Ο ένας, από τη μία πλευρά, διαβάζει «μπάζωμα», ο άλλος διαβάζει «συγκάλυψη», ο τρίτος αποφαίνεται πως «σίγουρα υπήρχε ξυλόλιο». Από την άλλη πλευρά, ο ένας διαβάζει «αθώα η πολιτική ηγεσία», ο άλλος διαβάζει «ατομική και μόνο ευθύνη» και ο τρίτος διατρανώνει πως «για όλα φταίει η κακή μας μοίρα». Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που ένα επίσημο κείμενο ερμηνεύεται μέσα από ιδεολογικά γυαλιά.
Κι όμως το πόρισμα του ΕΔΟΑΣΑΑΜ επιμερίζει σαφώς τις ευθύνες για την τραγωδία: Και υποκειμενικά λάθη έγιναν, και οι συνθήκες που μέσα τους λειτουργούσαν οι υπεύθυνοι για την ασφάλεια των τραίνων ήταν άθλιες, και την παντελή έλλειψη αξιολόγησης του προσωπικού επισημαίνει, και είναι άγνωστο το αν υπήρχε όντως άλλο εύφλεκτο υλικό αποφαίνεται, και πολιτικές ευθύνες για τη μη υλοποίηση της σύμβασης 717 διαπιστώνει. Με λίγα λόγια διαβάζοντας κανείς το πόρισμα -αν δεν είναι απολύτως βέβαιος ήδη για τις απόψεις του- καταλήγει στο σαφές συμπέρασμα πως το ελληνικό κράτος, διαχρονικά, με πράξεις και παραλείψεις, έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια και το σιδηρόδρομο και την ασφάλεια του.
Και κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία: στο πόρισμα περιλαμβάνονται και 17 «συστάσεις ασφαλείας» ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον αντίστοιχες τραγωδίες. Γιατί αν κάτι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση από την αρχή θα ήταν ακριβώς αυτό: να επικεντρωθεί στο πώς, άμεσα, τα ελληνικά τραίνα θα γίνουν πράγματι λειτουργικά και πάνω απ’ όλα ασφαλή: ανακοινώνοντας, τις επόμενες κιόλας μέρες της τραγωδίας, συγκεκριμένα μέτρα, με συγκεκριμένους στόχους και ακόμη πιο συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα για την υλοποίηση τους.
Και μια διευκρίνηση: το πόρισμα του ΕΔΟΑΣΑΑΜ δεν είναι δικαστική απόφαση, όπως ορισμένοι -ένθεν κακείθεν- θέλουν να το εμφανίσουν. Θα ενσωματωθεί στη δικογραφία της υπόθεσης, με τη δική του ιδιαίτερη βαρύτητα, δίπλα στις χιλιάδες σελίδες καταθέσεων και αποδεικτικών στοιχείων. Ώστε να καταλογιστούν, επιμεριζόμενες, οι ευθύνες και σε άτομα και σε οργανισμούς και σε πολιτικούς παράγοντες. Κι εδώ έγκειται η ανάγκη να μην υπονομευθεί η Δικαιοσύνη και οι φορείς της: γιατί το αποτέλεσμα θα είναι, μεταξύ άλλων, το τραύμα της τραγωδίας να λειτουργήσει παραλυτικά, ως κοινωνικό πια τραύμα.
Το καίριο, ωστόσο, αίτημα, -ακόμη και των αυριανών, θα ήθελα να πιστεύω, συγκεντρώσεων- πέρα από τη διατράνωση για την απόδοση των ευθυνών, δε μπορεί παρά να είναι ένα και μοναδικό: η χώρα να αποκτήσει, επιτέλους, αξιόπιστα και ασφαλή τραίνα. Το πένθος για τα θύματα της τραγωδίας ας γίνει, με άλλα λόγια, αφορμή για μια δημιουργική εκκίνηση. Και ας συμμετάσχουν σ’ αυτό όλες οι πολιτικές δυνάμεις, με συγκεκριμένες προτάσεις. Από αυτό άλλωστε θα κριθεί και η τόλμη και η σοβαρότητα και η αξιοπιστία τους.
https://www.ertnews.gr/.../olokliro-to-porisma-tou.../