Η κουβέντα για το Κέντρο , ως αυτόνομου πολιτικού τόπου, ανεβαίνει σιγά σιγά , εξαιτίας αφενός της στασιμότητας των παραδοσιακών συστημικών ιδεολογημάτων δηλαδή της Σ/δημοκρατίας και της Κ/δεξιάς , αφετέρου εξ αφορμής της νέας πολυπλοκότητας των πλανητικών ζητημάτων, που δεν χωρούν σε καμμία διασταλτική ερμηνεία των παραπάνω.
Ουσιαστικά πρόκειται για θεωρήσεις έντιμης πολιτικής ευελιξίας , που επουδενί συνιστούν δόγμα. Κυρίως μιλάμε για την κατίσχυση της λογικής και των ορίων κάθε φορά του χώρου , εντός του οποίου υπάρχουν μικρές η μεγάλες διακυβεύσεις.
Βέβαια χαρακτηριστικές περιπτώσεις σχημάτων , που αυτοπροσδιορίζονται με τα παλαιά συνήθη υπάρχουν , με κορυφαία αυτό της υβριδικής Γερμανίας και της εκπληκτικής Πορτογαλίας , που το οφείλει στις ευρηματικότητες του Α.Κόστα , του πρώην Προέδρου Σίλβα και του ΥΠΟΙΚ Μ.Σεντένο.
Αντίθετα σε χώρες – μητροπολιτικές ή πιο μικρές – όπου ο ακατέργαστος εθνικολαϊκισμός ανθεί και εξαπλούται , εμφανίζεται η δυστοκία σταθερών πολιτικών λύσεων.
Αυτό εμφανίστηκε στην Γαλλία , διαφαίνεται στην Ισπανία υπό τον ηγέτη των Φιλελευθέρων Τ.Ριβέρα , είναι εκ νέου στην αναμονή στην Ιταλία ενώ πολλές αναλύσεις γίνονται και για την αυτόνομη ύπαρξη του αμιγούς Κέντρου στην Ελλάδα , εδώ.
Κατ΄ουσίαν το πολιτικό Κέντρο ως πυρήνας έχει να κάνει με τις πιο προοδευτικές και ανοιχτές φιλελεύθερες αναλύσεις της Σ/δημοκρατίας , που τις αποκαλούσαμε ρεφορμιστικές ή μετριοπαθείς απόψεις και στις πιο κοντινές- στον φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό – αντιλήψεις των τμημάτων του Λαϊκού σχηματισμού.
Δεν μιλάμε δηλαδή για παρθενογενέσεις μα για σχηματισμούς με αναπτυγμένο τον λογικό και όχι φαντασιακό πατριωτισμό , για φορείς που κατανοούν τα χωρικά και υπερεθνικά θέματα αδογμάτιστα μα ανθρώπινα. Ιδέες – συμπιλλήματα των καλύτερων παραδόσεων και των ακριβότερων προεξοφλήσεων του μέλλοντος.
Στην Ελλάδα το Κέντρο ησκείτο με άξονα τις μετεμφυλιοπολεμικές καθηλώσεις αναφορικά με την πολιτική Δημοκρατία κυρίως και όχι σε εστίες οικονομίας, ανάπτυξης ,πολέμου στον κρατικιστικό παρασιτισμό. Γι΄αυτό και δεν ευοδώθηκε παρά ως πολιτική είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ , εντός των οποίων συνυπήρχε με τις εθνικολαϊστικές τους συνιστώσες.
Άπαξ και ο εθνοποπουλισμός ομογενοποιήθηκε – εν πολλοίς πολύχρωμος ή αχρωμάτιστος – έρχεται και η αδήριτη ανάγκη της δημιουργίας του αμιγούς Κέντρου , αυτού που επανορίζει τις ανάγκες , τις κατανοεί και πράττει κατά περίπτωση ανοικτά /προοδευτικά ή κλειστά / συντηρητικά. Ως πόλος το Κέντρο είναι εξ ορισμού αντιλαϊκιστικός και πολύ περισσότερο αντιεθνικιστικός στην συντηρητική ρομαντική ερμηνεία του όρου , γειτνιάζει δε πολύ με αντιλήψεις – τηρουμένων των αναλογιών – Κλίντον , Ομπάμα και σήμερα Μακρόν. Απλώς δείτε τον αρχαϊκό πολιτικό βολονταρισμό του Μακρόν και τα υπερεθνικά διλλήματα που θέτει και θυμηθείτε τον Ολάντ ή τον Φιγιόν.
Ούτε βέβαια το Κέντρο μπορεί να είναι μια κατά περίσταση τσόντα σαν τους Γερμανούς Φιλελεύθερους ή τους ομόδοξους Βρετταννούς.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : από αυτή την πρώτη περιδιάβαση στα μονοπάτια του αναδυόμενου Κέντρου , προκύπτει πως αυτό είναι αναγκαίο – ακόμα και ως καταλύτης αρχικά – σε χώρες με αναπτυγμένο τον μητρωικό εθνολαϊκισμό , όπου οι παλαιές ελίτ είναι σε κοπώσεις και αρρυθμίες , εμπεριέχουν δε ακόμα μέσα τους υπαρκτές αντιλήψεις εθνικιστικού ή κορπορατιστικού ή παλαιοκομμουνιστικού νοήματος.
Κατά συνέπεια , θεωρώ απαραίτητο τον πολιτικώς αμιγή φορέα του Κέντρου εδώ , στα χνάρια του Μακρόν , του Ριβέρα και των άλλων που στα ψαχτά βγαίνουν από το κέλυφος. Το τοπίο σε μας είναι σχετικώς γνωστό , όπως και οι πολιτικοί οι πρώτοι – θα ακολουθήσουν κι άλλοι από την κοινωνία και την επιτηδευματικότητα – που θα ηγηθούν της οργανωμένης προσπάθειας.
Άλλωστε διακονούν από καιρό με την σαφήνεια και την αντίληψή τους την ιδέα του Κέντρου με μερικά κύρια χαρακτηριστικά σαν κι αυτά που ανέφερα πιο πάνω.