Το πέρασμα του Ερντογκάν, για όσους δεν εξαντλούνται ανάμεσα στην υστερία ενός κάλπικου πατριωτισμού και στην υποταγή μιας  ξεθυμασμένης ιδιώτευσης, ήρθε και μας θύμισε κάποια σημαντικά της ζωής μας. Την δεδομένη δυνατότητα να μιλάμε ελεύθερα και να σκεφτόμαστε δυνατά, να μην μας συνθλίβει ο φανατισμός κανενός αρχηγού, κανενός να μην είμαστε κοπάδι, η δικαιοσύνη να είναι πράγματι ανεξάρτητη απ την εξουσία .

Να ζούμε την Δύση και την Ανατολή μέσα μας όχι σαν μόνιμη σύγκρουση αλλά ζητώντας συνεχώς καινούργιες συνθέσεις, καινούργιες αρμονίες, νέες εκφράσεις, ουσιαστικές σχέσεις, πρόσωπα. Η μοίρα μας δεν είναι να μοιραζόμαστε αλλά να μοιράζουμε, να στηρίζουμε όλα αυτά  τα δημιουργικά και σημαντικά, που η μισαλλοδοξία του νέου δικτάτορα προσπαθεί να στερήσει από τον λαό του.

Θα εξακολουθήσουμε εις πείσμα των καιρών,να αναζητούμε  μιαν άλλη δυνατότητα ανθρώπινης ύπαρξης, εδώ , σταυροδρόμι και ουσία ενός φαντασιακού που δεν περικλείεται αλλά διαφεύγει διαρκώς. Που δεν εξαντλείται στα νούμερα, που δεν καταλύεται ακόμα και στην μεγάλη στέρηση, που αντέχει τις δυσκολίες, τις αποτυχίες.

Μια ελληνικότητα πολιτικής αλλά και πνευματικής διέγερσης και δημιουργικής  αγωνίας, που δεν αρκέσθηκε και δεν επαναπαύθηκε  ποτέ στο είδωλο της, που σήμαινε πάντα αποστολή, διάβαση, πέρασμα. Αυτό το πέρασμα που μισεί κάθε ολοκληρωτισμός, αυτή την διαφυγή,από κάθε δυνατότητα ελέγχου, αυτό που κάθε σουλτάνος δεν αντέχει καν να υποψιάζεται, να αντικρύζει, αυτό ήρθε και μας θύμισε…