Ξεκινάμε με την υπόθεση της διεξαγωγής των εθνικών εκλογών στον 1,5 επόμενο μήνα μετά το καλοκαίρι, οπότε είναι και η τυπική λήξη της θητείας των κυβερνώντων. Με βάση την υπόθεση ετούτη – που μολαταύτα ουδείς θεωρεί τελική παρά μόνον εικαζόμενη – το πιθανότερο αποτέλεσμα , όπως περιγράφεται από τα εμπειρικά δεδομένα των δημοσκοπήσεων θα είναι ιδιαίτερα δυσμενές για την παρούσα εξουσία, δοθέντος μάλιστα πως θα έχει – πιθανότατα – προϋπάρξει ένα αντίστοιχο στις Ευρωεκλογές και στις Αυτοδιοικητικές του Μαϊου. Εδώ κάνουμε μια παρέκβαση, μιαν αγκύλη, σχετικά με το θέμα για να αναφερθεί η ανάμνηση των πρώτων ευρωπαϊκών εκλογών του 1984. Τότε ο Πρόεδρος της ΝΔ Ευ.Αβέρωφ ( που είχε διαδεχθεί από τον Νοέμβριο του 1981 τον ηττηθέντα Γ.Ράλλη ) είχε πολώσει εξόχως και συντριπτικά τον προεκλογικόν αγώνα, σάμπως να επρόκειτο για εθνική κάλπη. Σκοπός του ήταν να νικήσει ευδιάκριτα η ΝΔ και ο ίδιος να αιτηθεί πρόωρες εκλογές εξαιτίας προφανούς και αποτυπωμένης δυσαρμονίας σύμφωνα και με διάταξη , που ακόμα υπήρχε στο Σύνταγμα και την οποίαν ερμήνευε κατά το κοινόν – υποτίθεται – αισθημα ο ΠτΔ.
Το αποτέλεσμα δεν βγήκε στον Αβέρωφ, ο Πρόεδρος Καραμανλής δεν χρειάστηκε να ασχοληθεί με μιάν αμφιλεγόμενη προνομία του και λίγο πιο μετά τον Ευ.Αβέρωφ διεδέχθη ο Κων/νος Μητσοτάκης.
Με την Συνταγματική αλλαγή του 1985 και την δικαιοδοτική στροφή σ’ ένα αμιγώς Πρωθυπουργικό Εκτελεστικό Μοντέλο , η παραπάνω προνομία εγκαταλείφθηκε.
Την περιγραφή των συμβάντων του 1984 , την ανέφερα για να καταδείξω πως η δυνητική και εικαζόμενη σφοδρή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μαϊου , δεν προοικονομεί οποιαδήποτε εξέλιξη επιτάχυνσης των εθνικών εκλογών , παρά μόνον εφόσον την πρωτοβουλία εθελουσίως αναλάβει ο Εκτελεστικός Κυβερνήτης. Άλλωστε είναι τόσο μικρό το διάστημα – και με ένα δίμηνο από το μεσολαβούν τρίμηνο πλήρους θερινής ραστώνης – , που μόνον ο φόβος επιστροφής φυσικής καταστροφής αρμοδιότητος Πολιτικής Προστασίας ίσως θα επέσπευδε κατά τι τις εξελίξεις.
Κατά συνέπεια για ένα διάστημα – ας πούμε βραχυχρόνιο τεσσάρων ή πέντε μηνών – μία κυβέρνηση που θα έχει πολύ πρόσφατα αποδοκιμαστεί ενώ επιπλέον το νομοθετικό κοινοβουλευτικό της έργο πρακτικώς θα έχει τελειώσει – άλλωστε όπου νάναι περαιώνεται και η Σ.Αναθεώρηση και η εμπλοκή των κόκκινων δανείων με την επεξεργασία του Ν.Κατσέλη – θα διοικεί περίπου ως τελειωμένη με μόνη μέριμνα την γιγάντωση του πελατειακού κρατικού μοχλού προς όφελός της.
Η αναμονή μέρα την μέρα δρομολογήσεως των τελικών εξελίξεων θα λειτουργεί αποκαρδιωτικά για τους έμβιους συντελεστές της λιγοστής παραγωγής και αποπροσανατολιστικά σε σχέση με τις προοικονομούμενες πανευρωπαϊκές εξελίξεις, που θα αναδείξουν ως σημαντικό ρολίστα του πολιτικού πεδίου τον κάθε εθνικής πολυχρωμίας και αυτοπροσδιοριζόμενης ιδεολογίας εθνολαϊκισμού . Το κρίσιμο διάστημα του θερινού τριμήνου, όπου θα τίθενται οι διακυβεύσεις μιας Ευρώπης κοντά στο περίγραμμα Μακρόν και μιας άλλης ημιεθνικιστικής ακροδεξιοαριστερής , η χώρα – ανίσχυρη και με απονομιμοποιημένη εκ της κάλπης την τωρινή Εκτελεστική Εξουσία- πρακτικώς θα έχει έναν ημιτελή λόγο χωρίς την παραμικρή ποσότητα αθροιστικής πολιτικής υπεραξίας.
Η τύρβη αυτή δυνατόν να αλλάξει με τον σχηματισμό μιάς άλλης κυβέρνησης μα σε δυό μήνες μα σε πέντε , που θα σχηματιστεί στην βάση της ασφαλούς και κυριολεκτικής δεδηλωμένης και είτε θα είναι μια κυβέρνηση ασφαλούς αυτοδυναμίας είτε μια άλλη ασφαλούς θεσμικής συνεργασίας. Την μορφή, που θα πάρουν οι εξελίξεις θα τις καθορίσουν αφενός οι κάλπες , αφετέρου η μετ’ επιγνώσεως αντίληψη των ψιλών γραμμάτων των αναγκών του τόπου.
Άλλωστε το τοπίο , όπως πλέον έχει διαμορφωθεί περιλαμβάνει έναν ισχυρό Κ/δεξιό πόλο με στροφή προς την μεσότητα , προς το Κέντρο στην τωρινή περίοδο , ένα ανθιστάμενο ομογενοποιημένο μόρφωμα στα πρότυπα του Αλμπέρτο Φουακιμόρι του Περού και περισσότερο στις λαϊκιστικές ολιστικές αντιλήψεις του μεγάλου εθνολαϊκιστή Χ.Περόν και βέβαια στα ιδεογράμματα Χ.Λακλάου , του μέντορά τους όπως και σήμερα του Μαδούρο.
Κάπου στην μέση ιχνηλατεί κανείς έναν πολύ δύσκολο – πρώην πανίσχυρο – χώρο αυτόν του επιλεγομένου Προοδευτικού Κέντρου είτε υπό την επίσημη ονομασία ΚΙΝΑΛ, είτε με την ανεπίσημη – πιά- ΠΑΣΟΚ…Πέραν των γλισχρών ποσοστών του όμως η κομματική έκφραση του χώρου ετούτου ευρίσκεται υπό μίαν αυτοφυή ιδιότυπη ομηρεία ανάμεσα στον ρεφορμισμό και στον ατσούμπαλο δολιοφθόρο εθνοποπουλισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια – θαρρώ ειλικρινής – για κάτι άλλο μέσα στην ίδια μαγιά απέτυχε καθώς πνίγηκε στην βιαστική απολιτίκ συνεργασία παραδοσιακών ιδεαλιστών , παμπόνηρων καιροσκόπων και διασήμων γόνων – απογόνων – επιγόνων. Στο ΚΙΝΑΛ, πάντα.
Το παράδοξον είναι πως ο πλούσιος πατριωτικός αφενός και πολιτικός – τεχνοκρατικός λόγος , που εκφέρεται από στελέχη και υπερκατηρτισμένους βουλευτές, πνίγεται στην ανασφάλεια του υπαρξιακού ορυμαγδού και της ετερόνομης αυτογνωσίας.
Η εξέλιξη της ολοκλήρωσης ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με τα βαθύτερα μηνύματα της κάλπης θα δείξουν αν το ΚΙΝΑΛ θα οριστεί εκ νέου ως ένας βαθύς πόλος ρεφορμισμού και λελογισμένου πλην απαραίτητου ρεαλισμού ή θα μετακυλιστεί εκόν – άκον στις παράλληλες ράγες ενός ηττημένου και μεταλασσόμενο λαϊκισμού.
Όμως τα ζητήματα δεν επιλέγουν την χώρα μα η χώρα τα ζητήματα και υπό αυτή την έννοια μικρή σημασία έχει πως χαρακτηρίζεται – αν χαρακτηρίζεται – η αποτυχία της οικονομικής διπλωματίας στην περίπτωση του ενός δις. Μηδενική σημασία έχει η οριζόντια , κάθετη και ψηφιοποιημένη λειτουργία του κεφαλαιώδους βιο-νομικού Θεσμού της Πολιτικής Προστασίας , καθώς οι υποψήφιοι να πνιγούν ή να καούν ( όλοι μας δηλαδή ) αγωνιούν για την ζωή τους κι όχι για τα ονοματολογικά των συντονιστικών της Πυροσβεστικής , του ΕΚΑΜ, κοκ.
Η περίοδος θέλει σταδιακή ιδιωτική ανάπτυξη και οι διοικούντες το ΚΙΝΑΛ , χωρίς να απαιτείται να εγκαταλείψουν τους Δ.Υ. πρέπει περισσότερο να δώσουν τόνους πολιτικού βάρους στην ανοιχτή κοινωνία και στην παράγωγη επιτηδευματικότητα , επενδυτικότητα.
Το δίκιο είναι απασφαλισμένη χειροβομβίδα , μα όποιος γνωρίζει τους χειρισμούς της περόνης είναι η γάτα – άσπρη, μαύρη – , που πιάνει ποντίκια.
Η τροποποιημένη και ετεροχρονισμένη Μεταπολίτευση της πρώτης του 1974 είναι εδώ, σιμά στις ράγες της 4ης Β.Επανάστασης και της κατισχύσεως των δυνατών Πολιτικών Θεσμών….
Εδώ και η ΝΔ, εδώ με δυσκολία – όμως εδώ και με άμεσο λόγο , που υπερβαίνει την μετριότητα του ηγετικού λόγου – η πολιτική αμιγής έκφραση της μεσότητος – του Αριστοτέλη – δηλ. του μεσαίου χώρου , εδώ και τα ακροδεξιά αφυπνιστικά αποβράσματα οι κύκλοι των οποίων τέμνουν συχνά τους όμορους του εθνολαϊκισμού.
Το φαινόμενο της πολιτικής στην χώρα μας ρέει θέτοντας εκ παραλλήλου και τα ζητήματα των ορθών ηγεσίων και των ρόλων τους.
Αργά ή γρήγορα θα φανούν τα δρομολόγια , για την ώρα μόνον τον επαίσχυντο μουσολινοειδή εθνολαϊκισμό επιχειρούμε να αποδυναμώσουμε έως περίπου εξαφανισμού του.