Ατέλειωτες πολιτικές διαδρομές μας οδηγούν αναζητώντας πάντα τη σωστότερη επιλογή απέναντι σε αυτά που κάθε φορά οι καιροί απαιτούν.
Η κοινή πορεία των διασπαρμένων δυνάμεων της σοσιαλιστικής κεντροαριστεράς, της φιλελεύθερης αριστεράς, του δημοκρατικού κέντρου, απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις της πόλωσης, της αβελτηρίας και του χαώδους, μη ορθού και λαϊκίστικου λόγου καταστάλαξε ως ανάγκη άρχισε να σχηματίζεται ως συγκεκριμένη ιδέα εδώ και ένα χρόνο περίπου.
Η ΔΗΜΑΡ μας αφύπνισε. Μετά από ένα πολυετή λήθαργο κάτι νέο στον πολιτικό χώρο κέντρισε το ενδιαφέρον μας, ώστε να κάνουμε μια νέα αρχή αναμιγνυόμενοι με κόμματα και πολιτικές οργανώσεις.
Ο άνθρωπος όμως αναζητεί πάντα το καλύτερο. Είδαμε ότι τα μικρά βιλαέτια δεν αποδίδουν. Δεν είναι αυτή η μορφή η οποία θα στηρίξει την πολιτική αλλαγή στην κοινωνία μας. Διότι έτσι το μόνο που κατορθώναμε είναι να τονίζουμε τις αντιθέσεις μας και όχι μεγιστοποιούμε το όφελος της συνέργειας μέσω των κοινών προσδοκιών.
Ατυχώς σε αυτή την πορεία πολλές πολιτικές δυνάμεις δεν ήταν έτοιμες να αποδεχθούν κάτι τέτοιο. Και από το χώρο της δημοκρατικής αριστεράς, και από το χώρο του φιλελεύθερου κέντρου πρυτάνευσαν εγωισμοί και τάσεις αρχηγισμού, ου μην αλλά και ελιτισμού.
Επίσης αναδείχθηκε και μια νοοτροπία τύπου απέχθειας ενοίκων στην ίδια πολυκατοικία. Καλώς η κακώς η κυρία που πετάει τα νερά της στον ακάλυπτο, και ο κύριος με το σκύλο που γαυγίζει, μένουν μαζί μας και ο μόνος τρόπος για να λύσουμε το πρόβλημά μας και να συζήσουμε αρμονικά είναι να συζητήσουμε μαζί τους.
Αυτό το πράγμα είναι η ΕΛΙΑ σήμερα. Ξέρουμε ότι δεν έχει φτάσει εκεί που θέλουμε. Ξέρουμε ότι χωράνε και άλλοι και τους περιμένουμε. Όχι απλά χωράνε, αλλά απαιτούνται.
Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο πρέπει να προχωρήσουμε τώρα και να μην τα παρατήσουμε. Νέα κόμματα, έστω και με έκταση εκλογικής απήχησης 2% – 5% είναι χρήσιμο να υπάρχουν, εφόσον εκφράζουν το νέο, αυτό που λείπει από τη σύγχρονη αντίληψη.
Δε συζητάμε όμως αυτό σήμερα. Συζητάμε για το πώς ο χώρος της κεντροαριστεράς και του φιλελευθερισμού, θα μπορέσει να αποτελέσει πειστική πρόταση εξουσίας.
Πρέπει να κρατήσουμε ζωντανό το πνεύμα της πλατιάς παράταξης. Και πρέπει κάθε σύγχρονος και προοδευτικός (με την αποϊδεολογικοποιημένη έννοια του όρου) να συμπαραταχθεί με την ΕΛΙΑ.
Διότι δε φτάνει να εκφράζουμε ο κάθε πολιτικός χώρος τις διακριτές του θέσεις οι οποίες είναι σεβαστές. Πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις και να επιτύχουμε αυτό που στα οικονομικά ονομάζεται «συνέργεια» ώστε να αποτελέσουμε μια πειστική πρόταση κυβέρνησης για τη διέξοδο από την κρίση και την πρόοδο της χώρας.
Έχουμε πει εδώ και μήνες ότι οι ευρωεκλογές θα είναι ένα τεστ. Πρέπει να φροντίσουμε αυτό το τεστ να έχει επιτυχία.
Ας του δώσουμε τη δύναμη και την πνοή που του αξίζει. Ο δρόμος είναι δύσκολος, έχει καμπές και δύσκολες αποφάσεις. Αν θέλουμε να φτάσουμε κάπου όμως πρέπει να τον βαδίσουμε όσο επικλινής κι αν είναι. Διότι είναι ο μόνος.
Το εκτός παρενθέσεως μέρος του τίτλου είναι φράση που έκλεψα από φεϊσμπουκικό φίλο εν αγνοία του.
Την έβαλα πρώτη πρώτη για να δείξω ότι ξέρω που πηγαίνω και ότι δυστυχώς κάποιες νοοτροπίες δεν έχουν εκλείψει ακόμα. Δεν πειράζει. Είναι το μεγαλείο της ανοχής και η διάθεση για συνεργασία που θα μας πάνε μπροστά. Όχι η απομόνωση και η έμφαση στη μοναδικότητά μας