Δεν ξέρω πόσο σοβαρό είναι να συζητάμε και να στεκόμαστε σε τέτοιες… παγίδες τού… Αδώνιδος Γεωργιάδη, ώστε κουβέντα να γίνεται περί του αν υπήρξαν ή όχι θύματα στα γεγονότα τού Πολυτεχνείου στις 17/11/1973. Και ο χρυσαυγίτης Λαγός το υποστήριξε και τούτο ίσως δεν είναι και τόσο τυχαίο, ενώ βέβαιο είναι πως πρόκειται για ένα ενδεικτικό στοιχείο τής προσπάθειας αποκαθήλωσης, απομυθοποίησης και στρέβλωσης της ιστορικής μνήμης, η οποία έχει προ πολλού ανακοινώσει τον τεκμηριωμένο αριθμό των θυμάτων εκείνης τής αποφράδας ημέρας. Μπορεί κανείς να διαβάσει και ονόματα 24 νεκρών στο https://www.news247.gr/ereyna-aytoi-einai-oi-24-nekroi-toy-polytechneioy.6132734.html
Εν τάξει, μπορεί τη συγκεκριμένη πηγή, ως κεντροαριστερή ιστοσελίδα, να την… υποπτεύεται κανείς ότι θέλει σώνει και καλά να το φορτώσει με νεκρούς (?), αλλά επιμένοντας και ψάχνοντας ξανά τις διάφορες πηγές πληροφόρησης, διαβάζουμε από παλιά για 36, για 58, μέχρι και για 88 θύματα… Ας μην μας κατηγορήσει όμως κάποιος ότι είμαστε τόσο… ευκολόπιστοι. Οι νεκροί με τα αναρτημένα ονόματά τους, τα οποία δημοσιεύτηκαν εδώ και χρόνια, πώς έτσι και δεν αμφισβητήθηκαν από σοβαρές πηγές; Ας μην αφήσουμε λοιπόν να ανέβει η… αδρεναλίνη μπροστά στην ηθελημένη παραποίηση τής μνήμης.
Η παρέμβαση του Άδωνη, ο οποίος από παλιά αμφισβητεί τους νεκρούς τού Πολυτεχνείου και είναι παμπόνηρος πολιτικός, στην τηλεοπτική εκπομπή τού Τάκη Χατζή, επικέντρωσε και καλά την προσοχή του στο ότι «δεν υπήρξε ούτε ένα θύμα στο προαύλιο του Πολυτεχνείου…». Διαβάσατε; «στο προαύλιο», υποστηρίζει. Το… πυροτέχνημα για ανυπαρξία θυμάτων στο Πολυτεχνείο των Άδωνη και Λαγού (καθώς και των ακροδεξιών καμαράντ τους) σκοπίμως επιμένουν στη φράση «στο προαύλιο του Πολυτεχνείου» ώστε να… την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια από μια συζήτηση που να αφορά το σύνολο των θυμάτων τής 17/11/73.
Για περισσότερη ενημέρωση:https://www.altsantiri.gr/parapolitika/o-adonis-epimenei-proklitika-sto-mytho-ton-nekron-toy-polytechneioy/
Αλλά, θέλω να διατυπώσω την άποψη πως αυτό το θέμα περί ανυπαρξίας θυμάτων τού Πολυτεχνείου, το οποίο βάλθηκαν να υπερασπιστούν οι ακροδεξιοί και φασίστες, κατέληξε σε γελοίες και λαϊκίστικες εκδοχές για το πόσα (θύματα), το πού ακριβώς, το αν έγιναν στο δρόμο, στην πλατεία, στη γωνία, στη στροφή, στην ευθεία… Μία προτροπή για συζήτηση η οποία υποβαθμίζει τη σοβαρότητα αυτού του θέματος της πρόσφατης ιστορίας μας.
Πάνω σ’ αυτό το θλιβερό θέμα, ο Άδωνης «παίζει» σπουδαίο «ρόλο» αναλαμβάνοντας την… πρυτανεία του πληροφορημένου και του… ειδήμονα, του πολιτικού που έχει στο τσεπάκι του… ιδιαίτερες πληροφορίες (από πού άραγε;), οι οποίες ανατρέπουν τις ως τώρα έγκυρες και αποδεικτικές πληροφορίες περί των θυμάτων. Αυτή η περίεργη… συνεργασία μεταξύ αντιπροέδρου τής Νέας Δημοκρατίας και της Χρυσής Αυγής, είναι τουλάχιστον εριστική και ανιστόρητη και δεν χτυπάει μετωπικά την επέτειο και την ιστορική μνήμη, αλλά την ίδια τη δημοκρατία!
Τα κινήματα, οι εξεγέρσεις, οι κινητοποιήσεις, οι αντιδράσεις, είναι λαϊκές εκφράσεις και δημιουργούνται αναπόφευκτα από την πίεση των καταστάσεων και την έλλειψη ισορροπιών. Ασφαλώς και πολλές εξ’ αυτών χειραγωγούνται, αλλά όποιος εντάσσει κάθε μαζική λαϊκή αντίδραση στη χειραγώγηση και στο… σικέ πολιτικό παιχνίδι, χάνει την ουσία τής αναγκαιότητας και της κοινώς ομολογουμένης καταπίεσης. Ο αμφισβητίας των επαληθευμένων ιστορικών γεγονότων τίθεται εκτός της ψύχραιμης ανάλυσης των αιτιών και καταφεύγει στους ποικίλους λεκτικούς λαϊκισμούς· γνώριμο χαρακτηριστικό τού πονηρού και έμπειρου —ομολογώ, δεξιού έως ακραίου Άδωνη.
Οι «νεκροί τού Πολυτεχνείου» ως φράση έχει ήδη συνδεθεί με το συναισθηματικό ανακλαστικό των γενεών, επί 45 συναπτά χρόνια. Το θυμικό γίνεται η συλλογική γνωστική καταχώρηση συμβάντων· είναι το μέρος τού νου και της ψυχής που περικλείει το συναίσθημα και τη βούληση (όπως μας εξηγούν τα λεξικά). Εάν αυτή η φράση λειτουργεί (και όντως λειτουργεί) σημαίνει πως έχει εισχωρήσει πλέον στο κοινό υποσυνείδητο· ότι η ζωή, η κοινωνία, με τα γεγονότα τους, δημιουργούν τις μνήμες, οι οποίες σχηματίζονται και επικρατούν. Τα Έπη (θέσφατο), οι παραδόσεις, οι θρύλοι, δεν εξαρτώνται από τους αμφισβητίες, οι οποίοι, συνήθως από πολιτικούς ανταγωνισμούς, επιχειρούν να ακυρώσουν γεγονότα και θυσίες.
Οι παραπάνω σκέψεις που εξέθεσα, δεν σημαίνει πως η Ιστορία δεν πρέπει να καταγράφει νέα στοιχεία και ντοκουμέντα ή και επιμέρους αντιρρήσεις. Πάντα η ανθρωπότητα οφείλει, όπου ανακαλύπτει σκοτεινά περιστατικά που τα φωτίζει με άπλετο ιστορικό φως και ατράνταχτες επιστημονικές αποδείξεις, να τα επισημαίνει και εάν είναι δυνατόν να τα διορθώνει και να αποτυπώνει την ύπαρξή τους…
Είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως η ιστορία δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί από την αριστερά, τη δεξιά ή το κέντρο (?), για τον απλούστατο λόγο πως οι ιστορικές στιγμές (τα γεγονότα) θα πρέπει να γράφονται και να καταχωρούνται με την απόλυτη αντικειμενικότητα. Είναι εύκολο αυτό; όχι, αλλά, ακόμα και αυτή η… νέα ανάγνωση της ιστορίας (εκεί όπου χρειάζεται διορθώσεις και διευκρινήσεις) δεν μπορεί να αναζητηθεί από τον Άδωνη ή τον Λαγό, λόγω απόλυτης ακαταλληλότητας, φανατισμού και τυφλού πολιτικού πάθους…
Ας λειτουργήσει η απλή λογική ή και η αυτοπροστασία τής ηρεμίας. Δεν έχουμε πλέον κανέναν απολύτως λόγο να σερνόμαστε σε μια «μούφα» συζήτηση.
Το Πολυτεχνείο και το σύνθετο μήνυμά του, ούτως ή άλλως, ζει και ανθίσταται παρ’ όλη τη φουρτούνα των όποιων μπαχαλάκηδων, οι οποίοι δεν θα λείψουν ποτέ από την προσπάθεια απαξίωσης της μνήμης…