Το πρόβλημα δεν είναι ότι (ξαν)άνοιξε η συζήτηση για το Πολυτεχνείο. Το πρόβλημα είναι ότι, για μια ακόμη φορά, η συζήτηση αυτή δεν γίνεται με στόχο τη διερεύνηση πτυχών της εξέγερσης και των επιπτώσεών της στην αποκατάσταση της δημοκρατίας αλλά για την εξυπηρέτηση κομματικών κυρίως σκοπιμοτήτων εν όψει των πολιτικών εξελίξεων. Η κοινοβουλευτική αντιπαράθεση για την Παιδεία αποτέλεσε για ορισμένους μια πρώτης τάξεως αφορμή για επιστροφή στο παρελθόν την ώρα που το μέλλον της χώρας είναι συνδεδεμένο, περισσότερο από ποτέ με το μέλλον της Παιδείας.

Η συζήτηση για το Πολυτεχνείο θα συνεχιστεί φυσικά, όπως γίνεται για όλα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Όχι ως αφιέρωμα σε ένα ηρωικό ξέσπασμα μερικών φοιτητών αλλά ως διάλογος για την κορύφωση ενός αντιδικτατορικού κινήματος που ανδρώθηκε και κλιμακώθηκε μέσα στην παρανομία. Ήδη έχουν διατυπωθεί αποκλίνουσες απόψεις για την τακτική και για τους στόχους της εξέγερσης, για την στάση των πολιτικών απέναντι στην διαδικασία πολιτικοποίησης που είχε ξεκινήσει με πρωτοβουλία των συνταγματαρχών κλπ. Εκείνο που δεν μπορεί ωστόσο να αμφισβητηθεί είναι το αν θα έπρεπε να αντισταθούν οι λαοί απέναντι στον Παπαδόπουλο, τον Φράνκο και τον Σαλαζάρ τότε ή αν θα πρέπει να συνεχίσουν να διεκδικούν σήμερα τις ελευθερίες, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους από τον διεθνή Πουτινισμό και Τραμπισμό που απειλούν τη φιλελεύθερη δημοκρατία.

Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr

Πηγή: www.athensvoice.gr