Κάθε φορά που η χώρα συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται μπροστά στον γκρεμό της δικομματικής πόλωσης και του εμφυλιοπολεμικού διχασμού, η συζήτηση για τον κεντρώο χώρο επανέρχεται στο προσκήνιο, ως η σωτήρια λύση. Είναι ίσως η ενστικτώδης και αυθόρμητη αντίδραση της κοινωνίας τη στιγμή που διαισθάνεται τους κινδύνους που παραμονεύουν. Μια τέτοια στιγμή ζούμε και τώρα. Όταν οι τραγικές συνέπειες της πανδημίας στη δημόσια υγεία και την οικονομία, καθώς και τα θύματα της άγριας βίας, γίνονται αντικείμενο κομματικής  εκμετάλλευσης, είναι φυσιολογικό οι ψύχραιμες και συναινετικές φωνές της κοινής λογικής να ακούγονται με ανακούφιση.

Τι είναι όμως αυτό το περίφημο και περιζήτητο, κατά καιρούς, «Κέντρο»; Είναι μια γεωγραφική περιγραφή του χώρου ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά; Είναι μια πληθυσμιακή ομάδα αναποφάσιστων, δημοκρατικών, πολιτών που μετακινούνται ανάλογα με τις συνθήκες της συγκυρίας ακολουθώντας τον άνεμο της εξουσίας; Ή μήπως είναι το απαραίτητο αξεσουάρ στην πολιτική ταυτότητα των «κόμματων εξουσίας»; Τα ερωτήματα αυτά μπορεί να εκφράζουν την διακομματική προσπάθεια υποτίμησης του χώρου, αποτυπώνουν ωστόσο την πολιτική πραγματικότητα των μεταπολιτευτικών δεκαετιών. Τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, στηρίχτηκαν πάντα στην άτυπη συμμαχία τους με τον κεντρώο χώρο. Μοναδική εξαίρεση, ο ΣΥΡΙΖΑ, που κυβέρνησε συμμαχώντας με την ακροδεξιά.

Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr