται απεγνωσμένα μια σύγχρονη οργάνωση που να δουλεύει συλλογικά, να χαράζει, να επεξεργάζεται και να διαδίδει την πολιτική της.
Οφείλει να εξελιχθεί και να μετατραπεί από μία λέσχη ωραίων ιδεών μεμονωμένων και ασύνδετων στελεχών, σε ένα εργαστήριο πολιτικής όπου ένα γνήσιο μαζικό λαϊκό κίνημα, παράγει πολιτική και πείθει για την χρησιμότητα και την επικράτηση της !
Στο πλαίσιο της οργανωτικής αναδιάρθρωσης το μοντέλο ηγεσίας πρέπει να επανεξεταστεί. Όχι βέβαια για να αμφισβητηθεί ο επικεφαλής.
Γιατί το κεντρικό πρόβλημα της ηγεσίας ΔΕΝ είναι αν ο κ. Θεοδωράκης, μπορεί να νικήσει τον κ. Τσίπρα, που ασφαλώς μπορεί όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου. (Να θυμηθούμε ότι επί πεντέμισι χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου, υστερούσε έναντι του Κώστα Καραμανλή σε όλες τις κοινοβουλευτικές μάχες και στα debate, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να τον υπερκεράσει κατά 11,5 μονάδες στις εκλογές του 2009) Άλλωστε ούτε οι ανταγωνιστικοί πολιτικοί σχηματισμοί έχουν υπέρτερους ηγέτες- ο κ. Τσίπρας που διαθέτει καλύτερο δάσκαλο υποκριτικής και ορθοφωνίας για την χειραγώγηση της κοινωνίας, κερδίζει εξ ορισμού, και είναι εκτός συναγωνισμού- ούτε η πολιτική μας κουλτούρα, αμφισβητεί την ηγεσία κομμάτων που ιδρύθηκαν με προσωπική πρωτοβουλία των ηγετών τους.
Στις αυξημένες απαιτήσεις της πολιτικής συγκυρίας, το ΠΟΤΑΜΙ θα ανταποκριθεί καλύτερα, αν θεμελιώσει μια νέα οργανωτική δομή, που θα διευκολύνει και θα προωθεί την παραγωγή πολιτικής και προγράμματος.
Η ανταλλαγή απόψεων, ο δημοκρατικός διάλογος και η συμμετοχή των μελών στη λήψη αποφάσεων πρέπει να διασφαλιστεί με μόνιμες δομές και δημοκρατικές λειτουργίες. Θα επιτύχει έτσι ενιαία έκφραση στους κοινούς στόχους και θα ενισχύσει την πολιτική ομογενοποίηση, ενώ ταυτόχρονα θα αυξηθεί και η πολιτική αποτελεσματικότητα με τον έλεγχο υλοποίησης των συμφωνηθέντων αποφάσεων!
Ασφαλώς η λειτουργία ενός διαρθρωμένου κομματικού οργανισμού εμπεριέχει το σπέρμα της γραφειοκρατίας. Όμως όταν η υπάρχουσα ευαισθησία έχει επισημάνει τις ασθένειες που ενδέχεται να γεννηθούν, το αναπόφευκτο κόστος που συνεπάγεται είναι ελεγχόμενο και μετριάζεται. Σε κάθε περίπτωση καθίσταται απολύτως προτιμητέο, συγκριτικά με το πολιτικό όφελος που αποδίδει.
Να αναδειχτεί μια ηγετική ομάδα που θα πλαισιώσει και θα ενδυναμώσει την ηγετική παρουσία του Σταύρου Θεοδωράκη.
Να θεσπιστεί η εκλογή Γραμματέα του κινήματος με πολιτικές και οργανωτικές αρμοδιότητες, για την ευθύνη της Κομματικής Οργάνωσης, την καθημερινή Διεύθυνση και Διαχείριση, με συμμετοχή και στην εκλεγμένη Εκτελεστική Επιτροπή του κινήματος, που με αρμοδιότητες πολιτικές και οργανωτικές μεταξύ των Συνόδων της Πανελλήνιας Πολιτικής Επιτροπής είναι απαραίτητη στην νέα δομή που θα αποφασιστεί. Όπως είναι αναγκαίες και οι ενδιάμεσες εκλεγμένες Νομαρχιακές-Τοπικές Επιτροπές.
Το ΠΟΤΑΜΙ να αποκτήσει μέλη με δικαιώματα στη συμμετοχή-λήψη των αποφάσεων και υποχρεώσεις στη τήρηση και την υλοποίηση τους. Η ιδιότητα του μέλους δεν συνεπάγεται εγγραφή σε καμιά επετηρίδα, ούτε αναγνωρίζει τωρινά η μελλοντικά προνόμια. Να καλεστούν φίλοι του ΠΟΤΑΜΙΟΥ στις τοπικές κοινωνίες με διανοητικές, επιστημονικές, επαγγελματικές κλπ ικανότητες να στελεχώσουν τις οργανώσεις που θα συγκροτηθούν.
Όσοι εθελοντές δεν ενταχτούν ως μέλη, να συνεχίσουν να εργάζονται στο πλαίσιο της οργάνωσης, με διακριτή ιδιότητα από τα μέλη. Η προσφορά πρέπει να αναγνωρίζεται με συμμετοχή εκπροσώπων τους στο Συνέδριο.
Να θεσπιστεί μικρή ενιαία μηνιαία οικονομική συνδρομή. Όμως με διαφανείς διαδικασίες εύπορα μέλη και φίλοι του κινήματος είναι δυνατό και επιθυμητό να ενισχύουν οικονομικά πέρα της ενιαίας συνδρομής.
Το άνοιγμα τοπικών γραφείων αποτελεί επείγουσα ανάγκη. Άμεσα στις έδρες των περιφερειών και σταδιακά την επόμενη διετία, καθώς θα αυξάνονται τα μέλη, στις πρωτεύουσες των νομών. Το γραφείο είναι αναντικατάστατος τόπος συνάντησης των μελλών, δημόσιος και ιδιωτικός χώρος ανταλλαγής ιδεών, αντιπαραθέσεων, συνθέσεων και αποφάσεων, κυψέλη δημοκρατίας. Συνεπάγεται βέβαια οικονομικό κόστος και πρέπει να επιβαρύνει κατά βάση τα μέλη μέσω της θεσπισμένης οικονομικής συνδρομής. Αν το συνολικό ποσό των τοπικών συνδρομών υστερεί ή υπερτερεί πρέπει να συμπληρώνεται ή θα κατευθύνεται αντίστοιχα στο κεντρικό ταμείο, που καλύπτει τις δαπάνες των κεντρικών δράσεων.
Τέλος αξίζει να επανεξεταστεί ακόμη και η μετεξέλιξη του ονόματος για να προσδιορίζει ακριβέστερα τον πολιτικό χώρο που κινείται : ΠΟΤΑΜΙ – ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ή ΠΟΤΑΜΙ – ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Το πρώτο συνθετικό θα παραπέμπει στην οικονομία της αγοράς που παράγει και αυξάνει τον πλούτο και το δεύτερο στη δίκαιη κατανομή του. Έτσι το ΠΟΤΑΜΙ θα συμπεριλαμβάνει και τις δύο όχθες στο όνομα του και θα σηματοδοτεί ότι η πολιτική του έχει επίκεντρο τον Άνθρωπο και την ευημερία του !
Το Συνέδριο πρέπει να πετύχει και να ξεκινήσει αμέσως η ανοδική και δημιουργική πορεία. Γιατί ίσως αποτελέσει την τελευταία ευκαιρία για να διαψευστεί και να απομακρυνθεί μια απαισιόδοξη σκέψη που ολοένα και περισσότερο καταδιώκει πολλούς φίλους του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Ότι δηλαδή για να ανατραπεί το βαλτωμένο πολιτικό τοπίο, οι επαναστατικές για τα δεδομένα της εποχής προτάσεις που έφερε το ΠΟΤΑΜΙ είναι μεγαλύτερες από τις δυνατότητες του…