Την «καλοσύνη των ξένων» θα πρέπει να θυμηθεί ο Πέτρος Τατσόπουλος μετά την αποχώρησή του από το ΣΥΡΙΖΑ, για να επικαλεστούμε τον τίτλο ενός από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του. Κι αυτό γιατί ήρθε η ώρα να αναζητήσει αλλού κατανόηση και πολιτική στέγη, όπως κι οι ιδέες τις οποίες εξέφρασε. Ιδέες, γνώμες και κατ επέκταση προσανατολισμοί που ανάγονται πέρα από τα πρόσωπα που τις εκφέρουν και που βοηθούν κι αυτές με τη σειρά τους, στο μέτρο που τους αναλογεί, στο καταστάλαγμα της συλλογικής μας αυτογνωσίας-κι αυτοσυνειδησίας- τώρα, τη στιγμή που πλησιάζει η κορύφωση του ελληνικού δράματος.
Προφάνώς η ουσία και το πολιτικοϊδεολογικό βάθος της υπόθεσης κι η χρησιμότητά της συνάμα δεν έγκεινται τόσο στην αποστροφή περί συμπάθειας από μέρος του κόμματος προς τη 17 Νοέμβρη. Δεν είπε κάτι δραματικά καινούριο ο Τατσόπουλος με αυτό. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι για μια φορά ακόμα η επιλογή της Κουμουνδούρου. Η προσήλωση στον εθνολαϊκισμό, στην τήρηση των ισορροπιών με τον παλαιοκομμουνισμό που παίρνει τα μέτρα της χώρας για μέρες Κούβας, η στήριξη κι η θώπευση της άρνησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εκπαραθύρωσαν εκ νέου και με επαγγελματικά πολιτικό πείσμα τη γείωση με τη σοβαρότητα και τον υγιή προβληματισμό.
Απέναντι στην προτροπή για αναζήτηση συμμαχιών στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς, για προσανατολισμό σε συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ, για ανοιχτές κεραίες προς τους «58» και το διάλογο που αναπτύσσεται γύρω από αυτούς, αντί για διάυλο με τον συγγενή χώρο της κεντροαριστεράς στην προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προ των πυλών της ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, αποφασίζει αταλάντευτα για προνομιακές σχέσεις με το veritable λαολειχία του Καμμένου,για επικοινωνιακή υπερεπένδυση στην αντιστροφή της σχέσης αιτίου-αιτιατού στη σχέση Κρίση-Μνημόνιο, για πύκνωση των σχέσεων με την Εκκλησία και το χριστεπώνυμο εκλογικό ακροατήριο, για βάθεμα των δεσμών με το υπό ανατριχιαστική παλινόρθωση παλαιό ΠΑΣΟΚ. Ανθ ημών Γουλιμής κι αντί σοβαρότητας κι υπευθυνότητας Παπασούρας…
Αν πρόσφερε κάτι ο μέχρι χτες συνεργαζόμενος με το ΣΥΡΙΖΑ Τατσόπουλος ήταν ακριβώς αυτό. Πώς λόγω της αναγνωρισιμότητας που έχει, έφερε στο προσκήνιο για ευρύτερες μάζες αυτήν ακριβώς την ευκαιρία του συλλογικού αριστερού αποφενακισμού . Πώς έκανε αρκετό κόσμο να αναρωτηθεί γιατί η «Αριστερά» αποκηρύσσει ιδέες κι απόψεις που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε να αποτελούν κοινό έως και τετριμμένο τόπο για τη συντριπτική πλειονότητα των στελεχών κι ακολούθων της. Να αναλογιστεί γιατί προνομιακός συνδαιτημόνας ενός «αριστερού» κόμματος είναι ο χυδαία λαϊκιστικός ψεκασμένος λόγος, η υπερσυντηρητική εκκλησία κι η υιοθέτηση αιτημάτων που αντιστρατεύονται κάθε στοχευμένη μεταρρύθμιση υπέρ των πολλών και του δημοσίου συμφέροντος. Εν τέλει, μήπως κάτι δεν πάει καλά με την πεισματικά αυτοαποκαλούμενη «Αριστερά»;
Ένας άνθρωπος του υποβάθρου του Τατσόπουλου όλα αυτά έπρεπε να τα είχε διαγνώσει κι αξιολογήσει προ πολλού. Για το τηλεοπτικό κοινό, ωστόσο, κάλλιο αργά παρά ποτέ…