Όσο και να θέλει, κάποιος καλόπιστος και αισιόδοξος άνθρωπος, να πιστέψει πως τα χειρότερα πέρασαν και πως είναι πια πίσω μας, η δημόσια συζήτηση και η πολιτική κατάσταση δεν τον αφήνει.
Είναι γεγονός πως με χίλιες δυο δυσκολίες, με διαδοχικές κυβερνήσεις πολλών κομμάτων και αποχρώσεων, μέσα από κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, από μια διαρκή ισορροπία του τρόμου στο χείλος του γκρεμού και κυρίως με μια άνευ προηγουμένου οικονομική αφαίμαξη στα όρια (και πέραν) της κοινωνικής αντοχής, η Ελλάδα το τελευταίο διάστημα φαίνεται να κατάφερε, να σταθεροποιηθεί δημοσιονομικά και να ανταποκριθεί στους στόχους και τις προϋποθέσεις που είχαν τεθεί από τους δανειστές και εταίρους. Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και για το πολιτικό σύστημα, την ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης και των ίδιων των κομμάτων, παλαιών αλλά δυστυχώς και νέων.
Αυτό δεν είναι ένα ήσσονος σημασίας δευτερεύον πρόβλημα, που μπορεί να παραβλεφθεί και η λύση του να παραπεμθεί στο μέλλον. Να θυμηθούμε πως η δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα δημιουργήθηκε κυρίως ως αποτέλεσμα του πολιτικού προβλήματος, όχι βέβαια με την έννοια κάποιας πολιτικής κρίσης (μια χαρά δούλευε το σύστημα της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία) αλλά εξ’ αιτίας της απρονοησίας, της αφασίας, της εγκληματικής αμέλειας, της απόκρυψης της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, της δημιουργίας συλλογικών κοινωνικών ψευδαισθήσεων, των πελατειακών σχέσεων, της διαπλοκής και πολύ συχνά όπως αποδείχθηκε της διαφθοράς. Ένα πολιτικό σύστημα που είχε προχωρήσει σε απίστευτου μεγέθους εξωτερικό δανεισμό, είχε ξοδέψει όλους τους πόρους του κράτους αλλά και το πολιτικό κεφάλαιο εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας προς την ΕΕ και τις διεθνείς αγορές.
Τι έχει γίνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο επίπεδο της εξυγίανσης και της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων; Πολλά άλλαξαν στους συσχετισμούς και στην πολιτική γεωγραφία αλλά επί της ουσίας τίποτα! Από μια άποψη μπορεί να πει κανείς πως η κατάσταση επιδεινώθηκε, η ακροδεξιά θέριεψε, ο λαϊκισμός κυριάρχησε και τα κόμματα του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού συρρικνώθηκαν χωρίς να κατορθώσουν να ανανεωθούν και να ανασυγκροτηθούν. Κάνοντας, με τα σημερινά πολιτικά δεδομένα μια προβολή της κατάστασης στο εγγύς μέλλον, δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί κανείς σε βαθύ προβληματισμό και ανησυχία, Όλα τα δεδομένα δείχνουν πως ο μικρός δικομματισμός Σαμαρά – Τσίπρα, σε συνδυασμό με την ισχυρή παρουσία φασιστών, ακροδεξιών και λοιπών πρωταγωνιστών ενός «περιοδεύοντος θιάσου» της πολιτικής συγκυρίας και την αδυναμία της κεντροαριστεράς να συνεννοηθεί, να συμπράξει και να αναγεννηθεί, θα οδηγήσουν ξανά στα συνήθη, μονοπάτια που μας έφεραν στην καταστροφή…
Και καλά ο Τσίπρας δεν το συζητάμε, το έχει πει και ξαναπεί πως θα μας γυρίσει πίσω σε εκείνη την «χρυσή εποχή», του «Τσοβόλα δώστα όλα», αλλά και ο Σαμαράς δείχνει τον τελευταίο καιρό, μετά από ένα μικρό διάστημα σοβαρότητας και υπευθυνότητας, μετά τα Ζάππεια, πως μόλις βρει χαραμάδα θα την κάνει ξανά την κουτσουκέλα του. Άρχισε ήδη με αυτές τις μικρές προεκλογικές παροχές στον κάθε εξοντωμένο και απελπισμένο και το κλείσιμο του ματιού στους υπόλοιπους για το τι πρόκειται να επακολουθήσει μόλις «αι συνθήκαι το επιτρέψουν»
Αλλά και με τις επιλογές για τα ευρωψηφοδέλτια όπου με την υιοθέτηση του σταυρού προτίμησης έγινε τελικά το αναμενόμενο. Γέμισαν τα ψηφοδέλτια, με ηθοποιούς, πρωταθλητές και λοιπούς «καλλιτέχνες»,…μόνο την Μαρία την Μαγδαληνή και τον Βαραββά δεν βάλανε μέσα, δίνοντας έτσι το μέτρο της σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζουν καί τους ευρωπαϊκούς δημοκρατικούς θεσμούς γιατί για τους ελληνικούς είχαμε δείγματα γραφής ήδη, το ξέραμε…
Μιλώντας κάποτε στη Θεσσαλονίκη σε συμπατριώτες του, ο ποντιακής καταγωγής Λεωνίδας Ιασωνίδης, λαμπρός ρήτορας και υπουργός επί κυβερνήσεων Βενιζέλου, κάποια στιγμή είπε: «Αρ΄ ατώρα έρθαμεν σε δίλημμα». Το πλήθος των Ποντίων τον άκουγε σιωπηλό. Μέχρι που κάποιος σήκωσε το χέρι και υπέβαλε την ερώτηση που απασχολούσε όλους: «Πασσά Ιασωνίδη, ντο εν το δίλημμα;».
«Ακούστε να λέγω σας ντο εν το δίλημμα» απάντησε ο Ιασωνίδης. «Πέρωμεν έναν σκοινίν. Περάζουμ? α ας σο στόμαν και βγάλουμ? ατό ας σον κώλον! Σ? εμπρός το μέρος δένουμεν έναν σκατόν! Σ? οπίς πα το μέρος δένουμεν έναν αγγούρ?! Συρτς να εβγάλτς το σκατόν ας ?σο στόμας, εμπέν? το αγγούρ? σον κώλος! Συρτς να εβγάλτς το αγγούρ? ας σον κώλος, εμπέν το σκατό ?σο στόμας! Αρ? ατό εν το δίλημμα!»…