Ο Θουκυδίδης έστειλε το μήνυμα και «αμαρτίαν ουκ έχει»: οι αθηναίοι στρατηγοί θα μπορούσαν να σώσουν τον στρατό της Αθήνας στην σικελική εκστρατεία, όπου χάθηκε ο μισός ενεργός ανδρικός πληθυσμός της πόλης, αν αποφάσιζαν έγκαιρα την επιστροφή.

Δεν το τόλμησαν όμως, γιατί φοβήθηκαν τους δημαγωγούς. Αφού ήξεραν ότι, αν επέστρεφαν στην Αθήνα, θα έσωζαν μεν τους νέους της, αλλά οι δημαγωγοί θα έπειθαν την πόλη να τους καταδικάσει σε ατιμωτικό θάνατο σαν προδότες.

Αυτήν ακριβώς την ανεξέλεγκτη δύναμη της δημαγωγίας, που καταλύει κάθε κανόνα συμπεριφοράς και επιβάλλεται ως τυραννία, την είδαμε σε ζωντανή μετάδοση, μέσα από την σχέση Τσίπρα – ναυάρχου Αποστολάκη.

Όπου μόνη η δημαγωγική απειλή της καταγγελίας του τελευταίου ως «αποστάτη», τον οδήγησε σε ρεσιτάλ αυτογελοιοποίησης.

Μέχρι του σημείου να ειδοποιεί την προεδρία της δημοκρατίας ότι θα παραστεί στην ορκωμοσία του μετά της συζύγου του και αμέσως μετά το άνοιγμα του δημαγωγικού οχετού του κ. Τσίπρα, να ανακαλεί!

Βεβαίως, δεν είναι ο ναύαρχος φτιαγμένος από κάποια διαφορετική ανθρώπινη ουσία, για να απαιτούμε ηρωισμό απέναντι στην δημαγωγία.

Προφανώς ανήκει και αυτός στο μωσαϊκό των ανθρώπινων τύπων που διέσωσε, με τον σπαρταριστό του τρόπο, ο ελληνικός κινηματογράφος. Όταν, ανάμεσα στον μεστωμένο «μεγαλομπακάλη» της γειτονιάς που γελοιοποιείται διεκδικώντας το νεαρό κορίτσι, την προξενήτρα, την καφετζού, τον διαρρήκτη, τον πολιτευτή ή τον «μπακαλόγατο», υπάρχει και ο ναύαρχος, ως «ναυαρχούκος», δηλαδή ως στερεότυπο της ελαφρότητας.

Δεν απαιτούσε λοιπόν κανείς από τον ναύαρχο ηρωική αντίσταση απέναντι στη φοβέρα των δημαγωγών. Άλλωστε, για να φτάσεις στην αρχηγία των ενόπλων δυνάμεων - κατ’ εξοχήν πολιτική θέση, με έντονη πελατειακή χροιά - μόνον ηρωισμό δεν χρειάζεται να διαθέτεις. (Οι υποκλίσεις απέναντι σε κάθε είδους προστάτες, είναι ασύμβατες με τον προσωπικό ηρωισμό).

Μπορεί λοιπόν να μην απαιτεί κανείς ηρωισμό από τον ναύαρχο. Όφειλε όμως ο ίδιος κάτι άλλο: ελάχιστη αξιοπρέπεια, ως χρέος απέναντι σε μία πολιτεία που τόσο τον τίμησε.

Και αυτός, αντί του χρέους της αξιοπρέπειας, έδωσε το φοβερό μήνυμα ότι δεν υπάρχει αξιοπρέπεια απέναντι στους δημαγωγούς.

ΥΓ: Δεν κάνεις υπουργό κάποιον, που υπήρξε υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε εξήγηση επ’ αυτού, θα ήταν φλυαρία.

Πηγή: booksjournal.gr