Pastel

—Θεόφιλος Γκωτιέ—
Μετάφραση: Κώστας Δ. Αβραμόπουλος

Πόσο μ’ αρέσει, ώρα πολλή, να σας γλυκοκοιτάζω,
Πορτραίτα του παληού καιρού, μισοκιτρινισμένα,
Με τις ωραίες που κρατούν ρόδα ξεψυχισμένα,
Σαν τις νεκρές τριανταφυλλιές που ανθοβολούν στο βάζο.

Ο χειμωνιάτικος βορηάς, πάνου στα μάγουλά σας
Μάρανε τα γαρύφαλλα και τα κρίνα τ’ αγνά
Στ’ αραχνιασμένα ράφια σας στέκεστε γαληνά,
Με μυγοπιτσιλίσματα στα ωχρά τα πρόσωπά σας!…

Πάει καιρός που οι όμορφες χτίζαν βασίλεια· Τώρα πεια,
Κι η Παραμπέρ κι η Πομπαδούρ μ’ όλην την ομορφιά τους
Δε θάβρισκαν τους θαυμαστές που υπόκλιναν μπροστά τους
Θάφτηκε ο έρωτας μαζί στον τάφο τους βαθειά!…

Κι όμως εσείς παμπάλαια πορτραίτα ξεχασμένα,
Τ’ ανέυωδα μπουκέτα σας μυρίζετε γλυκά,
Κι αχνογελάτε ολόβουβα και μελαγχολικά,
Στη θύμηση ερωτοπαιδιών πούναι πια πεθαμένα!…