Με την φράση του τίτλου ο Αρχιτέκτων Πολεοδόμος Παναγής Ψωμόπουλος θύμιζε μια διαχρονική αλήθεια. Αν και πριν 20 ή 30 χρόνια, τα περιβαλλοντικά ζητήματα εθεωρούντο προτεραιότητα, εφέτος, στις 5 Ιουνίου, η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος ακούσθηκε ελάχιστα. Εν μέρει επειδή, χάρη στην τεχνολογία, πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα, όπως η ρύπανση του αέρα και του νερού, έχουν μειωθεί. Επιπλέον, η ελληνική κοινή γνώμη έχει απαξιώσει τις ανορθολογικές υπερβολές των οικολογικών κινήσεων, που, ακόμα και στην πιο φιλοπεριβαλλοντική επένδυση, συνήθως λένε όχι. Πολλές όμως δυσκολίες που προκύπτουν από το περιβάλλον θα απασχολήσουν μια σοβαρή επόμενη κυβέρνηση. Χωρίς νουνεχή διαχείρισή τους, είναι αδύνατη μια πορεία ανάταξης και ανάπτυξης της χώρας. Άλλωστε, μερικά περιβαλλοντικά αιτήματα υψηλής προτεραιότητας απαιτούν χαμηλό δημοσιονομικό κόστος.
Μια άξια κυβέρνηση οφείλει να πρωταγωνιστήσει στην ρωμαλέα ευρωπαϊκή προσπάθεια αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Η επιτυχία της θα είναι σωτήρια για τον τουρισμό, την αγροτική παραγωγή και την ποιότητα ζωής των Ελλήνων. Η χώρα μπορεί να συμβάλει σημαντικά με ιδιωτική χρηματοδότηση, χάρη στους άφθονους αιολικούς και ηλιακούς πόρους της.
Τα σκουπίδια υποβαθμίζουν καίρια την ζωή στις ελληνικές πόλεις. Πολιτισμένος τρόπος διαχείρισης είναι η ανακύκλωση, αυτοχρηματοδοτούμενη και τεχνικά εφικτή για τα περισσότερα αστικά απορρίμματα. Πρόκειται για ρεαλιστική δυνατότητα που απαιτεί εθελοντική συνεργασία των πολιτών με διαλογή στην πηγή και αποφασιστική κυβερνητική ώθηση. Σήμερα, η αποκομιδή των απορριμμάτων από δημοτικούς υπαλλήλους γίνεται πλημμελώς, ενώ οι πολλές απεργίες καταστρέφουν την ανακύκλωση. Παρά τις αντιστάσεις δημοτικών αρχών, συντεχνιών και συνδικαλιστών, χρειάζεται ανάθεση της συλλογής όλων των ειδών απορριμμάτων αποκλειστικά σε ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες, με τον κατάλληλο έλεγχο και ανταγωνισμό, θα έφερναν καλύτερα αποτελέσματα, με μικρότερο κόστος και χωρίς βουνά σκουπιδιών.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα: «Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Oικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον». Δάση και δασικές εκτάσεις καλύπτουν πάνω από το 60% της χώρας, άρα είναι λογικό και επιβεβλημένο να αλλάζει εύκολα η χρήση ενός μικρού μέρους τους, όταν η εκμετάλλευση, π.χ. για αγροτική παραγωγή, εξόρυξη σπάνιων μεταλλευμάτων, εγκατάσταση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, τουριστική ή οικιστική ανάπτυξη προσφέρει σημαντικό όφελος στην Εθνική Οικονομία και υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Τόσο η ουσιαστική δασική προστασία όσο και η ορθολογική ανάπτυξη χρειάζονται την δημιουργία ενός αντικειμενικού θεσμικού οργάνου που θα αποφασίζει ενδεχόμενη αλλαγή προορισμού με τεκμηριωμένα επιστημονικά κριτήρια.
Για να ξεμπλοκάρει η προστασία της φύσης αλλά και η ανάπτυξη, χρειάζεται νέο απλουστευμένο νομοθετικό πλαίσιο με μόνο τρεις κατηγορίες φυσικών περιοχών. Φυσικά Μνημεία, όπου η βιοποικιλότητα ή το αισθητικό κάλλος απαιτούν απόλυτη προστασία. Εθνικά Πάρκα ή Εθνικοί Δρυμοί, όπου απαιτούνται ειδικοί περιορισμοί ανθρώπινων δραστηριοτήτων για να διασωθούν οικολογικά χαρακτηριστικά. Εκτεταμένες Περιοχές Οικοανάπτυξης, με οικισμούς και παραγωγικές δραστηριότητες, κατά το πρότυπο των γαλλικών Περιφερειακών Πάρκων, όπου αναζητούνται έμπρακτη προστασία της φύσης και αναζωογόνηση δραστηριοτήτων στην ύπαιθρο, με εποικοδομητική συνεργασία αγροτικής παραγωγής, αλιείας, ενέργειας, τουρισμού κ.λπ. Συμβαδίζοντας με το πνεύμα των ευρωπαϊκών οδηγιών (Natura 2000), η εμπεριστατωμένη κατηγοριοποίηση θα απασφάλιζε πολλές ανερμάτιστες «οικολογικές» αντιδράσεις κατά των επενδύσεων.