Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να κατρακύλησε από το 44% του 2009 στο 4% το 2015 και μετά να παλεύει με το 6%, όμως η νοοτροπία που καθόρισε την πορεία του από την κυριαρχία στην εξαύλωση δεν αλλάζει. Ιντριγκες, μηχανορραφίες, παρασκήνιο, παλαιοκομματισμός και υποκατάσταση της ιδεολογίας από τον πολιτικό καιροσκοπισμό. Ανάλογο παράδειγμα κατάρρευσης κόμματος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα της Δύσης (ακόμη και το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα δεν έχασε σαράντα μονάδες σε έξι χρόνια!), οι δυσκολίες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας δεν έχουν συνάφεια με την ελληνική παράδοξη εκδοχή της, ενώ η ΝΔ πέρασε τη μνημονιακή περίοδό της χωρίς να χάσει την κοινωνική της αναφορά ως μεγάλης παράταξης.
Το ΠΑΣΟΚ υπέστη ένα πρωτοφανές σοκ και παρόλα αυτά αντιστέκεται στη μετεξέλιξή του προσβλέποντας στον επαναπατρισμό απογοητευμένων πρώην ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στους οποίους απευθύνεται με τους παραδοσιακούς κώδικες του λαϊκισμού.
Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια και τα ίδια τερτίπια, ο ίδιος ξύλινος λόγος, τα ίδια επικοινωνιακά σχήματα, ακόμη και οι ίδιοι εσωτερικοί διχασμοί. Βενιζέλος vs ΓΑΠ, ο παρών-απών Σημίτης vs Λαλιώτης που είναι επίσης παρών-απών, με άλλα λόγια το ΠΑΣΟΚ που ξέρουμε.
Στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικης Επιτροπής επιβεβαιώθηκε η παθολογία ενός κόμματος που προσπαθεί να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη ως συστήματος εξουσίας χωρίς να αλλάξει παρά μόνο επιφανειακά.
Δεν έχει νόημα για τους εκτός μηχανισμών ΠΑΣΟΚ να περιγράψει κανείς τι ακριβώς έγινε. Εχει όμως ίσως κάποια αξία να αναδειχθεί η πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή Νίκου Ανδρουλάκη ο οποίος -με την υποστήριξη του γραμματέα Στ. Ξεκαλάκη και άλλων στελεχών της νεότερης γενιάς- προκάλεσε την ηγεσία υποστηρίζοντας πως θα είναι προσχηματικό το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που προγραμματίζεται για το τέλος Ιουνίου εφόσον δεν θα είναι ανοιχτό και δεν θα συνδεθεί με ουσιαστικές πρωτοβουλίες ενότητας του κατακερματισμένου χώρου ώστε να προκύψει ένας πραγματικά νέος πολιτικός φορέας.
Είναι ολοφάνερο ότι η σημερινή εικόνα, αλλού το ΠΑΣΟΚ, αλλού το Ποτάμι, αλλού οι “3” (Διαμαντοπούλου-Ραγκούσης-Φλωρίδης), αλλού η Δημοκρατική Ευθύνη (Αλέκος Παπαδόπουλος) είναι καταστροφική για τον προοδευτικό μεταρρυθμιστικό πόλο, ενισχυτική της πόλωσης και των χειρότερων πλευρών του δικομματισμού.
Καμία πλευρά από τις εμπλεκόμενες στο χάος του ενδιάμεσου χώρου δεν έχει πείσει ότι ειλικρινά ενδιαφέρεται για την ενότητα πέρα από αρχηγισμούς και προσωπικές ατζέντες, οπωσδήποτε δεν έχει πείσει η Φ.Γεννηματά ότι ενδιαφέρεται για κάτι περισσότερο από μια δική της Δημοκρατική Συμπαράταξη plus.
Ο Ν. Ανδρουλάκης, έχοντας το πλεονέκτημα της ηλικίας, της μη συμμετοχής στην διακυβέρνηση και της εμπειρίας στο ευρωκοινοβούλιο, έκανε ένα σωστό βήμα που κάτι μπορεί να σημαίνει για το μέλλον της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Αρκεί να κάνει το επόμενο.
Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο