Σε ένα από τα κορυφαία έργα της Δυτικής δημοκρατικής σκέψης (Κ. Καστοριάδης, «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας», Εισαγωγή), διαβάζουμε ότι ούτε η Ιστορία, ούτε ο Λόγος, ούτε η Ισότητα, ούτε η Δικαιοσύνη, ούτε κάποια άλλη αρχή, έχουν ορίσει πληρεξουσίους επί γης, οι οποίοι είναι εντεταλμένοι να μιλούν «επ’ ονόματί τους».

Ούτε βεβαίως οποιαδήποτε «κοινωνική κατηγορία» έχει χορηγήσει αντίστοιχα πληρεξούσια σε κάποιους, για να μιλούν στο όνομά της και για λογαριασμό της.

Άρα, όσοι μιλούν δημόσια, εκφράζουν αποκλειστικά την γνώμη τους και τίποτε άλλο.

Το να θεωρείς λοιπόν ότι μιλάς επ’ ονόματι κάποιας κοινωνικής κατηγορίας, χωρίς να επιδεικνύεις το πληρεξούσιο, με το οποίο η συγκεκριμένη κοινωνική κατηγορία σε όρισε εκπρόσωπό της, αυτό αποτελεί το «αποκορύφωμα της αλαζονείας».

Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτήν την αυθαίρετη δήθεν «εκπροσώπηση» αρχών και κοινωνικών κατηγοριών από κάποιους σφετεριστές, στηρίχτηκαν όλα τα τέρατα της ιστορίας. Από το Άουσβιτς, έως τα Γκουλάκ.

Άρα, ουδείς δικαιούται  να μιλάει στο όνομα οποιουδήποτε, πλην του εαυτού του, «εκτός και αν έχει ρητά εξουσιοδοτηθεί».

Γι’ αυτό και ο πολιτικός που μιλάει «εν ονόματι» κάποιας κοινωνικής κατηγορίας, χωρίς να διαθέτει ρητή εξουσιοδότηση από αυτήν, είναι τουλάχιστον επικίνδυνος. Έστω και αν αυταπατάται. Άλλωστε, τα τέρατα της ιστορίας γεννήθηκαν και από αυταπάτες.

Οι οποίες δεν είναι ποτέ αθώες. Αφού, όπως ξέρουμε εδώ και έναν αιώνα, οι αυταπάτες κρύβουν ή στηρίζουν ανομολόγητες επιθυμίες (Σ. Φρόυντ, «Το μέλλον μιας αυταπάτης»).

Γι’ αυτό λοιπόν, περισσότερο από κάθε άλλον, ο πολιτικός οφείλει να μιλάει αποκλειστικά στο όνομά του και με δική του μάλιστα ευθύνη. «Πράγμα που είναι, φυσικά, η υπέρτατη μετριοφροσύνη», όπως τονίζει ο Καστοριάδης.

Τις μέρες αυτές ζούμε το εξής ανοίκειο και βεβαίως επικίνδυνο για δημοκρατία: Σε κάθε θέση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, είτε για την οικονομία, είτε για την εκπαίδευση, είτε για τους θεσμούς, ο κ. Τσίπρας απαντά με συκοφαντικές διαστροφές. Τέτοιο μάλιστα διαστροφικό παραλήρημα και τέτοια πολιτική κακοήθεια, δεν ξαναγνωρίσαμε.

Και αφού διαστρέψει και συκοφαντήσει τον λόγο των άλλων, στη συνέχεια προβάλλει και την δική του «θέση», που είναι πάντα και για όλα η ίδια: -Μιλάω για λογαριασμό των πολλών! Ή, εκπροσωπώ τους πολλούς! Χωρίς όμως να έχει επιδείξει, μέχρι σήμερα, το σχετικό πληρεξούσιο, με το οποίο οι «πολλοί» τον εξουσιοδότησαν να μιλάει στο όνομά τους!

Απάτη ή αυταπάτη;