Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο συγκαταλέγεται στα σοβαρότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας. Και με όρους αγοράς, κυρίως με όρους αγοράς: καταρτίζοντας εξειδικευμένους επιστήμονες που προορίζονται να παίξουν καθοριστικό ρόλο στις υποδομές και στα δίκτυα, καταφέρνει και βρίσκει πόρους για ερευνητικά προγράμματα, επικοινωνεί και συναλλάσσεται με πλήθος ανάλογων ιδρυμάτων του εξωτερικού και, γενικώς, είναι ένας υγιής, εξωστρεφής οργανισμός.

Τον περασμένο χρόνο, τα περισσότερα πανεπιστήμια της χώρας πέρασαν μεγάλο διάστημα αναταραχής. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις τους στους φοιτητές, στα μέλη ΔΕΠ και στους διοικητικούς υπαλλήλους δραστηριοποιήθηκαν εναντίον της προσπάθειας μείωσης του διοικητικού προσωπικού, στο πλαίσιο των γενικότερων περικοπών του Δημοσίου. Είχαν ένα σοβαρό «πάτημα»: το υπουργείο Παιδείας είχε ροκανίσει τις προθεσμίες και κατάρτισε κανονισμό άρον άρον, σε μόλις μερικές εβδομάδες. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: μια τρίμηνη κινητοποίηση στην αρχή του διδακτικού έτους τίναξε στον αέρα την εκπαιδευτική διαδικασία, θα κινδύνευε μάλιστα να χαθεί και το εξάμηνο των φοιτητών, αν όλοι οι παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν συμφωνούσαν να παραταθεί το διδακτικό έτος σχεδόν ώς τον Αύγουστο. Ιούλιος σήμερα, τα τζιτζίκια συνοδεύουν τις υγρές και ζεστές ημέρες φοιτητών και καθηγητών, αλλά εκείνοι έχουν υποχρέωση να συνεχίζουν τα μαθήματα.

Εχουν μεν υποχρέωση, αλλά δεν τα συνεχίζουν. Διότι το Πολυτεχνείο έχει ακόμα μια πολυήμερη κατάληψη. Αυτή τη φορά, τη συντονίζει μια μειοψηφία έξαλλων που δηλώνουν εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, έχουν ελάχιστους συνδικαλιστές στο πλευρό τους και, το κυριότερο, είναι μια κατάληψη που έχει τα χαρακτηριστικά του λοκ-άουτ: απλώς κλειδώνουν τη σχολή, απαγορεύοντας την είσοδο σε καθηγητές, φοιτητές και πάσης φύσεως ερευνητές. Τα κίνητρα, στην πραγματικότητα, είναι μηδενιστικά – και, πάντως, όλη η μεθόδευση οδηγεί στον μηδενισμό: όσοι εργάζονται στην έρευνα δεν πληρώνονται, κονδύλια για διεθνείς υποχρεώσεις είναι παγωμένα, οι εκπαιδευτικές σχέσεις του ιδρύματος με ανάλογα ιδρύματα του εξωτερικού έχουν παγώσει και, το κυριότερο, αν συνεχιστεί η κατάσταση οι φοιτητές κινδυνεύουν πραγματικά να χάσουν το εξάμηνο. Παρά τη θυσία στην οποία έχουν υποβληθεί, αποδεχόμενοι την παράταση.

Ποιοι φταίνε; Ο τέως υπουργός Κ. Αρβανιτόπουλος. Οι διοικητικές Αρχές της σχολής, που την κρίσιμη περίοδο δεν ανταποκρίθηκαν στις καταστατικές, τις οργανωτικές και τις διοικητικές ανάγκες της. Ο ρηχός συνδικαλισμός, που δεν κατάφερε καν να διορθώσει την προχειρότητα της αξιολόγησης των διοικητικών, με αποτέλεσμα να καούν ξερά και χλωρά μαζί. Και ασφαλώς οι παλαιές νοοτροπίες, που στο όνομα του «αγώνα» μπορούν να καταδικάσουν ακόμα και ένα τόσο δραστήριο ίδρυμα στον μαρασμό και την αναξιοπιστία. Και ασφαλώς τους φοιτητές στην απελπισία.

Και προφανώς, δεν είναι «προοδευτικό» να κάνεις παιχνίδια στην πλάτη των πιο αδυνάτων του πανεπιστημίου, στην πλάτη δηλαδή των φοιτητών.